Τελικά...

Πολλά μπορούν να ακολουθήσουν μετά από μια παρεξήγηση. Σε μένα έτυχε η καλύτερη περίπτωση: η παρεξήγηση λύθηκε, ο θυμός πέρασε και όλα έγιναν, όχι όπως πριν...καλύτερα!

Οι "μαύρες" μου

Σήμερα δεν είμαι και στα καλύτερά μου. Μια χθεσινή παρεξήγηση μου χάλασε τελείως τη διάθεση. Δε θέλω να επεκταθώ πάνω στο λόγο και τα γεγονότα αυτής της παρεξήγησης. Απλά νιώθω ένα βάρος στο στήθος λόγω αυτών των έντονων συναισθημάτων που έχω και γι' αυτά μόνο ήθελα να γράψω. Ενώ λοιπόν πιστεύω ότι δεν έφταιγα για ότι συνέβη, παρ' όλα αυτά νιώθω κάποια ενοχή, γιατί και μόνο ο θυμός κάποιου άλλου απέναντί μου με κάνει να αμφιβάλω συνεχώς και να ψάχνω στο βάθος του μυαλού μου, αν τελικά είχα όντως ευθύνη. Κι από την άλλη, νιώθω κι εγώ τέτοιο θυμό, που παρεξήγησε κάποιος σε τέτοιο βαθμό τις πράξεις μου..και όχι οποιοσδήποτε κάποιος, αλλά ένα άτομο που θα έπρεπε να είχε σκεφτεί καλύτερα για μένα. Έτσι λοιπόν κι εγώ δεν ξέρω, τι στάση να κρατήσω τώρα: να μείνω θυμωμένη, να προσπαθήσω να φτιάξω τα πράγματα, να μείνω απλά σιωπηλή? Σιχαίνομαι τους χαζούς καβγάδες και τις παρεξηγήσεις. Δεν έχουν κανένα νόημα και χαλάνε απίστευτα τη διάθεσή μου για το οτιδήποτε. Θέλω απλά να γίνουν όλα όπως πριν...

Αμβούργο

Τι χαρά, τι χαρά...ήρθε η κολλητή μου στο Ανόβερο να με επισκεφτεί! Και με το που ήρθε, σηκωθήκαμε και πήγαμε στο Αμβούργο για εκδρομή. Εγώ, η κολλητή μου και η Βερόνικα. Πριν καλά καλά αρχίσει το τάξιδι, είχαμε περιπέτειες: η Βερόνικα το είχε ξενυχτήσει την προηγούμενη μέρα με αποτέλεσμα να παρακοιμηθεί και να μην προλάβει το τρένο! Εγώ και η Βασιλική φτάσαμε στο Αμβούργο πρώτες, βρήκαμε το hostel (Wira Hostel) και, αφού τακτοποιηθήκαμε, βγήκαμε για βόλτα στην περιοχή. Όσο αφορά το hostel, δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Στεγασμένο σε ένα ημιυπόγειο, πρόχειρα οργανωμένο, παρ' όλα αυτά καθαρό και αρκετά καλό για την περίπτωσή μας, δηλαδή για μια διανυκτέρευση. Πολύ θετικά στοιχεία ήταν ότι ήταν πολύ κοντά στη στάση του μετρό και επίσης πολύ κοντά σε κεντρικό σημείο της πόλης.

Αργότερα κατέφθασε και η Βερόνικα. Πήγαμε και την παραλάβαμε από το σταθμό, όπου και μας διηγήθηκε, τι είχε κάνει το προηγούμενο βράδι, δηλαδή αυτά που θυμόταν, γιατί με τόσο που είχε πιει... Μετά πήγαμε ξανά στο hostel, ξεραθήκαμε στον ύπνο για καμιά ώρα, για να ανακτήσουμε δυνάμεις, και μετά ετοιμαστήκαμε για έξοδο. Περπατήσαμε σε ένα κεντρικό και πολύ γνωστό δρόμο κοντά στο hostel, που λέγεται Reeper Bahn. Λίγο κακόφημος θα έλεγα, γιατι εκεί βρίσκονται όλα τα... στριπτιτζάδικα! Εκεί βέβαια βρίσκονται και όλα τα κλαμπ και οι παμπ.

Αφού πήραμε μια μπύρα να πιούμε στο χέρι, έτυχε να "πέσουμε" πάνω σε ένα παιδί που γνωρίσαμε στο hostel και ο οποίος μας κάλεσε για μπύρα στο σπίτι του, όπου αργότερα ήρθαν κι άλλα παιδιά. Όλοι μαζί πήγαμε αργότερα σε μια παμπ και τέλος σε ένα κλαμπ, που είχε ατμόσφαιρα και μουσική αρκετά alternative. Καλή αλλαγή από τα κλασικά κλαμπ με την εμπορική μουσική, όπου συμηθίζουμε να πηγαίνουμε. Κοιμηθήκαμε αρκετά αργά, αλλά φροντίσαμε να μην το παρακάνουμε με τον ύπνο, προκειμένου να κάνουμε στην ώρα μας check out και να προλάβουμε να κάνουμε αρκετή βόλτα στην πόλη.

