Abschiedsparty

...που σημαίνει πάρτι αποχαιρετισμού. Όπως ανέφερα και στην προηγούμενη ανάρτηση, σκέφτηκα ότι είναι μια καλή ευκαιρία να μαζέψω όλους τους καλούς μου φίλους μια τελευταία φορά και να διασκεδάσω μαζί τους. Αγόρασα μπύρες, πατατάκια και...μαγείρεψα!! Το αποφάσισα τελευταία στιγμή. Είχα γενικά στο μυαλό μου να μαγειρέψω μια φορά, και μάλιστα κάτι ελληνικό, πριν φύγω. Σκέφτηκα λοιπόν ότι είναι ευκαιρία να μαγειρέψω για το πάρτι και να δοκιμάσουν οι φίλοι μου. Και τι μαγείρεψα?? Παστίτσιο!!! Θεέ μου, είχα τόση αγωνία! Εκτός του ότι άρχισα να μαγειρεύω τελευταία στιγμή, έλεγα : "Καλά, τι πάω να κάνω? Να μαγειρέψω παστίτσιο. Ποιος? Εγώ! Που μέχρι τώρα μόνο μακαρόνια και αυγά ξέρω να φτιάχνω." Παρ' όλα αυτά, μετά από μιάμιση ώρα εντατικών προσπαθειών να μην τα θαλασσώσω, το παστίτσιο μπήκε επιτέλους στο φούρνο! Όταν αργότερα το δοκίμασα, κατάλαβα ότι δεν ήταν και κανένα αριστούργημα, αλλά σαν πρώτο εγχείρημα πέτυχε πολύ! Αυτό το αποδεικνύει και το σχεδόν άδειο ταψί μετά το τέλος του πάρτι! Χάρηκα πραγματικά πολύ και ένοιωσα περήφανη που τα κατάφερα. Ποιος ξέρει, ίσως να το ξαναεπιχειρήσω στην Ελλάδα και να μου βγει ακόμα καλύτερο.

Κατα τ' άλλα στο πάρτι πέρασα πολύ καλά. Παρ' όλο που δεν είμασταν πολλά άτομα, ήπιαμε τις μπύρες μας, ακούσαμε μουσική, μιλήσαμε, γελάσαμε. Συγκινήθηκα γιατί έλαβα και κάποια δώρα στο πάρτι. Πρώτα, η Aida ήρθε σε μένα λίγο πριν από το πάρτι και μου έδωσε ένα μικρό κουτί. Το κουτί αυτό περιείχε σκουλαρίκια, ένα κολιέ και μια κάρτα, που στην αρχή νόμιζα πως ήταν απλά διακοσμητική, αλλά η Aida μου είπε ότι είχε γράψει κάτι από πίσω. Πρώτη στο πάρτι ήρθε μια φίλη μου, η Agnes, η οποία μου έκανε δώρο ένα κουτί σοκολατάκια και μια φωτογραφία της μαζί μου με μια αφιέρωση από πίσω. Αυτά που μου γράψανε και οι δυο κοπέλες τα διάβασα αργότερα, μετά το πάρτι, μόνη μου και συγκινήθηκα από τη χειρονομία τους αλλά και τα λόγια τους. Δώρο μου έκανε και μια άλλη φίλη μου, η Sara, ένα βραχιόλι, που με το έδωσε σε μια χάρτινη αυτοσχέδια συσκευασία που έβαψε με μπογιά τα ίδια της τα δάχτυλα! Κάτι τέτοιες χειρονομίες είναι αυτές που μετράνε πιο πολύ για μένα και που δείχνουν κάποιο ιδιαίτερο δεσμό ανάμεσα στους ανθρώπους.

