Έκπληξη!

Δεν το είπα σχεδόν σε κανέναν. Εκτός από την οικογένειά μου λίγοι το γνώριζαν, από τις κολλητές μου το κράτησα κρυφό για να τους κάνω έκπληξη. Γύρισα λοιπόν στην Ελλάδα για τα Χριστούγεννα, παρ’ όλο που λίγους μήνες πριν δε το συζητούσα καν! Με ήθελε η οικογένειά μου κοντά της για τις γιορτές και η αλήθεια είναι ότι κι εγώ ήθελα να δω κι εκείνους και τους φίλους μου. Έκλεισα εισιτήρια περίπου 3 βδομάδες νωρίτερα και επέστρεψα στην πατρίδα για 10 μέρες.

Είναι τόσο περίεργο να γυρνάει κάποιος για διακοπές στην πόλη του! Μετά από 4 μήνες απουσίας μου φαίνονται σχεδόν όλα τα ίδια, τίποτα δε με εκπλήσσει ή μου φαίνεται περίεργο. Νιώθω σα να μην έφυγα ποτέ. Στην αρχή είχα την αίσθηση ότι δεν ζω πραγματικά την επιστροφή μου, αλλά ότι βρίσκομαι ακόμα στο Ανόβερο και τη βλέπω σε όνειρο. Όταν ξύπνησα την επόμενη μέρα στο γνωστό μου κρεβάτι -και καθόλου παράξενο δε μου φάνηκε-, ένιωσα σα να ήταν τελικά το Ανόβερο το όνειρο.

Την πρώτη μέρα της επιστροφής μου λοιπόν είχα ήδη σχεδιάσει με τη βοήθεια ενός φίλου να ξαφνιάσω τις φίλες μου. Πετάχτηκα μπροστά τους, όταν είχε μαζευτεί η παρέα στο κέντρο για φαγητό. Η έκφραση των φιλενάδων μου δεν περιγράφεται! Χαρήκαμε όλες πολύ που ξαναβρεθήκαμε και περάσαμε ένα όμορφο βράδι επανένωσης. Τη δεύτερη μέρα έκανα έκπληξη και σε μια ακόμα φίλη μου, καθώς εμφανίστηκα μπροστά της στο μαγαζί που δούλευε. Τα είπαμε λίγο και κανονίσαμε για καφεδάκι τις επόμενες μέρες. Τρίτη μέρα και πέφτει τηλέφωνο σε μια φίλη από τη σχολή, η οποία δεν το πιστεύει ότι γύρισα. Κανονίζουμε άλλη μια φορά για καφέ μαζί με άλλα 2 παιδιά της παρέας, άλλα χωρίς να πούμε τίποτα για την επιστροφή μου. Αυτές οι εκπλήξεις τελικά είναι το καλύτερό μου!

Φυσικά αυτές τις μέρες με χαίρεται φυσικά και η οικογένειά μου. Έχουμε ξεκινήσει με τη μητέρα μου και τον αδερφό μου αυτά τα τελευταία χρόνια μια παράδοση, να βγαίνουμε παραμονή Χριστουγέννων έξω για φαγητό. Κάθε χρόνο σε άλλο εστιατόριο. Φέτος πήγαμε στο “Μόλυβο”, όπου ευχαριστηθήκαμε την όμορφη ατμόσφαιρα και τη διακόσμηση του χώρου, τα νόστιμα πιάτα και το γλυκό κόκκινο κρασί που παραγγείλαμε. Την ίδια μέρα είδα παρέα με τον αδερφό μου την ταινία “Despicable me”, που είχε πολλή πλάκα, και αργότερα με τους γονείς μου την ταινία “Βιολιστής στη Στέγη”, που τη βρήκα αριστούργημα και την προτείνω ανεπιφύλακτα! Τις επόμενες μέρες θα επισκεφτούμε συγγενείς μας ή θα δεχτούμε επίσκεψή τους στο σπίτι. Θα έχω την ευκαιρία να δω τα μεγάλα και τα μικρά μου ξαδερφάκια, που πολύ μου λείψανε!

Θέλω να κάνω πολλά πράγματα όσο θα βρίσκομαι στην Ελλάδα. Έχω κάνει μια λίστα με τα μέρη και τους ανθρώπους που θέλω να επισκεφθώ, πριν γυρίσω πάλι στο Ανόβερο, και προσπαθώ να τα βολέψω όλα στο πρόγραμμά μου. Για την ώρα περνάω οικογενειακές στιγμές στο σπίτι και ετοιμάζομαι να καθίσω στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, για να δοκιμάσω τις νοστιμιές που μαγείρεψε η μαμά μου! Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Κι άλλο χιόνι!

Χιόνισε, ξαναχιόνισε...τώρα σταμάτησε. Αλλά δεν παίζει να λιώσει με τίποτα το χιόνι με τέτοιες θερμοκρασίες. Αυτή τη στιγμή έχουμε (μισό λεπτό να κοιτάξω στο ίντερνετ) ... -9 βαθμούς!!! Χθες το βράδι υπήρχε παντού τόσο χιόνι, που το λευκό αντανακλώνταν στον ουρανό. Έτσι ο ουρανός είχε ένα φωτεινό πορτοκαλί χρώμα! Πολύ εντυπωσιακό!

Σήμερα το πρωί βγήκα έξω και η ατμόσφαιρα δεν ήταν σκοτεινή όπως συνήθως. Ο ουρανός ήταν αρκετά καθαρός και κάπου ξεπρόβαλε και λίγος ήλιος. Άσπρο ηλιόλουστο τοπίο... ένα όμορφο χειμωνιάτικο πρωινό!

Παζλ!

Τρελαίνομαι για παζλ! Χαίρομαι να παίρνω ένα τσουβάλι κομματάκια διαφορατικών χρωμάτων και σχημάτων, και σιγά σιγά να τα ενώνω, πρώτα το περίβλημα, μετά το κέντρο, μετά να βρίσκω τα συνδετικά τους κομμάτια και έτσι να αρχίζει να εμφανίζεται μπροστά μου η εικόνα που έχει πάνω το κουτί! Έπεσε λοιπόν στα χέρια μου ένα παζλ αυτές τις μέρες, ο "Βιτρούβιος Άνδρας", όπως τον βλέπετε στην εικόνα. 540 κομμάτια. Αλλά τι κομμάτια! Χρώματα δεν έχουν και, όπως βλέπετε, πολλά απ' αυτά έχουν μικρά γραμματάκια ή είναι απλά άσπρα! Παρ' όλα αυτά τις τελευταίες 3 μέρες που ασχολήθηκα μ' αυτό, το προχώρησα πολύ και πιστεύω ότι σε 2 μέρες θα το έχω σίγουρα τελειώσει! Στο τέλος  θα το βγάλω και φωτογραφία, να σας δείξω το κατόρθωμά μου.

Κάποτε είχα κάνει σε τρισδιάστατο παζλ την Παναγία των Παρισίων! Πολύ εντυπωσιακό, το είχα κάνει 3-4 φορές. Αργότερα θα ήθελα να κάνω κι άλλα, αν τα βρω. Ίσως τη Duomo της Φλωρεντίας, που είχα την τύχη να τη θαυμάσω κι από κοντά...

και συνεχίζουμε

Μην έχοντας τίποτα να κάνω σήμερα (εκτός από το project, αλλά δεν έχω καμία όρεξη), συνεχίζω να γράφω τώρα τα τελευταία νέα του erasmus. Αφού λοιπόν έφυγε η Βασιλική από το Ανόβερο, 3 μέρες μετά υποδέχτηκα την ξαδέρφη μου τη Στέφη. Καθώς εκείνες τις μέρες ξεκινούσε η Weihnachtsmarkt (αγορά των Χριστουγέννων), δε χάσαμε την ευκαιρία να την επισκεφτούμε, να περπατήσουμε στους δρόμους της Altstadt (παλιά πόλη) ανάμεσα στα ξύλινα σπιτάκια ή πάγκους που έχουν στηθεί, γεμάτοι από χριστουγενιάτικα -και μη- αντικείμενα ή φαγώσιμα. Φυσικά δοκιμάσαμε Glühwein και λουκάνικο, τόσο στο Ανόβερο όσο και στο Βερολίνο, όπου ταξιδέψαμε οι δυο μας για 3 μέρες! Στο Βερολίνο η Weihnachtsmarkt ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή, με ρόδα του λούνα παρκ και παγοδρόμιο!