Το επόμενο πρωί λοιπόν, αφού αφήσαμε το hostel, κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης, χαζέψαμε τους δρόμους, τα κτίρια, το τεράστιο άγαλμα ενός άντρα στη μέση ενός πάρκου και την κρύπτη μια εκκλησίας, όπου ανεβήκαμε επίσης στην κορυφή και θαυμάσαμε μια πανοραμική θέα της πόλης. Αργότερα φάγαμε πίτσα σε ένα από τα λίγα μαγαζιά που ήταν ανοιχτά μέρα Κυριακή. Ήπιαμε ένα καφέ από τα Starbucks και συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Στο τέλος γυρίσαμε στο hostel, για να παραλάβουμε τα πράγματά μας, και κατευθυνθήκαμε στο σταθμό των τρένων, για να επιστρέψουμε στο Ανόβερο.

Κάνοντας μια ανασκόπιση αυτού του Σαβ/κου, σκέφτομαι ότι δεν είδα τόσα πράγματα στο Αμβούργο όσο θα ήθελα, εννοώντας τα κτίρια και την "ατμόσφαιρα" της πόλης. Παρ' όλα αυτά πέρασα πολύ καλά κατά τη νυκτερινή μας διασκέδαση, αλλά και κατά τη βόλτα μας την επόμενη μέρα. Επίσης διασκέδασα πολύ το γεγονός ότι χρειάστηκε να μιλήσω σε 3 γλώσσες, για να συννενοηθούμε οι τρεις μας! Ελληνικά, Αγγλικά, Γερμανικά. Νομίζω οι καλύτερες στιγμές ήταν, όταν απευθυνόμουν στη Βασιλική στα γερμανικά...και περίμενα να μου απαντήσει κιόλας! Όλα καλά λοιπόν. Νομίζω ήταν μια επιτυχημένη εκδρομή!

2 μήνες και κάτι

Αυτοί οι 2 μήνες και κάτι μου φαίνονται αιώνας! Έχω ζήσει ήδη τόσα πολλά εδώ και αισθάνομαι το μέρος πια τόσο οικείο, που είναι σα να έμενα πάντα εδώ. Γι 'αυτό ίσως δε γράφω πια τόσο συχνά στο blog μου. Στην αρχή, όλες αυτές οι νέες εικόνες και εμπειρίες με ξάφνιασαν, ήθελα να τα καταγράψω όλα! Ειδικά από τότε που άρχισε η σχολή, η ζωή μου έχει μπει σε μια ρουτίνα (σπίτι, σχολή, λέσχη, σπίτι), και σίγουρα αυτό επηρεάζει τον ενθουσιασμό μου για την εμπειρία αυτή - για το Erasmus μιλάω πάντα, ξέρετε. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι αυτό τον καιρό δεν κάνω τίποτα άλλο από το να πηγαίνω στη σχολή:

Όπως είχα γράψει πριν λίγο καιρό, άρχισα να κάνω τραμπολίνο! Ήδη έχω πάει 3 φορές και έχω μάθει να κάνω διάφορα πράγματα. Το κακό είναι ότι μερικές φορές αγχώνομαι καθώς ανεβαίνω στο τραμπολίνο και αυτό δεν είναι καλό, γιατί εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να είμαι συγκεντρωμένη και να σφίγγω όλους τους μύς, προκειμένου να μην πέσω άτσαλα στο τραμπολίνο και τραυματιστώ! Πάντως,  αυτό που κατάλαβα είναι ότι, για να καταφέρει κανείς πολλά στα τραμπολίνο, πρέπει να το διασκεδάζει και να έχει τη θέληση να μάθει όλα αυτά τα απίστευτα κόλπα που κάνουν οι εκπειδευτές μας!

Ξεκίνησα ΚΑΙ squash! Κανονικά θα πήγαινε η φίλη μου η Zosia, αφού εκείνη είχε δηλωθεί κι εγώ όχι, αλλά επειδή τελικά δουλεύει τις Τρίτες, μου έδωσε τη θέση της. Ήδη έχω πάει 2 φορές και μ' αρέσει πολύ! Κι ενώ νόμιζα ότι θα ήταν παρόμοιο με το τέννις...καμία σχέση! Άλλες λαβές, άλλη τεχνική, άλλες ταχύτητες. Εντάξει, που και που βοηθάνε και  οι γνώσεις από το τέννις, αλλά υπάρχουν και φορές που με μπερδεύουν χειρότερα! Παντώς το squash είναι πολύ διασκεδαστικό...και πολύ εξαντλητικό!