Σήμερα ξύπνησα πολύ αργά λόγω του χθεσινού πάρτι. Μετά από πρόταση των φίλων μας, πήγαμε εγώ και ο Azad μαζί τους σε ένα περσικό εστιατόριο. Ήταν σήμερα γενικά ιδανική μέρα για έξοδο, αφού είχε αρκετή ζέστη και ήλιο. Όταν καθήσαμε στο εστιατόριο, αφέθηκα στα χέρια των φίλων μου, δηλαδή τους είπα, παραγγείλτε εσείς για μένα, εγώ δεν έχω ιδέα. Το φαγητό μου φάνηκε καλό, αλλά οι φίλοι μου είπαν ότι δεν ήταν καθόλου καλό, ενώ πριν κάποιους μήνες που είχαν φάει εδώ, το φαγητό ήταν καταπληκτικό. Κρίμα λοιπόν, δεν πήρα σωστή γεύση από περσικό φαγητό! Μετά το εστιατόριο, καθήσαμε για ένα καφέ, πριν γυρίσουμε στο σπίτι. Εδώ έπρεπε πια να ανασκουμπωθώ και να αρχίσω να καθαρίζω την ακαταστασία που επικρατούσε λόγω του χθεσινού πάρτι! Αφού απομάκρυνα μπουκάλια μπύρας και σκουπίδια, άρχισα να πλένω πιάτα. Αυτό δεν ήταν και τίποτα, παρ' όλα είχα αρκετά να πλύνω. Η πραγματική πρόκληση -και μάχη θα έλεγα- ήταν με το ταψί του παστίτσιο! Άντε να ξεκολλήσεις τα υπολλείματα από το ταψί! Και ο νεροχύτης είναι τόσο μικρό, που η ταψάρα δε χωρούσε με τίποτα, να την πλύνω σωστά. Αφού σκέφτηκα να πάω να την πλύνω στη ντουζιέρα! Τελικά το δυναμικό μου τρίψιμο και η μανία μου να το δω απόλυτα καθαρό απέδωσαν καρπούς. Αποστολή εξετελέσθη!

Το πρόγραμμα για σήμερα λέει πάλι πάρτι! Η Zosia με κάλεσε σπίτι της για μια πολωνική βραδιά. Θα μαγειρέψει κάτι πολωνικό, αγόρασε και βότκα από πολωνικό μαγαζί! Πρώτα θα φάμε και θα πιούμε σπίτι της και μετά θα κατευθυνθούμε στο Faust, στο πρώτο κλαμπ που είχα επισκεφτεί εδώ στο Ανόβερο, και μάλιστα με τη Zosia. Όπως είπε και η ίδια: "Εκεί που ξεκίνησαν όλα, εκεί και θα τελιώσουν!" Γιατί η ίδια φεύγει τη Δευτέρα εκδρομή με τη σχολή της και θα γυρίσει, αφού θα έχω φύγει εγώ. Αύριο γυρνάει και η Weronika από την Πολωνία και θα γιορτάσουμε τελευταία φορά  οι τρεις μας. Ποιος ξέρει, πού θα πάμε να γιορτάσουμε, αφού θα είναι Κυριακή και σχεδόν όλα είναι κλειστά. Θα δείξει. Ακόμα κι αν τελικά αναγκαστούμε να μείνουμε σπίτι, τουλάχιστον θα είμαστε οι τρεις μας!

Φτου ξελευτερία!

Πάει και η τελευταία εξέταση για τη σχολή! Και μάλιστα την πέρασα!! Οριακά βέβαια άλλα ποιος νοιάζεται? Τώρα ξεμπέρδεψα και έχω μια βδομάδα ελεύθερη μέχρι να γυρίσω στην Ελλάδα. Όχι και τελείως ελύθερη, γιατί πρέπει να γίνουν πολλά πριν την επιστροφή μου. Πρέπει να μαζέψω όλα τα έγγραφα που χρειάζομαι από τη σχολή και να τα προσκομίσω στο International Office, προκειμένου να σιγουρέψω ότι δε θα μου πάρουν πίσω την υποτροφία μου! Πρέπει επίσης να κλείσω το λογαριασμό μου στην τράπεζα, να στείλω με το ταχυδρομείο κάποια από τα πράγματά μου πίσω στην Ελλάδα γιατί δε χωράνε με τίποτα σε μια βαλίτσα (!), και άλλα πολλά... Το κυριότερο όμως είναι ότι πρέπει μέχρι το μεσημέρι της Δευτέρας να έχω αδειάσει το δωμάτιό μου, να το έχω καθαρίσει, όπως επίσης και όλο το σπίτι, γιατί θα έρθει ο υπεύθυνος της εστίας να ελέγξει, αν το δωμάτιο είναι έτοιμο για τον επόμενο ένοικο και αν πριν φύγω έχω αφήσει το σπίτι καθαρό. Φυσικά δεν πρόκειται να φύγω τελείως από το σπίτι τη Δευτέρα. Θα μετακομίσω στο συγκάτοικο-φίλο μου, δηλαδή 3 μέτρα παραπέρα, μέχρι το πρωί της Παρασκευής, που θα φύγω πια οριστικά.