Κατά τ' άλλα εδώ στο Ανόβερο η Στέφη εξερεύνησε κυρίως μόνη της την πόλη τα πρωινά, αφού εγώ είχα συνέχεια μαθήματα! Παρ' όλα αυτά είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μαζί μια βόλτα στο πάρκο καθώς και στην Kröpcke...όπου είναι και όλα τα μαγαζιά! Είδαμε επίσης την ταινία "Due Date" στο σινεμά και ευτυχώς στα αγγλικά, όχι με γερμανική μετάφραση! Η Στέφη είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τη Weronika και τη Ζosia (και μάλιστα στα cafe που δουλεύουν), έστω και για λίγο. 

Στο Βερολίνο ήταν πανέμορφα! Το πρώτο μου γερμανικό χιόνι εκεί το έζησα! Περπατήσαμε σε κεντρικούς δρόμους όπως τη Friedrichstraße, είδαμε σημαντικά αξιοθέατα όπως το μουσείο της Περγάμου, την πύλη του Βραδεμβούργου και την Alexanderplatz. Το πρώτο βράδι καθήσαμε σε ένα έθνικ καφέ-μπαρ για ένα Cocktail, ενώ το δεύτερο βράδι ανακαλύψαμε ένα κλαμπ κοντά στο ξενοδοχείο μας, όπου ήπιαμε τις μπυρίτσες μας και χορέψαμε. Το κρύο εκεί μας ταλαιπώρησε αρκετά, αλλά δε μας εμπόδισε να ευχαριστηθούμε το ταξιδάκι μας. Είδαμε πολλά εντυπωσιακά και αξιοπερίεργα πράγματα, γελάσαμε με το "άκυρο" δωμάτιο του ξενοδοχείου, μπερδευτήκαμε με το πολυσύνθετο δίκτυο του μετρό, και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, για να θυμόμαστε τις μικρές υπέροχες λεπτομέρειες...

Η Στέφη στη Weihnachtsmarkt

Η "λάμψη" του Βερολίνου

Άσπρο χιόνι ξέξασπρο...

Κι ενώ στην Ελλάδα είχε ακόμα 22 βαθμούς κελσίου και ο κόσμος κυκλοφορούσε με το κοντομάνικο, εδώ στο Ανόβερο είχε ήδη αρχίσει να χιονίζει, δηλαδή θερμοκρασία 0! Στην αρχή το χιόνι ήταν λίγο, μετά το "έστρωσε" κανονικά και η θερμοκρασία έπεσε μέχρι τους -6!! Τώρα, μετά από ένα διήμερο σχετικής καλοκαιρίας -μ'αυτό εννοώ ότι είχαμε ανεβεί πάλι στους 0 και το χιόνι είχε ψιλολιώσει- άρχισε να ξαναχιονίζει δυνατά και η θερμοκρασία αυτή τη στιγμή είμαι -3 βαθμοί. 

Μπορεί αυτό το ψοφόκυρο να μην είναι γενικά και το καλύτερό μου (είμαι παιδί του καλοκαιριού εγώ), παρ 'όλα αυτά το χαίρομαι πολύ το χιόνι, στο οποίο δεν είμαι και καθόλου συνηθισμένη στη δική μου πόλη. Ζω λοιπόν μια ευχάριστη αλλαγή!

Έπιασε φωτιά ο ... μας!

Η αλήθεια είναι ότι τώρα τελευταία το παράτησα το blog. Όχι επειδή δεν έχω τι να γράψω, το αντίθετο μάλιστα. Αλλά ακριβώς επειδή ασχολούμαι με διάφορα, δε βρίσκω χρόνο να τα καταγράψω! Ειδικά αυτές τις μέρες πρέπει να "στρωθώ" και να τελειώσω ένα project που πρέπει να παραδώσω την Παρασκευή. Ναι, φυσικά και το άφησα τελευταία στιγμή! Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι. Όταν λοιπόν απαλαγώ απ' αυτό, θα κάτσω να τα γράψω όλα: για το Βερολίνο, το κρύο, το χιόνι, το διαγωνισμό τραμπολίνου(!), το νέο blog κλπ. Πρώτα όμως...να σβήσουμε τη φωτιά!

Τελικά...

Πολλά μπορούν να ακολουθήσουν μετά από μια παρεξήγηση. Σε μένα έτυχε η καλύτερη περίπτωση: η παρεξήγηση λύθηκε, ο θυμός πέρασε και όλα έγιναν, όχι όπως πριν...καλύτερα!

Οι "μαύρες" μου

Σήμερα δεν είμαι και στα καλύτερά μου. Μια χθεσινή παρεξήγηση μου χάλασε τελείως τη διάθεση. Δε θέλω να επεκταθώ πάνω στο λόγο και τα γεγονότα αυτής της παρεξήγησης. Απλά νιώθω ένα βάρος στο στήθος λόγω αυτών των έντονων συναισθημάτων που έχω και γι' αυτά μόνο ήθελα να γράψω. Ενώ λοιπόν πιστεύω ότι δεν έφταιγα για ότι συνέβη, παρ' όλα αυτά νιώθω κάποια ενοχή, γιατί και μόνο ο θυμός κάποιου άλλου απέναντί μου με κάνει να αμφιβάλω συνεχώς και να ψάχνω στο βάθος του μυαλού μου, αν τελικά είχα όντως ευθύνη. Κι από την άλλη, νιώθω κι εγώ τέτοιο θυμό, που παρεξήγησε κάποιος σε τέτοιο βαθμό τις πράξεις μου..και όχι οποιοσδήποτε κάποιος, αλλά ένα άτομο που θα έπρεπε να είχε σκεφτεί καλύτερα για μένα. Έτσι λοιπόν κι εγώ δεν ξέρω, τι στάση να κρατήσω τώρα: να μείνω θυμωμένη, να προσπαθήσω να φτιάξω τα πράγματα, να μείνω απλά σιωπηλή? Σιχαίνομαι τους χαζούς καβγάδες και τις παρεξηγήσεις. Δεν έχουν κανένα νόημα και χαλάνε απίστευτα τη διάθεσή μου για το οτιδήποτε. Θέλω απλά να γίνουν όλα όπως πριν...

Αμβούργο

Τι χαρά, τι χαρά...ήρθε η κολλητή μου στο Ανόβερο να με επισκεφτεί! Και με το που ήρθε, σηκωθήκαμε και πήγαμε στο Αμβούργο για εκδρομή. Εγώ, η κολλητή μου και η Βερόνικα. Πριν καλά καλά αρχίσει το τάξιδι, είχαμε περιπέτειες: η Βερόνικα το είχε ξενυχτήσει την προηγούμενη μέρα με αποτέλεσμα να παρακοιμηθεί και να μην προλάβει το τρένο! Εγώ και η Βασιλική φτάσαμε στο Αμβούργο πρώτες, βρήκαμε το hostel (Wira Hostel) και, αφού τακτοποιηθήκαμε, βγήκαμε για βόλτα στην περιοχή. Όσο αφορά το hostel, δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Στεγασμένο σε ένα ημιυπόγειο, πρόχειρα οργανωμένο, παρ' όλα αυτά καθαρό και αρκετά καλό για την περίπτωσή μας, δηλαδή για μια διανυκτέρευση. Πολύ θετικά στοιχεία ήταν ότι ήταν πολύ κοντά στη στάση του μετρό και επίσης πολύ κοντά σε κεντρικό σημείο της πόλης.