Χθες συμμετείχα σε ένα "περσικό βράδι". Για να σας εξηγήσω: Οργανώθηκε στην εστία μια συγκέντρωση από άτομα που ενδιαφέρονταν να μαγειρέψουν και να φάνε μαζί παραδοσιακό φαγητό από το Ιράν. Η συγκάτοικός μου, η Aida, που είναι από το Ιράν, αγόρασε τα υλικά και μας έδωσε τις οδηγίες για να ετοιμάσουμε το φαγητό. Όλοι έκαναν από κάτι: κάποιοι έκοψαν τα λαχανικά (π.χ. εγώ, που δεν είμαι και του μαγειρέματος), κάποιοι μαγείρεψαν το κρέας κλπ. Κάποια από τα συστατικά που χρησιμοποιήσαμε ήταν ρύζι μπασμάτι, πατάτες, μελιτζάνες, κρεμμύδια, κους κους και κρέας χοιρινό.

Στο τέλος καθήσαμε και φάγαμε όλοι μαζί. Το φαγητό μου άρεσε, δε με ξετρέλανε βέβαια. Γενικά περάσαμε καλά ετοιμάζοντας το φαγητό όλοι μαζί. Ήταν επίσης πολύ θετικό το γεγονός ότι, αν και λίγοι, είμασταν εκεί παιδιά από Ελλάδα, Ιράν, Ουζμπεκιστάν, Γερμανία, Αλβανία και Τουρκία, δηλαδή μια πολυπολιτισμική παρέα! 

Το καλύτερο αυτής της περιόδου το άφησα για το τέλος, αλλά δεν πρόκειται να πω πολλά γι' αυτό, γιατί είναι αρκετά προσωπικό θέμα. Θα πω μόνο ότι στάθηκα πολλή τυχερή, ώστε να γνωρίσω εδώ κάποιον, με τον οποίο ήρθα πολύ κοντά και περνάω πολύ όμορφα! Ήδη νιώθω ότι αυτό το Erasmus μου έφερε πιο πολλές εμπειρίες, αλλά και πιο πολλά συναισθήματα απ' ότι περίμενα να ζήσω εδώ.  Γι' αυτό νιώθω και πολύ τυχερή, γιατί όλα μοιάζουν να έιναι σχεδιασμένα από πριν. Μια σειρά από γεγονότα με οδήγησαν στη θέση που βρίσκομαι τώρα. Αν έλειπε κάποιο από αυτά τα γεγονότα, τα πράγματα θα ήταν ίσως τελείως διαφορετικά για μένα. Η φίλη μου που έκανε Erasmus, η επίδραση που είχε αυτό στη δική μου απόφαση, η τύχη να με επιλέξουν για το Ανόβερο, η τύχη να έρθε εγώ (και λίγο αργότερα εκείνος!) σ'  αυτήν την εστία...και ακολούθησαν κι άλλα γεγονότα, που ήταν τόσο πιθανό απλά να μη συμβούν! Όμως συνέβησαν και δε μετανιώνω για κανένα απ' αυτά, ακόμα και για τα δυσάρεστα. Γιατί αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που έχω σήμερα δε θα μου δίνονταν αλλιώς... 

Τα ελληνικά...για τους άλλους

Πάντα είχα μια συγκεριμένη αντίληψη για τα ελληνικά: ότι είναι μια γλώσσα πολύ δύσκολη για να τη μάθει ένας ξένος και επίσης ότι δεν έχει καμιά ιδιαίτερη προφορά, δηλαδή ότι οι φθόγγοι είναι πολύ απλοί για να τους προφέρει κανείς. Τελικά ανακάλυψα ότι -καλά, το πρώτο ισχύει σίγουρα- δεν είναι και τόσο εύκολο για τους ξένους να πουν π.χ. το "χ" ή το "σ" (το "σ", εννοώ όπως το προφέρουμε εμείς). Προσπάθησα να μάθω κάποιες λέξεις ή φράσεις σε άτομα από 2-3 διαφορετικές χώρες. Εκτός από το πρόβλημα που έχουν με την προφορά, τονίζουν άλλες λέξεις, απλά γιατί η νοοτροπία με την οποία συνομιλούν στη γλώσσα τους είναι διαφορετική. Η Zosia μου είπε ότι, όταν μιλάει κάποιος στα ελληνικά είναι σα να τραγουδάει, δηλαδή ότι τα ελληνικά είναι πολύ μελωδικά! Αυτό δε θα το μάντευα ποτέ! 

Πιστεύω γενικά, ότι κανείς δε μπορεί να έχει μια αντικειμενική γνώμη για τη γλώσσα του, αφού είναι η μητρική και άρα η φυσική του γλώσσα. Πώς μπορεί λοιπόν να πει με σιγουριά ότι η γλώσσα αυτή είναι δύσκολη ή ότι προφέρεται δύσκολα ή ότι ακούγεται όμορφα στους ξένους? Βασικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει μια μοναδική σωστή άποψη για μια γλώσσα. Οι ξένοι, ανάλογα με τη γλώσσα που μιλάνε, εκφέρουν διαφορετική άποψη για τη δική μας. Όλα εξαρτώνται από τις ομοιότητες και τις διαφορές άναμεσα στις γλώσσες και τη νοοτροπία τους.