Κατα τ' άλλα θέλω, παρά τις διάφορες υποχρεώσεις που μου απομένουν, να χαρώ και να διασκεδάσω  αυτές τις μέρες με πάρτι, βόλτες, καφέ με φίλους κλπ. Σήμερα θα βγούμε με τη Zosia σε κάποιο κλαμπ να διασκεδάσουμε! Αύριο το βράδι θα κάνω ένα μικρό πάρτι αποχαιρετισμού στο σπίτι, όπου θα καλέσω τους καλύτερους φίλους μου εδώ στο Ανόβερο, για να μαζευτούμε, να μιλήσουμε, να πιούμε και να χορέψουμε μια τελευταία φορά όλοι μαζί. Επίσης έχω σχεδιάσει να επιχειρήσω αύριο να μαγειρέψω παστίτσιο! Ζήτησα από τη Zosia να με βοηθήσει και συμφώνησε. Αν πετύχει, θα κεράσω τους φίλους μου αύριο το βράδι, να πάρουν μια γεύση από ελληνικό φαγητό, ακόμα και τώρα στο τέλος. 

Για τις μέρες που ακολουθούν πρέπει επίσης να κάνω κάποιο πρόγραμμα, προκειμένου να μην τις χαραμίσω. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει, ότι αυτές είναι οι τελευταίες μέρες του Erasmus μου...

Οι τελευταίες βόλτες

Ιδού μερικές φωτογραφίες από τις δυο τελευταίες μου βόλτες στο Ανόβερο, και σίγουρα από τις τελευταίες γενικότερα...:

Το πανέμορφο κεντρικό κτίριο του πανεπιστημίου

Ένα ωραίο μαγαζάκι στο κέντρο της πόλης

Το μεγάλο βιβλιοπωλείο στην Kröpcke: από τα αγαπημένα μου καταστήματα

Το ρολόι στην Kröpcke: για πολλούς σημείο συνάντησης 

Μνημείο στο Georgengarten

Άνθρωπος-Μοίρα: 0-1

Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά. Έτσι λένε πολλοί...και είμαι κι εγώ της ίδιας άποψης. Μόνο που θα έλεγα καλύτερα αντί "Θεός", "ζωή" ή "μοίρα". Τέλος πάντων, αυτές τις τελευταίες μέρες άλλα σχεδίαζα κι άλλα τελικά έκανα. Ενώ, ας πούμε, σκεφτόμουν την Παρασκευή να κοιμηθώ νωρίς και το πρωί του Σαββάτου να πάω στο καφέ Moca, όπου δουλεύει η Zosia, να πιω ένα καφέ, και μετά να κάνω μια βόλτα στην πόλη, τελικά τηλεφώνισαν αργά το βράδι κάποιοι φίλοι και είπαν ότι έχουν όρεξη για έξοδο. Αφού είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, να μη χάσω αυτόν τον καιρό που μου απομένει στο Ανόβερο ευκαιρίες για διασκέδαση, ετοιμάστηκα μέσα σε λίγη ώρα και βγήκα μαζί τους. Χαλάρωσα και πέρασα πολύ ωραία. Σ' αυτό βέβαια βοήθησε και λίγο τζιν με χυμό πορτοκάλι! Στο τέλος, εγώ και μια φίλη μου αφήσαμε τα αγόρια μας να πάνε σπίτι -για να διαβάσουν, να παίξουν PS3, ποιος ξέρει?- και πήγαμε οι δυο μας σε club να χορέψουμε.Δεν καθήσαμε εκεί πολύ, παρ' όλα αυτά σίγουρα το διασκεδάσαμε!