Αργότερα κατέφθασε και η Βερόνικα. Πήγαμε και την παραλάβαμε από το σταθμό, όπου και μας διηγήθηκε, τι είχε κάνει το προηγούμενο βράδι, δηλαδή αυτά που θυμόταν, γιατί με τόσο που είχε πιει... Μετά πήγαμε ξανά στο hostel, ξεραθήκαμε στον ύπνο για καμιά ώρα, για να ανακτήσουμε δυνάμεις, και μετά ετοιμαστήκαμε για έξοδο. Περπατήσαμε σε ένα κεντρικό και πολύ γνωστό δρόμο κοντά στο hostel, που λέγεται Reeper Bahn. Λίγο κακόφημος θα έλεγα, γιατι εκεί βρίσκονται όλα τα... στριπτιτζάδικα! Εκεί βέβαια βρίσκονται και όλα τα κλαμπ και οι παμπ.

Αφού πήραμε μια μπύρα να πιούμε στο χέρι, έτυχε να "πέσουμε" πάνω σε ένα παιδί που γνωρίσαμε στο hostel και ο οποίος μας κάλεσε για μπύρα στο σπίτι του, όπου αργότερα ήρθαν κι άλλα παιδιά. Όλοι μαζί πήγαμε αργότερα σε μια παμπ και τέλος σε ένα κλαμπ, που είχε ατμόσφαιρα και μουσική αρκετά alternative. Καλή αλλαγή από τα κλασικά κλαμπ με την εμπορική μουσική, όπου συμηθίζουμε να πηγαίνουμε. Κοιμηθήκαμε αρκετά αργά, αλλά φροντίσαμε να μην το παρακάνουμε με τον ύπνο, προκειμένου να κάνουμε στην ώρα μας check out και να προλάβουμε να κάνουμε αρκετή βόλτα στην πόλη.

Το επόμενο πρωί λοιπόν, αφού αφήσαμε το hostel, κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης, χαζέψαμε τους δρόμους, τα κτίρια, το τεράστιο άγαλμα ενός άντρα στη μέση ενός πάρκου και την κρύπτη μια εκκλησίας, όπου ανεβήκαμε επίσης στην κορυφή και θαυμάσαμε μια πανοραμική θέα της πόλης. Αργότερα φάγαμε πίτσα σε ένα από τα λίγα μαγαζιά που ήταν ανοιχτά μέρα Κυριακή. Ήπιαμε ένα καφέ από τα Starbucks και συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Στο τέλος γυρίσαμε στο hostel, για να παραλάβουμε τα πράγματά μας, και κατευθυνθήκαμε στο σταθμό των τρένων, για να επιστρέψουμε στο Ανόβερο.

Κάνοντας μια ανασκόπιση αυτού του Σαβ/κου, σκέφτομαι ότι δεν είδα τόσα πράγματα στο Αμβούργο όσο θα ήθελα, εννοώντας τα κτίρια και την "ατμόσφαιρα" της πόλης. Παρ' όλα αυτά πέρασα πολύ καλά κατά τη νυκτερινή μας διασκέδαση, αλλά και κατά τη βόλτα μας την επόμενη μέρα. Επίσης διασκέδασα πολύ το γεγονός ότι χρειάστηκε να μιλήσω σε 3 γλώσσες, για να συννενοηθούμε οι τρεις μας! Ελληνικά, Αγγλικά, Γερμανικά. Νομίζω οι καλύτερες στιγμές ήταν, όταν απευθυνόμουν στη Βασιλική στα γερμανικά...και περίμενα να μου απαντήσει κιόλας! Όλα καλά λοιπόν. Νομίζω ήταν μια επιτυχημένη εκδρομή!

2 μήνες και κάτι

Αυτοί οι 2 μήνες και κάτι μου φαίνονται αιώνας! Έχω ζήσει ήδη τόσα πολλά εδώ και αισθάνομαι το μέρος πια τόσο οικείο, που είναι σα να έμενα πάντα εδώ. Γι 'αυτό ίσως δε γράφω πια τόσο συχνά στο blog μου. Στην αρχή, όλες αυτές οι νέες εικόνες και εμπειρίες με ξάφνιασαν, ήθελα να τα καταγράψω όλα! Ειδικά από τότε που άρχισε η σχολή, η ζωή μου έχει μπει σε μια ρουτίνα (σπίτι, σχολή, λέσχη, σπίτι), και σίγουρα αυτό επηρεάζει τον ενθουσιασμό μου για την εμπειρία αυτή - για το Erasmus μιλάω πάντα, ξέρετε. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι αυτό τον καιρό δεν κάνω τίποτα άλλο από το να πηγαίνω στη σχολή:

Όπως είχα γράψει πριν λίγο καιρό, άρχισα να κάνω τραμπολίνο! Ήδη έχω πάει 3 φορές και έχω μάθει να κάνω διάφορα πράγματα. Το κακό είναι ότι μερικές φορές αγχώνομαι καθώς ανεβαίνω στο τραμπολίνο και αυτό δεν είναι καλό, γιατί εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να είμαι συγκεντρωμένη και να σφίγγω όλους τους μύς, προκειμένου να μην πέσω άτσαλα στο τραμπολίνο και τραυματιστώ! Πάντως,  αυτό που κατάλαβα είναι ότι, για να καταφέρει κανείς πολλά στα τραμπολίνο, πρέπει να το διασκεδάζει και να έχει τη θέληση να μάθει όλα αυτά τα απίστευτα κόλπα που κάνουν οι εκπειδευτές μας!

Ξεκίνησα ΚΑΙ squash! Κανονικά θα πήγαινε η φίλη μου η Zosia, αφού εκείνη είχε δηλωθεί κι εγώ όχι, αλλά επειδή τελικά δουλεύει τις Τρίτες, μου έδωσε τη θέση της. Ήδη έχω πάει 2 φορές και μ' αρέσει πολύ! Κι ενώ νόμιζα ότι θα ήταν παρόμοιο με το τέννις...καμία σχέση! Άλλες λαβές, άλλη τεχνική, άλλες ταχύτητες. Εντάξει, που και που βοηθάνε και  οι γνώσεις από το τέννις, αλλά υπάρχουν και φορές που με μπερδεύουν χειρότερα! Παντώς το squash είναι πολύ διασκεδαστικό...και πολύ εξαντλητικό!

Χθες συμμετείχα σε ένα "περσικό βράδι". Για να σας εξηγήσω: Οργανώθηκε στην εστία μια συγκέντρωση από άτομα που ενδιαφέρονταν να μαγειρέψουν και να φάνε μαζί παραδοσιακό φαγητό από το Ιράν. Η συγκάτοικός μου, η Aida, που είναι από το Ιράν, αγόρασε τα υλικά και μας έδωσε τις οδηγίες για να ετοιμάσουμε το φαγητό. Όλοι έκαναν από κάτι: κάποιοι έκοψαν τα λαχανικά (π.χ. εγώ, που δεν είμαι και του μαγειρέματος), κάποιοι μαγείρεψαν το κρέας κλπ. Κάποια από τα συστατικά που χρησιμοποιήσαμε ήταν ρύζι μπασμάτι, πατάτες, μελιτζάνες, κρεμμύδια, κους κους και κρέας χοιρινό.

Στο τέλος καθήσαμε και φάγαμε όλοι μαζί. Το φαγητό μου άρεσε, δε με ξετρέλανε βέβαια. Γενικά περάσαμε καλά ετοιμάζοντας το φαγητό όλοι μαζί. Ήταν επίσης πολύ θετικό το γεγονός ότι, αν και λίγοι, είμασταν εκεί παιδιά από Ελλάδα, Ιράν, Ουζμπεκιστάν, Γερμανία, Αλβανία και Τουρκία, δηλαδή μια πολυπολιτισμική παρέα! 

