Μια νέα φάση της ζωής μου θα ξεκινήσει σύντομα. Σε δυο μήνες θα εγκαταλείψω τη Θεσσαλονίκη για τουλάχιστον 2 χρόνια και θα εγκατασταθώ στο Μόναχο. Η ανυπομονησία μου να ξεκινήσω τη ζωή μου εκεί -να ξεκινήσω το μεταπτυχιακό μου, να γνωρίσω άτομα και να κάνω φίλους, να γνωρίσω το Μόναχο με όλα του τα πρόσωπα-, είναι πιστεύω αυτονόητη. Αλλό τόσο σίγουρο είναι, ότι θα μου λείψιε η Θεσσαλονίκη, η οικογένειά μου και οι φίλοι μου. Πολλοί φίλοι βέβαια έχουν επιστρέψει στην πατρίδα τους μετά τις σπουδές, ή σπουδάζουν ή δουλεύουν αλλού, και η απουσία τους είναι αισθητή. Προς το παρόν, με όσους φίλους είναι (ακόμα) εδώ, ξεχύνομαι στους δρόμους, για να ρουφήξω ο,τι προλαβαίνω από τη Θεσσαλονίκη ώστε να το πάρω μαζί μου ως ανάμνηση στα "ξένα".
Η πρακτική που ξεκίνησα πριν 5 μήνες, φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της. 31 Ιουλίου θα είναι η τελευταία μέρα στη δουλειά και η 1η Αυγούστου θα είναι η πρώτη μέρα ενός 12ήμερου διακοπών στην Κύπρο! Θα με φιλοξενήσουν φίλοι μου ντόπιοι και θα μου γνωρίσουν από πρώτο χέρι αυτό το νησί που για πρώτη φορά επισκέπτομαι. Τον υπόλοιπο Αύγουστο σκέφτομαι να εγκατασταθώ στη Χαλκιδική, αράζοντας στην παραλία, διαβάζοντας βιβλία, παίζοντας scrabble με τη μαμά - και όποιον άλλον τολμά να με προκαλέσει!-, μαθαίνοντας να μαγειρεύω κάτι παραπάνω από μακαρόνια και ομελέτα για να προετοιμαστώ για τη Μοναχική μου ζωή (λογοπαίγνιο με το Μόναχο, χεχε!)....
Το ταξίδι στο Μόναχο προορίζεται για τα μέσα του Σεπτέμβρη, οπότε ο μήνας εκείνος θα είναι καθαρά μήνας οργάνωσης και προετοιμασίας. Τι θα πάρω μαζί μου, τι θα αγοράσω από κει, τι έγγραφα θα χρειαστεί να πάρω μαζί μου... Δεν υπάρχει ίχνος φόβου στα συναισθήματά μου για αυτή τη νέα φάση που με περιμένει, μόνο ενθουσιασμός. Μια φίλη μου φοβάται στη σκέψη του να κάνει αυτό που πρόκειται να κάκω εγώ, δηλαδή να σηκωθώ και να πάω σε μια ξένη χώρα για να σπουδάσω, να ζήσω μόνη μου, μακριά από οικογένεια, φίλους και γνώριμο περιβάλλον. Κι όμως, υπάρχει τόσος πολύς κόσμος που από τη μια στιγμή στην άλλη φτιάχνει βαλίτσες και πήγαινει να ζήσει μακριά από την πόλη, τη χώρα ακόμα και την ήπειρό του, για σπουδές ή ακόμα και για να δουλέψει επ' αόριστον εκεί. Ποιος ξέρει τι θα μου φέρει η δική μου ζωή και για πόσο καιρό πραγματικά θα με κρατήσει μακριά από τη δική μου πατρίδα;