Σήμερα μου μίλησε η συγκάτοικός μου η Aida για μια ταινία στο σινεμά, σαν ντοκιμαντέρ, που έχει να κάνει με το Ιράν. "Green Wave" είναι ο τίτλος. Φτάνοντας όμως εκεί, συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε αργήσει, γιατί υπήρχε πολύς κόσμος, πολύ λίγα εισιτήρια ακόμα και μια μεγάλη ουρά στο ταμείο! Παρ' όλο που το σινεμά ήταν μικρό και η ταινία όχι τόσο γνωστή, λόγω του ότι σήμερα ήταν η πρεμιέρα το σινεμά ήταν γεμάτο. Περιμέναμε για λίγο, μήπως τελικά υπάρχουν εισιτήρια απ' αυτούς που είχα κλείσει θέσεις και δεν είχαν έρθει, αλλά τίποτα... Αποφασίσαμε να μη γυρίσουμε άπραγες σπίτι και να βρούμε κάποια άλλη ταινία να δούμε στο σινεμά που βρισκόταν ακριβώς απέναντι -πολύ μεγαλύτερο σινεμά απ' το προηγούμενο! Βρήκαμε τελικά κάτι σχετικά αξιόλογο, το "72 ώρες" με τον Ράσελ Κρόου. Ήταν πολύ καλό, με αρκετή δράση και σασπένς!

Βλέπετε λοιπόν? Έτσι γίνεται συνήθως. Άλλα σκοπεύουμε να κάνουμε και τελικά άλλα μας φέρνει η ζωή, και πολλές φορές σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα απ' ότι αυτές οι καταστάσεις που περιέγραψα. Αυτό που επίσης συμβαίνει πολύ συχνά, είναι ότι αυτά που τελικά συμβαίνουν είναι πολύ καλύτερα απ' αυτά που σχεδιάζαμε ή περιμέναμε...

Τα "Top" της εβδομάδας

Σήμερα είχα την τελευταία μου γραπτή εξέταση στο πανεπιστήμιο. Μου μένει ακόμη μια προφορική την επόμενη βδομάδα και τέρμα! Θα μπορέσω μετά να τακτοποιήσω όλα τα θέματα που εκρεμμούν πριν την αναχώρησή μου και φυσικά να χαρώ όσο μπορώ τις τελευταίες μου μέρες στο Ανόβερο. Τίποτα  περισσότερο δεν έχω αυτή τη στιγμή να γράψω, οπότε σκέφτηκα να κάνω μια λίστα με τα τοπ της  εβδομάδας αυτής. Τα καλύτερα και τα χειρότερα...

1. Αγαπημένη ταινία της εβδομάδας: 500 days of Summer (500 μερες με τη Summer)
2. Αγαπημένη μουσική (της εβδομάδας εννοώ πάντα!): το soundtrack από την παραπάνω ταινία
3. Αγαπημένο ανέκδοτο: το ανέκδοτο του Σερβετά (στο Ράδιο Αρβύλα) με το άλογο!
4. Αγαπημένη ασχολία: να βλέπω στο ίντερνετ τα επεισόδεια από τη σειρά "Η γενιά των 592 ευρώ" 
5. Καλύτερος ύπνος: προχθές το βράδι, ούτε ξυπνητήρι ούτε τίποτα...γι' αυτό ξύπνησα στις 13:30!
6. Καλύτερη άθληση (από τη λίγη που έκανα!): squash με τη Zosia την Τρίτη 

1. Χειρότερη ασχολία της εβδομάδας: διάβασμα για την τελευταία γραπτή εξέταση 
2. Πιο άσκοπη ασχολία: να χαζεύω με τις ώρες στο ίντερνετ, απλά γιατί δεν ήθελα να διαβάσω
3. Πιο κρύα μέρα της εβδομάδας: Χθες, το βράδι βασικά, που γύριζα από τη βιβλιοθήκη   