Το καλύτερο αυτής της περιόδου το άφησα για το τέλος, αλλά δεν πρόκειται να πω πολλά γι' αυτό, γιατί είναι αρκετά προσωπικό θέμα. Θα πω μόνο ότι στάθηκα πολλή τυχερή, ώστε να γνωρίσω εδώ κάποιον, με τον οποίο ήρθα πολύ κοντά και περνάω πολύ όμορφα! Ήδη νιώθω ότι αυτό το Erasmus μου έφερε πιο πολλές εμπειρίες, αλλά και πιο πολλά συναισθήματα απ' ότι περίμενα να ζήσω εδώ.  Γι' αυτό νιώθω και πολύ τυχερή, γιατί όλα μοιάζουν να έιναι σχεδιασμένα από πριν. Μια σειρά από γεγονότα με οδήγησαν στη θέση που βρίσκομαι τώρα. Αν έλειπε κάποιο από αυτά τα γεγονότα, τα πράγματα θα ήταν ίσως τελείως διαφορετικά για μένα. Η φίλη μου που έκανε Erasmus, η επίδραση που είχε αυτό στη δική μου απόφαση, η τύχη να με επιλέξουν για το Ανόβερο, η τύχη να έρθε εγώ (και λίγο αργότερα εκείνος!) σ'  αυτήν την εστία...και ακολούθησαν κι άλλα γεγονότα, που ήταν τόσο πιθανό απλά να μη συμβούν! Όμως συνέβησαν και δε μετανιώνω για κανένα απ' αυτά, ακόμα και για τα δυσάρεστα. Γιατί αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που έχω σήμερα δε θα μου δίνονταν αλλιώς... 

Τα ελληνικά...για τους άλλους

Πάντα είχα μια συγκεριμένη αντίληψη για τα ελληνικά: ότι είναι μια γλώσσα πολύ δύσκολη για να τη μάθει ένας ξένος και επίσης ότι δεν έχει καμιά ιδιαίτερη προφορά, δηλαδή ότι οι φθόγγοι είναι πολύ απλοί για να τους προφέρει κανείς. Τελικά ανακάλυψα ότι -καλά, το πρώτο ισχύει σίγουρα- δεν είναι και τόσο εύκολο για τους ξένους να πουν π.χ. το "χ" ή το "σ" (το "σ", εννοώ όπως το προφέρουμε εμείς). Προσπάθησα να μάθω κάποιες λέξεις ή φράσεις σε άτομα από 2-3 διαφορετικές χώρες. Εκτός από το πρόβλημα που έχουν με την προφορά, τονίζουν άλλες λέξεις, απλά γιατί η νοοτροπία με την οποία συνομιλούν στη γλώσσα τους είναι διαφορετική. Η Zosia μου είπε ότι, όταν μιλάει κάποιος στα ελληνικά είναι σα να τραγουδάει, δηλαδή ότι τα ελληνικά είναι πολύ μελωδικά! Αυτό δε θα το μάντευα ποτέ! 

Πιστεύω γενικά, ότι κανείς δε μπορεί να έχει μια αντικειμενική γνώμη για τη γλώσσα του, αφού είναι η μητρική και άρα η φυσική του γλώσσα. Πώς μπορεί λοιπόν να πει με σιγουριά ότι η γλώσσα αυτή είναι δύσκολη ή ότι προφέρεται δύσκολα ή ότι ακούγεται όμορφα στους ξένους? Βασικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει μια μοναδική σωστή άποψη για μια γλώσσα. Οι ξένοι, ανάλογα με τη γλώσσα που μιλάνε, εκφέρουν διαφορετική άποψη για τη δική μας. Όλα εξαρτώνται από τις ομοιότητες και τις διαφορές άναμεσα στις γλώσσες και τη νοοτροπία τους.

Κυριακή πρωί

Κυριακή λοιπόν. Ξύπνησα μόλις πριν ένα τέταρτο, κοίταξα το κινητό μου για την ώρα. Ωχ, λέω! Ήδη 12 παρά? Ευτυχώς μετά άνοιξα το laptop, παρατήρησα την ώρα στην οθόνη και θυμήθηκα ότι άλλαξε η ώρα, άρα κέρδισα μια ώρα ύπνου!

Κοιτάω έξω από το παράθυρο. Βρέχει, αλλά είναι τόσο λεπτές οι σταγόνες, που πρέπει να συγκεντρώσει κανείς το βλέμμα του στο κενό, για να το καταλάβει! Ανοίγω το Grooveshark, μια ιστοσελίδα που μου συνέστησε ο αδερφός μου, για να βρίσκω και να ακούω όποιο τραγούδι θέλω, αφού πια με το YouTube έχω αγανακτήσει. Δε μπορώ να βρω πια κανένα σωστό τραγούδι, όλα είναι remix ή παρωδίες! Σ' αυτήν την ιστοσελίδα λοιπόν βρίσκω όλα τα ΓΝΗΣΙΑ τραγούδια, κάνω playlists και ακούω με την ησυχία μου. Σκεφτόμουν λοιπόν τι να ακούσω σήμερα. Έχω βαρεθεί να ακούω τα ίδια και τα ίδια τραγούδια, τα ήδη γνωστά δηλαδή, θέλω να ανακαλύψω καινούργια τραγούδια. Κοιτώντας για άλλη μια φορά έξω, στη βροχή, λέω: θα πληκτρολογήσω "rain". Μου εμφανίστηκε λοιπόν μια λίστα από τραγούδια - ή και συγκροτήματα - που περιέχουν τη λέξη rain. Αυτή τη στιγμή ακούω το "Rain" από τους Guano Apes. Κοίτα να δεις! Ρίχνωντας μια ματιά στο Wikipedia, παρατήρησα ότι είναι γερμανικό συγκρότημα, από το Göttingen συγκεκριμένα, που είναι και κοντά στο Ανόβερο! Κατα τ' άλλα στο Wikipedia γράφει γι' αυτούς: "female-fronted alternative rock quartet". Ίσως να είναι καλό συγκρότημα, το συγκεκριμένο τραγούδι πάντως σίγουρα μου άρεσε...

Ανανέωση!

Πριν λίγες μέρες πήρα μεγάλη χαρά, καθώς αγόρασα τον αγαπημένο μου πίνακα σε πόστερ, δηλαδή "το φιλί" του Klimt! Και δεν εννοώ διαστάσεις Α4, εννοώ ύψος 120 και πλάτος 80 εκατοστά! Μόλις χθές το κόλλησα στον τοίχο του δωματίου μου. Επίσης άλλαξα τη θέση των επίπλων για να "δείξει" καλύτερα το δωμάτιο. Έτσι, τώρα απολαμβάνω τις αλλαγές καθώς και το πόστερ μου, το οποίο έχω τοποθετήσει έτσι, ώστε να το βλέπω κάθε φορά που μπαίνω στο δωμάτιό μου και όταν χαλαρώνω στο κρεβάτι μου. Τώρα όλα είναι στη σωστή τους θέση!

Trampolinturnen!

Τώρα τελευταία έχει "βαλτώσει" το blog μου. Ίσως επειδή έχει "βαλτώσει" και η δραστηριοποίησή μου εδώ. Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό δεν έκανα πολλά πράγματα, όπως εκδρομές, αθλήματα ή γενικά συμμετοχή σε εκδηλώσεις του Erasmus. Το αποφάσισα όμως. Δε θα συνεχίσω να κάθομαι! Θα τα δοκιμάσω όλα! Έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο πέρα από τις παραδόσεις της σχολής. Έτσι έχω την ευκαιρία να διαβάσω για τη σχολή και ταυτόχρονα να αρχίσω να κάνω κάποιες εκδρομές, να δοκιμάσω τα διάφορα αθλήματα που προσφέρει το πανεπιστήμιο, να πάω στο θέατρο και στο σινεμά κλπ.

Ήδη χθες δοκίμασα κάτι καινούργιο... τραμπολίνο!!! Ήταν τέλεια! Στο αθλητικό κέντρο έχω τη δυνατότητα να κάνω τραμπολίνο και να μάθω διάφορες τεχνικές και ασκήσεις με τη βοήθεια εκπαιδευτών. Είναι τζάμπα και είναι 3 φορές τη βδομάδα! Δε σκοπεύω να χάσω κανένα μάθημα...

Υ.Γ. Ρίξτε μια ματιά στις δραστηριότητες που προσφέρει το "αθλητικό πρόγραμμα" του πανεπιστημίου. Ακόμα και αν δεν ξέρετε γερμανικά, θα καταλάβετε πόσο πολλές δυνατότητες προσφέρει!

Η σχολή

Ξεκίνησα τη σχολή αυτή βδομάδα, η οποία είναι κυριολεκτικά απέναντι από το σπίτι μου! Δυο λεπτά με τα πόδια. Κι ας έχω παραδόσεις στις 8 το πρωί, εγώ ξυπνάω στις 7, τρώω και ετοιμάζομαι με την ησυχία μου και 8 παρα 10 πάω στη σχολή. Παρακολουθώ μαθήματα τόσο από το bachelor όσο και από το master, γιατί είμαι τέταρτο έτος και συνεπώς κάπου στο ενδιάμεσό τους. Κάνω μάθημα σε διάφορες αίθουσες, σε διάφορους ορόφους - είναι και 20όροφο κτίριο, πανάθεμά το! Οι αίθουσες αυτών των μαθημάτων είναι σχετικά μικρές. Ειδικά αυτές για τα μαθήματα του master χωράνε 20 με 30 άτομα. Μια πιο μεγάλη αίθουσα στο ισόγειο του κτιρίου είναι αμφιθεατρική, χωράει ίσως 100 άτομα, έχει πανέμορφα κόκκινα έδρανα και εκεί χαίρεσαι να κάνεις μάθημα!

Αυτή είναι μια άλλη αίθουσα, τεράστια όπως βλέπετε, με τα ίδια πανέμορφα έδρανα.

Τα μαθήματα δε φαίνονται τόσο εύκολα, κυρίως λόγω της δυσκολίας που έχω με τη γλώσσα. Πολύ καινούργιο λεξιλόγιο, που κάνει την παρακολούθηση του μαθήματος ακόμα πιο δύσκολη. Παρ' όλα αυτά είμαι αισιόδοξη ότι με λίγο διάβασμα θα εξοικειωθώ με τις έννοιες στα γερμανικά. Αυτή κιόλας τη στιγμή (ευκαιρία είναι λόγω Σαββατοκύριακου) σκέφτομαι να ανοίξω κανένα βιβλίο - αν βέβαια ξεκολλήσω ποτέ από το ίντερνετ! Τώρα που το έχω επιτέλους στο δωμάτιό μου...χλωμό το βλέπω!

Χαζοδιαβάσματα

Είμαι στη βιβλιοθήκη, κυρίως για το ίντερνετ, αλλά δενείστηκα και ένα βιβλίο, για να λέω ότι διαβάζω! Εντάξει, ειναι βιβλίο για μηχανικούς, αλλά το πήρα πιο πολύ για να "χαζέψω" τις εικόνες και την αρχιτεκτονική των έργων που περιέχει. Κοιτώντας λοιπόν το βιβλίο θυμήθηκα και μια φωτογραφία, που έβγαλα στη Σουηδία πριν λίγο καιρό, και είναι από τις αγαπημένες μου (από αρχιτεκτονικής απόψεως):

Växjö, Σουηδία

Η αλήθεια είναι τώρα τέλειωσαν τα ψέματα! Αύριο θα παρακολουθήσω τα πρώτα μου μαθήματα στη σχολή και, επειδή είμαι σίγουρη ότι λίγα θα καταλάβω από το μάθημα, θα πρέπει να έρχομαι συχνά στη βιβλιοθήκη από δω και πέρα και κατά προτίμηση χωρίς λαπτοπ, για το facebook και το blog μου παίρνουν τα μυαλά και ... άντε να συγκεντρωθώ!

Αυτά για σήμερα. Α! Να δηλώσω απλά ότι είμαι γενικά πολύ χαρούμενη. Τι να πω? Ίσως ο ήλιος μου φέρνει καλή διάθεση, ίσως απλά το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή όλα εδώ μου πηγαίνουν τόσο καλά, με εμπνέουν να νιώσω για άλλη μια φορά τυχερή που ήρθα εδώ.Ο καιρός περνάει τόσο γρήγορα! Ήδη είμαι εδώ ενάμισι μήνα και φοβάμαι ότι ο υπόλοιπος καιρός θα περάσει το ίδιο γρήγορα. Φυσικά μου λείπει η ζωή μου στη Θεσσαλονίκη: οι φίλοι, η οικογένεια, όλα. Αλλά, όπως και να το κάνεις, αυτή η εμπειρία είναι μοναδική, ειδικά για μένα, που για πρώτη φορά βρέθηκα μόνη μου σε μια άλλη πόλη, ξένη όχι μόνο με τους ανθρώπους αλλά και με τη γλώσσα και τη νοοτροπία τους. Πλέον εξοικειωμένη με τη γλώσσα και το μέρος αυτό, είμαι ικανή να εκμεταλλευτώ κάθε ευκαιρία που εμφανίζεται μπροστά μου, να δοκιμάσω πράγματα που μόνο αυτό το μέρος ή αυτή η εμπειρία μπορούν να μου προσφέρουν. Αυτό είναι για μένα "η ελευθερία του Erasmus"! 

Καημένο βιολογικό ρολόι!

Περίεργη νύχτα η χθεσινή. Κάναμε grill στην εστία και είπαμε να πιούμε κάτι ξεχασμένα αλκοόλ από ένα παλιότερο πάρτι. Τι το 'θελα? Έτσι που έχω συνηθίσει να πίνω εδώ, "κατέβασα" μέσα σε 1 ώρα 4 ποτήρια martini prosecco! Ε, αφού γύρισαν και οι φίλες μου από την Πολωνία, να μη πιούμε και λίγη καλή πολωνική βότκα? ...Αυτό ήταν! Ήμουν επισήμως total betrunken! (Το ότι συνήθισα να πίνω γρήγορα, δε σημαίνει ότι έμαθα και να "αντέχω" το πολύ ποτό!) Αποφάσισα να γυρίσω στο δωμάτιό μου και να ξαπλώσω. Τελικά, αντί γι' αυτό, οι συγκάτοικοί μου μου έφτιαξαν ένα ωραίο τσάι με λεμόνι και μέλι και ένιωσα σύντομα πολύ καλύτερα. Έτσι, κάθισα μαζί τους και παίξαμε χαρτιά για κανένα δίωρο. "Μπλόφα" και "negar" (ένα ακόμα παιχνίδι με χαρτιά, πού να εξηγώ τώρα?). Μετά σκεφτήκαμε να δούμε μια ταινία στο δωμάτιο του Azad. Είδαμε την ταινία "The book of Eli", που ήταν κάτι τελείως διαφορετικό απ' αυτό που νόμιζα, παρ' όλα αυτά αρκετά ενδιαφέρουσα. Μετά καθίσαμε και βλέπαμε με τις ώρες trailer στο pc.  Για πότε πήγε η ώρα 8 το πρωί (!), ούτε που το καταλάβαμε!! Πήγαμε στην κουζίνα για πρωινό και μετά πήγαμε στα δωμάτιά μας, να κοιμηθούμε και λίγο ... 3 ώρες δηλαδή! Μετά, λέσχη και καφές στην εστία. Αυτή τη στιγμή κάθομαι στο Cafe Moca, όπου δουλεύει η Weronika, και απολαμβάνω ένα καφέ White Moca. Αυτά είναι!    

Ο καιρός του Ανόβερου

Ας μιλήσουμε για ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα … τον καιρό!