Ξέρω...δεν έχουν και τρελό ενδιαφέρον αυτά που γράφω τώρα, αλλά κι εγώ η ίδια βρίσκομαι σε μια κατάσταση ανίας. Δεν έχω όρεξη να διαβάσω για την εξέταση της επόμενης εβδομάδας, ούτε να κάτσω να ασχοληθώ πάλι με το ίντερνετ. Λέω να ασχοληθώ λίγο με την καθαριότητα του σπιτιού. Έχουμε ξεχάσει να βγάλουμε πρόγραμμα για τις ευθύνες του καθενός αυτό το μήνα, όποτε από μόνοι μας λίγα ενδιαφερόμαστε να κάνουμε! Ούτε για καθαριότητα έχω όρεξη (καλά, θα μου πείτε, πιος έχει ποτέ όρεξη?), αλλά από το να κάθομαι άπραγη, καλύτερα να κάνω κάτι χρήσιμο. Κι αφού δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω, θα κοιμηθώ νωρίς, για να εκμεταλλευτώ καλύτερα την αυριανή μέρα. Έχω συγκεκριμένα σχέδια για αύριο, αλλά ακόμα δεν ανακοινώνω τίποτα. Να δούμε πρώτα, θα πραγματοποιήσω τα σχέδιά μου ή καταλήξω να περνάω άλλη μια άσκοπη μέρα στο σπίτι? 

3 βδομάδες παρά κάτι...

...Tόσος χρόνος μου απόμεινε στο Ανόβερο. Μετά, πάλι πίσω στα γνωστά. Δεν υποννοώ ότι γυρνάω πίσω στη ρουτίνα, σε κάποια βαρετή καθημερινότητα ή κάτι τέτοιο. Απλά λέω, ότι αυτοί οι 6 μήνες ήταν κάτι το πολύ διαφορετικό σε σχέση με τη ζωή μου στη Θεσσαλονίκη, και τώρα γυρνάω πίσω στα γνωστά πρόσωπα, τα μέρη και τις συνήθειές μου. Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι ελπίζω αυτή μου η εμπειρία να είναι μια αφορμή, για να αλλάξουν κάποια πράγματα στη ζωή μου, να ανανεωθεί η καθημερινότητά μου. Φοβάμαι την πιθανότητα να γυρίσω και να μην έχει αλλάξει τίποτα για μένα, να μην έχουν αυτοί οι 6 μήνες κάποιο αντίκτυπο στον τρόπο που πλέον ζω και αντιμετωπίζω τις καταστάσεις. Αν και κάτι τέτοιο το θεωρώ αδύνατο. Μισός χρόνος, μέσα στον οποίο έζησα τόσα πολλά, σίγουρα με έχει επηρεάσει βαθειά.

Ανάμεικτα τα συναισθήματά μου, καθώς μετρώ αντίστροφα το χρόνο μέχρι την αναχώρησή μου. Απ’ τη μια, η ανυπομονησία να γυρίσω, να βγω έξω με τους φίλους μου, να αρχίσω πάλι -δυναμικά, ελπίζω - με τη σχολή μου, να παίξω τέννις, να ανακαλύψω νέα μέρη και δραστηριότητες στην πόλη μου. Απ’ την άλλη, ο αποχωρισμός των ανθρώπων που συμπάθησα τόσο πολύ εδώ, πόσο μάλλον αυτών που αγάπησα, είναι πολύ δύσκολος. Το ίδιο και ο αποχωρισμός της εστίας, όπου έμεινα για πρώτη φορά στη ζωή μου μόνη μου, της πόλης αυτής που διαφέρει τόσο από τη δική μου, γενικά αυτού του τόσο διαφορετικού περιβάλλοντος απ’ αυτό που είχα συνηθίσει μια ζωή. Με παρηγορεί το γεγονός ότι είχα την τύχη να έρθω εδώ ή ότι τέλος πάντων πήρα τη σωστή απόφαση του Erasmus, το οποίο αρχικά είχα αποκλείσει από τα σχέδιά μου. Επίσης σκέφτομαι ότι το Ανόβερο δεν είναι η άκρη του κόσμου και ότι ο αποχωρισμός μου απ’ αυτήν δε χρειάζεται να είναι παντοτινός. Πέρα από την πιθανότητα μιας απλής επίσκεψης στο μέλλον, έχω την πρόθεση να συνεχίσω τις σπουδές μου αργότερα στη Γερμανία και...ποιος ξέρει, ίσως συγκεκριμένα στο Ανόβερο...