Είναι για μένα τόσο περίεργο να βλέπω τον καιρό εδώ, στο Ανόβερο, να αλλάζει σιγά σιγά. Ποτέ μου δεν έζησα σε ένα τόπο, εκτός από τη Θεσσαλονίκη, ώστε να δω τη θερμοκρασία και το τοπίο να αλλάζουν καθώς περνάει ο καιρός. Ίσως δεν έχω δει ακόμα μεγάλη διαφορά στη θερμοκρασία, αλλά τη βλέπω στο πάρκο, μέσα από το οποίο περπατάω σχεδόν κάθε μέρα, για να πάω στο πανεπιστήμιο. Όταν είχα πρωτοφτάσει εδώ, το πάρκο ήταν καταπράσινο: το γρασίδι, τα δέντρα … όλα. Τώρα, ενώ παραμένει το πράσινο παντού, τα φύλλα των δέντρων έχουν αρχίσει να «καφετίζουν» και να πέφτουν. Και ακόμα δεν έχω δει τίποτα , είμαι σίγουρη! Κάποια στιγμή το τοπίο θα αλλάξει ολοκληρωτικά, ειδικά όταν θα έρθει το χιόνι! Ομολογώ ότι, ενώ το τσουχτερό κρύο της Γερμανίας σίγουρα θα με «πονέσει», ανυπομονώ να δω το Ανόβερο χιονισμένο, τα δέντρα και τα κτίρια σκεπασμένα με χιόνι.

Αυτό που δε θα μου αρέσει σίγουρα είναι το σκοτάδι. Ήδη το έζησα εκείνες τις μέρες που έβρεχε κάθε μέρα και ο καιρός ήταν τόσο μουντός! Απ’ ότι έχω ακούσει, έτσι είναι συνήθως ο καιρός εδώ: βροχερός και σκοτεινός. Δόξα τω Θεώ, νιώθω πολύ τυχερή που αυτήν την περίοδο ο καιρός είναι απλά … super! Ναι μεν έχει κρύο, αλλά έχει συνέχεια λιακάδα και πεντακάθαρο ουρανό. Είναι λοιπόν πολύ καλή ευκαιρία για βόλτες ή ακόμα και για να καθίσει κανείς έξω και να απολαύσει τον ήλιο. Ήδη εκμεταλλεύτηκα πολλές φορές τον καλό καιρό και κάθισα έξω στο μπαλκόνι της εστίας για καφέ ή για να διαβάσω το βιβλίο μου. Όταν κάναμε επίσης εκείνο το διαγωνισμό του Rally, ήμασταν πολύ τυχεροί, γιατί ο καιρός ήταν για άλλη μια φορά ηλιόλουστος αλλά και ζεστός. Απ’ ότι με ενημέρωσαν, πέρσι στην ίδια εκδήλωση έβρεχε! Καθόλου συναρπαστικό να περπατάει κανείς 4 ώρες μέσα στη βροχή, δε νομίζετε?

Τέλος πάντων, αυτός είναι ο καιρός μας! Φτου φτου μην το ματιάσουμε! 

Zoo

Πριν λίγες μέρες επισκέφτηκα το ζωολογικό κήπο του Ανόβερου. Δε χρειάζεται να πω τίποτα παραπάνω. Οι φωτογραφίες τα λένε όλα.

Το Rally, το πάρτι, η βιβλιοθήκη

(Το κείμενο αυτό γράφτηκε το μεσημέρι του Σαββάτου)

Τα κορίτσια έφυγαν. Πήγαν στην Πολωνία και γυρνούν μαζί το βράδι της Τρίτης. Ένιωσα μόνη μου αφού έφυγαν και σκεφτόμουν ότι δε θα έβρισκα τίποτα ενδιαφέρον να κάνω μέχρι να γυρίσουν. Λάθος! Την Παρασκευή, αφού πήγα το πρωί στο πανεπιστήμιο για να χρησιμοποιήσω το ίντερνετ (ναι, ακόμα δεν έχω ίντερνετ στην εστία!), γυρνώντας στο σπίτι συνάντησα κάποια κορίτσια, επίσης Erasmus, και μου είπαν ότι υπάρχει κάποια εκδήλωση - Rally λεγόταν - αλλά δεν ξέρουν τι είναι ακριβώς. Εγώ άλλο που δεν ήθελα να αποφύγω να περάσω τη μέρα μου στο δωμάτιο! Πήγα λοιπόν μαζί του και στο σημείο συνάντησης αντίκρισα δυο τεράστιες ουρές παιδιών, μια Γερμανών φοιτητών και μια ξένων φοιτητών! Όλα αυτά τα παιδιά λοιπόν σχηματίσαμε ομάδες των 5 ατόμων, αλλά ανάμικτες, Γερμανοί και ξένοι μαζί. Ο στόχος ήταν ο εξής: μέσα σε 4 ώρες να απαντήσουμε περίπου 30 ερωτήσεις, και για να το πετύχουμε αυτό έπρεπε να περιηγηθούμε μέσα στην πόλη, με τα πόδια ή με το μετρό. Για βοήθεια είχαμε κάποιους χάρτες και διευθύνσεις. 3 Γερμανοί και 2 ξένοι (εγώ και η Jovita, από την Πολωνία). Ήμασταν τυχερές και είχαμε στην ομάδα μας πολύ καλά παιδιά, με τα οποία μιλήσαμε και γελάσαμε πολύ - απ’ ότι ακούσαμε, κάποιοι δεν ήταν τόσο τυχεροί.

Η ομάδα μου

Μπορείτε να φανταστείτε ότι περίπου 4 ώρες περπάτημα δεν ήταν και η πιο ξεκούραστη δραστηριότητα! Παρ’ όλα αυτά τα καταφέραμε αρκετά καλά και στις 7 ήμασταν πίσω στο πανεπιστήμιο. Γύρισα κατάκοπη στην εστία, αλλά δεν είχα πολύ χρόνο για ξεκούραση. Στις 9μιση θα συναντιόμασταν με τη Jovita, για να πάμε σε ένα πάρτι για όλους τους ξένους φοιτητές. Κοιμήθηκα λοιπόν περίπου 40 λεπτά (!) και μετά ετοιμάστηκα για το πάρτι.

Για το πάρτι δε θα γράψω κατεβατά, μόνο τα πιο αξιοσημείωτα. Κατ’ αρχήν … γνώρισα επιτέλους Έλληνες! 4 παιδιά. Οι 3 φοιτητές Erasmus και μια κοπέλα που κάνει master εδώ. Δε μιλήσαμε πολύ. Πάντως όταν άρχισα να συζητώ μαζί τους, παρατήρησαν κι αυτοί κι εγώ ότι τόνιζα τις λέξεις σα να μιλούσα γερμανικά! Μου ήταν τόσο περίεργο να μιλώ ελληνικά εδώ και μάλιστα αφού μιλούσα μόλις λίγα δευτερόλεπτα πριν στα γερμανικά.

Κατά τ’ άλλα το πάρτι ήταν λίγο βαρετό. Ευτυχώς βρήκα εκεί έναν από τους συγκατοίκους μου, τον Azad, και με πήγε εκεί που καθόταν με τους φίλους του, δηλαδή σε ένα «δωμάτιο μουσικής». Ήταν ένας σχετικά ηχομονωμένος χώρος, όπου κάποια παιδιά έπαιζαν μουσική και τραγουδούσαν, για πλάκα μόνο βέβαια. Εγώ δεν είχα βρεθεί ξανά σε τέτοιο χώρο και γενικά η όλη εμπειρία ήταν ενδιαφέρουσα. Εκεί γνώρισα και κάποια παιδιά, και μάλιστα κάποιον που σπούδασε στο ίδιο πεδίο με μένα και τώρα κάνει master εδώ. Αργότερα γύρισα στα άλλα παιδιά του Erasmus, χορέψαμε και κατά τις 4 γύρισα σπίτι με τη Jovita και τον Azad.

Ξύπνησα κατά τις 9μιση για να πάω στο πανεπιστήμιο, γιατί εκεί θα μαζεύονταν όλα τα παιδιά από το Rally προκειμένου να μάθουμε, ποιοι κέρδισαν και για να πάρουν και τα βραβεία τους. Με περηφάνια λοιπόν σας ανακοινώνω ότι βγήκαμε δεύτεροι μαζί με μια άλλη ομάδα!! Υπήρχαν διάφορα βραβεία κι εμείς διαλέξαμε εισιτήρια για το θέατρο, όπου ίσως να πάμε όλοι μαζί την Παρασκευή.

Μετά από αυτήν την εκδήλωση, κατευθυνθήκαμε με τη Jovita προς τη βιβλιοθήκη (για τεχνικές σπουδές, όπως πολιτικών μηχανικών και αρχιτεκτονικής, που είναι τα πεδία μας). Εγώ έβγαλα την κάρτα μου για τη βιβλιοθήκη και μετά αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα και να δούμε το χώρο. Ομολογώ ότι ερωτεύτηκα! Πολλά βιβλία, όμορφοι χώροι με μεγάλα παράθυρα και, λόγω του πολύ όμορφου καιρού σήμερα, πολύ φως. Υπολογιστές που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας και χώρος για να καθίσεις και να διαβάσεις μόνος ή με παρέα (για εργασίες) και να χρησιμοποιήσεις το WLAN της βιβλιοθήκης.

Δυστυχώς σήμερα δεν έχουμε χρόνο να καθίσουμε στη βιβλιοθήκη. Θέλουμε να ξεκουραστούμε, να μαγειρέψουμε και να φάμε, και μετά να ετοιμαστούμε για … άλλο ένα πάρτι! Εμ, θα έχανα τέτοια ευκαιρία?!

Café Moca

Η χθεσινή νύχτα ήταν ατέλειωτη... αλλά πετυχημένη! Πρώτα πήρα το μετρό με την κοριτσοπαρέα και πήγαμε σε μια άλλη εστία, όπου βρεθήκαμε με άλλα παιδιά του Erasmus. Δοκιμάσαμε μερικές σπεσιαλιτέ, που είχαν ετοιμάσει τα παιδιά και ήπιαμε το κρασί που είχαμε φέρει εμείς. Μετά κατεβήκαμε όλοι μαζί στο κέντρο, για να πάμε στο Dublin Inn, μια ιρλανδική παμπ, όπου κάθε Δευτέρα έχει καραόκε! Δυο χρόνια τώρα προσπαθούσαμε με τους φίλους μου να πάμε σε μαγαζί με καραόκε, αλλά μάταια. Χθες είχα επιτέλους την ευκαιρία όχι μόνο να παρακολουθήσω, αλλά και να τραγουδήσω! Μαζί με 2 άλλα κορίτσια τραγουδήσαμε το "Save tonight" των Eagle Eye Cherries. Ήταν πολύ διασκεδαστικό! Μία η ώρα τελείωσε το καραόκε, αλλά ήταν πολύ αργά για να πάρουμε το μετρό. Έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τις 4! Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς ένα από τα λίγα κλαμπ που ήταν ανοιχτά Δευτέρα, και εκεί χορέψαμε σε ρυθμούς ποπ και λάτιν. 

Μετά από αυτήν τη νύχτα και ενώ είχα το χρόνο να κοιμηθώ όσο ήθελα, αφού τα μαθήματα των γερμανικών έχουν πια τελειώσει, οι εργασίες που γίνονται στην εστία για την εγκατάσταση του ασύρματου ίντερνετ έκαναν τόσο θόρυβο το πρωί, που ήταν αδύνατο να κοιμηθώ. Σηκώθηκα λοιπόν, έφαγα το πρωινό μου, ετοιμάστηκα, πήρα το μετρό και κατευθύνθηκα προς το Café Moca, στο καφέ δηλαδή που δουλεύουν εδώ και λίγες μέρες η Weronika και η Zosia. Βέβαια σήμερα δούλευε μόνο η Weronika και μου ζήτησε να πάω να τη δω, αν ήθελα.

Πήγα λοιπόν και την είδα επί το έργο. Το καφέ είναι ένας πολύ όμορφος και σικάτος χώρος, με ωραία lounge μουσική. Παρήγγειλα ένα Latte Machiato, τον οποίο η Weronika έφτιαξε με τα χεράκια της - πολύ πετυχημένος. Κάθισα εκεί ένα δίωρο, ήπια τον καφέ μου, διάβασα το βιβλίο μου, μίλησα με τη Weronika, αλλά όχι για πολύ γιατί είχε πολλή δουλειά. Ο κόσμος ερχόταν, έπινε τον καφέ του και έφευγε. Καμία σχέση με την Ελλάδα, που όλοι παραγγέλνουμε ένα καφέ και καθόμαστε με τις ώρες! Αργότερα ήρθε και η Zosia. Καθίσαμε λίγο ακόμα στο καφέ και, μόλις τελείωσε η Weronika με τη δουλειά, κατευθυνθήκαμε με γοργό ρυθμό προς τη λέσχη για μεσημεριανό: η Weronika στεκόταν όρθια και δούλευε επί 7 ώρες και η Zosia δεν είχε προλάβει να φάει πρωινό, οπότε...

Ο cappuccino μου, φτιαγμένος απ' τα χεράκια της Zosia!

Αργότερα πρόλαβα να κοιμηθώ μόλις μια ώρα! Έπρεπε να πλύνω (πολλά!) ρούχα και το πρόγραμμα της ημέρας δεν τελειώνει εδώ. Το βλέπω εγώ το πράγμα: 6 μήνες στο Ανόβερο ύπνο σωστό δε θα μπορέσω να κάνω!

Ο πρώτος μήνας

Κουραστικό πράγμα το Erasmus! Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα να κάνεις και τόσος λίγος χρόνος. Πέφτω στο κρεβάτι, κοιμάμαι ένα 8ωρο και το πρωί δε μπορώ να σηκωθώ. Η κούραση όμως είναι γλυκιά, γιατί αποκτήθηκε με κόπο! Εκδρομές, δραστηριότητες, πάρτι… Θα ήθελα να γράψω κάποια πράγματα γι’ αυτές τις εμπειρίες, γιατί οι φωτογραφίες δεν αρκούν πάντα.

Δε θα ξεχάσω λοιπόν:

1. Την εκδρομή στο Deister. Πορεία 4 ωρών, για να ανεβούμε σε υψόμετρο περίπου 430 μέτρων και να περπατήσουμε μέσα στο δάσος. Έκανε κρύο, ψιλόβρεχε, το περπάτημα ήταν γρήγορο και εξαντλητικό. Μερικά παιδιά χάθηκαν στην πορεία και έπρεπε να τους περιμένουμε. Φτάσαμε τελικά σε ένα μέρος, όπου μπορούσαμε να καθίσουμε και να πιούμε μια μπύρα. Μετά από μια ώρα σηκωθήκαμε, για να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Διαδρομή 40 λεπτών, για να φτάσουμε στο σταθμό του τρένου. Στο τέλος τρέχαμε κυριολεκτικά, για να μη χάσουμε το τρένο… αλλά τελικά το χάσαμε! Περιμέναμε αρκετή ώρα και τελικά πήραμε 2 τρένα για να γυρίσουμε πίσω. Α, να επισημάνω, ότι εκείνη τη μέρα είχα αποφασίσει να αρχίσω jogging, το οποίο και έκανα εκείνο το πρωί! Μπορείτε να φανταστείτε την κατάστασή μου εκείνο το βράδι, μετά από όλη αυτήν την ταλαιπωρία. Οι φίλες μου πήγαν σε κλαμπ κι εγώ στο κρεβατάκι μου!