Όλα μαζί!

Είναι απίστευτο το πώς μαζεύτηκαν όλες οι εξετάσεις τη βδομάδα που έρχεται! Αύριο έχω να παραδώσω μια εργασία, αλλά έχω και γραπτές εξετάσεις στις 9 το πρωί! Εξετάσεις έχω μετά και την Τρίτη και την Πέμπτη! Φυσικά αυτό που προέχει για μένα η εργασία, αλλιώς θα φανεί στο έγγραφο, που θα συμπληρώσω αργότερα για το Erasmus, σα να μην έκανε τίποτα για το συγκεκριμένο μάθημα, αφού το μόνο είδος εξέτασής του είναι αυτή η εργασία και μια προφορική εξέταση πάνω σ' αυτήν. Για τα μαθήματα που έχουν μόνο γραπτές εξετάσεις αρκεί να πάω να γράψω κι ας μη γράψω και τίποτα, που λέει ο λόγος. Δεν το λέει μόνο ο λόγος βέβαια, αφού δεν πρόκειται να προλάβω να διαβάσω τίποτα, αρά τι να γράψω?? Μακάρι να είχα παραπάνω χρόνο, τουλάχιστον να διάβαζα 2-3 μέρες για κάθε μάθημα και να έγραφα κάτι στις εξετάσεις! Το βρίσκο ντροπιαστικό να πάω αργότερα στον καθηγητή, να του ζητήσω να μου συμληρώσει το έγγραφο με τους βαθμούς και να μου το υπογράψει, και οι βαθμοί μου να είναι "μηδέν" ή κάπου εκεί τέλος πάντων! Αλλά και τι λύση μου μένει??

Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να σκεφτώ ένα παιδί -Έλληνας και Ερασμίτης κι αυτός στο Ανόβερο- που σπουδάζει κι αυτός κανόνικα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και δε χρειάζεται ούτε εκείνος να περάσει μαθήματα για να πάρει την υποτροφία του Erasmus. Απ 'ότι μου διηγήθηκε λοιπόν, εφόσον όλα τα μαθήματά του έχουν μόνο γραπτές εξετάσεις, δεν έχει πατήσει καθόλου στη σχολή εδώ και θα πάει απλά να γράψει στις εξετάσεις! Αυτό πάλι το θεωρώ υπερβολικό. Και μόνο από ντροπή, όπως είπα παραπάνω, ακόμα κι αν δεν είχα εργασίες να παραδώσω, που ήμουν υποχρεωμένη να κάνω, τέτοια τακτική δε θα ακολουθούσα. Όμως...να, αυτή τη στιγμή μου κάνει καλό να σκέφτομαι ότι υπάρχουν και τέτοια άτομα που θα πάνε τελείως "τουρίστες" στις εξετάσεις, ενώ εγώ τουλάχιστον παρακολούθησα τα μαθήματα της σχολή και...δε μπορεί, όλο και κάτι θα γράψω στις εξετάσεις! Ευτυχώς με την κατάσταση αυτήν δε τα 'χω παίξει, έχω αποδεχτεί το γεγονός, ότι τώρα είναι αργά για να αγχωθώ ή να αρχίσω να ξεσκίζομαι ολημερίς κι οληνυχτίς στο διάβασμα γι' αυτές τις εξετάσεις που δεν πρόκειται να περάσω. Αυτή τη στιγμή έχω επικεντρωθεί στην εργασία μου, για να την παραδώσω στην ώρα της και να ησυχάσω κι απ' αυτό!