2. Το θέατρο. «Koma» ήταν ο τίτλος. Η παράσταση ήταν κάτι το απρόσμενο. 3 ώρες, κατά κύριο λόγο όρθιοι. Μέσα σε ένα – πραγματικό- σχολείο ακολουθούσαμε παντού ομάδες παιδιών (ηλικίας 15 με 25 κυρίως) και παρακολουθούσαμε μια σχολική μέρα πριν από τη στιγμή που κάποιοι (μαθητές ίσως) θα έμπαιναν στο σχολείο και θα άρχιζαν να πυροβολούν. Όλοι έχουν ακούσει για τέτοιες καταστάσεις. Τα παιδιά της παράστασης λοιπόν ήθελαν να δείξουν τα πιθανά αίτια και τις συμπεριφορές που μπορούν να οδηγήσουν σε τέτοια περιστατικά. Σαν θέμα και πρωτοτυπία βρήκα το θέατρο πολύ ενδιαφέρον. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η τόσο εναλλακτική ιδέα δεν ήταν του γούστου μου και το τρέξιμο πάνω- κάτω δε βοηθούσε και πολύ!

3. Τη μετακόμιση. Η Weronika, μη έχοντας επιλογή, μετακόμισε σε άλλη εστία. Όχι πολύ μακριά. Εδώ απέναντι! Στον ίδιο δρόμο λοιπόν υπάρχει μια εστία, όπου όλα τα δωμάτια έχουν δική τους κουζίνα και δικό τους μπάνιο. Πολύ ωραίο το δωμάτιο της Weronika, δε μπορώ να πω, και η εστία ολοκαίνουργια. Το κακό είναι ότι τα δωμάτια φαίνονται απομονωμένα και οι κοινοί χώροι είναι τόσο άσπροι και άδειοι, και σε συνδυασμό με τη έντονη μυρωδιά αποστείρωσης, θυμίζουν λίγο νοσοκομείο. Τέλος πάντων, εγώ και η Zosia θα βοηθούσαμε τη Weronika να μεταφέρει τα πράγματά της. Αυτά τα πράγματα ήταν ατελείωτα! Επειδή ήρθε στο Ανόβερο από την Πολωνία με αυτοκίνητο, έχει φέρει εδώ όλη της την περιουσία. 6-7 φορές πήγαμε πέρα δώθε από το παλιό στο καινούργιο δωμάτιο. Το παλιό ήταν ευτυχώς στο ισόγειο, άρα όχι σκάλες. Το νέο όμως ήταν στον πρώτο όροφο και έκανε τη μεταφορά μαρτύριο! Να αναφέρω επίσης, ότι κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας έξω είχε κρύο και ψιλόβρεχε, και φυσικά στα χέρια μας δεν είχαμε χώρο για ομπρέλα. Ευτυχώς κανείς δεν αρρώστησε. Μόνο για την καημένη Zosia, που ήταν ήδη άρρωστη, η μετακόμιση δεν τη βοήθησε και πολύ!

4. Το ΙΚΕΑ. Φυσικά υπάρχει ΙΚΕΑ και στο Ανόβερο. Αλλά, όπως και στη Θεσσαλονίκη, το πόσο χρόνο θα σου πάρει να φτάσεις εκεί εξαρτάται από το πού μένεις! Εμείς λοιπόν έπρεπε να πάρουμε 2 φορές το μετρό και στο τέλος ένα λεωφορείο. Μετά από 45 περίπου λεπτά είχαμε φτάσει. Δεν ήταν τόσο ο χρόνος υπερβολικός, όσο η διαδικασία. Μπήκαμε στο ΙΚΕΑ και το γυρίσαμε ολόκληρο - 2 όροφοι παρακαλώ! Εγώ πήρα 2-3 πράγματα που χρειαζόμουν και 1-2 που απλά μου άρεσαν! Η Weronika «σήκωσε» όλο το μαγαζί, προκειμένου να εξοπλίσει το νέο της σπίτι: ποτήρια, φωτιστικό, θήκη για τα πιάτα, μαξιλαράκια για τις καρέκλες και άλλα πολλά. Ευτυχώς. Παρά το βάρος των πραγμάτων που έπρεπε να κουβαλήσουμε, ο δρόμος του γυρισμού δε μας δυσκόλεψε πολύ, αν εξαιρέσουμε το γεγονός, ότι έπρεπε να πάρουμε 3 φορές το μετρό γιατί κάπου κατεβήκαμε σε λάθος στάση!

Αυτές ήταν μερικές από τις στιγμές του πρώτου μου μήνα στο Ανόβερο. Τώρα που τα μαθήματα των γερμανικών έχουν φτάσει στο τέλος τους, έχω ένα «κενό» 2 βδομάδων, το οποίο θέλω να εκμεταλλευτώ όσο καλύτερα μπορώ. Θέλα πρώτα απ’ όλα να προετοιμαστώ για τη σχολή: να βρω τα μαθήματα που τελικά θα διαλέξω, να πάω στη βιβλιοθήκη και να δανειστώ μερικά βιβλία. Θέλω όμως και να πάω στο θέατρο, στο σινεμά, σε κάποιο μουσείο, να κάνω κάποια εκδρομή. Χάρη στη φοιτητική μου ταυτότητα μπορώ να ταξιδέψω δωρεάν με το τρένο σε όλη την περιοχή της Niedersachsen, όπως για παράδειγμα μέχρι το Αμβούργο. Ήδη κάποιες κοπέλες μου πρότειναν αυτό το ταξίδι, για 2-3 μέρες, και δε θα ήθελα να χάσω αυτήν την ευκαιρία. Ποιος ξέρει πόσο χρόνο θα έχω ελεύθερο, όταν θα αρχίσω τη σχολή?

Και πάλι κοντά σας!

Έχει περάσει πάνω από μια βδομάδα από τότε που έγραψα τελευταία φορά – πολύς καιρός για τα δεδομένα μου. Ήταν σίγουρα μια πολύ συναρπαστική περίοδος, απλά δε βρήκα το χρόνο και τον τρόπο να γράψω αυτά που ήθελα. Τον τρόπο ακόμη τον ψάχνω. Απλά δεν λέγονται όλα...

Εδώ που είμαι, μακριά από κάθε τι οικείο, όπως οικογένεια, φίλους, γνωστά μέρη, νιώθω πρωτόγνωρα ελεύθερη, ελεύθερη να δοκιμάσω νέα πράγματα, παρακινούμενη από τους φίλους μου εδώ ή απλά από τις εκάστοτε συνθήκες. Φυσικά δε διατίθεμαι να ξεφύγω από οποιαδήποτε λογικά όρια, προκειμένου να εκμεταλλευτώ όσο μπορώ την παραμονή μου εδώ. Έχω πάντα τις αντιλήψεις και τις αρχές μου. Παρ’ όλα αυτά ξέρω ότι μπορώ πάντα να αναθεωρήσω κάποια πράγματα, επιλέγοντας από όλα αυτά που ζω αυτά που θέλω να κρατήσω.

Κατά κύριο λόγο, αυτόν τον καιρό γνωρίζω συνέχεια καινούργιους ανθρώπους και μαθαίνω καλύτερα τους παλιούς. Είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να ανοίξει τους ορίζοντες κάποιου αυτή η εμπειρία (το Erasmus εννοώ φυσικά). Τις εμπειρίες που έζησα εδώ αυτές τις 4 εβδομάδες δε θα τις ζούσα στη Θεσσαλονίκη μέσα σε ένα χρόνο, πιστεύω. Ίσως γι’ αυτό να νιώθω ότι μένω εδώ πολύ καιρό. Δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι συνήθισα την περιοχή ή τη γλώσσα, αλλά κυρίως ότι νιώθω τον τόπο αυτό οικείο λόγω των ήδη αρκετών εμπειριών μου: οι άνθρωποι, τα πάρτι, οι εκδρομές, οι συζητήσεις, τα μαθήματα, οι εργασίες, η πρώτη μου επαφή με το νοικοκυριό (!), το τρέξιμο, οι βόλτες. Όλα αυτά, που μπορεί να μην είναι πάντα συναρπαστικά, άλλα σίγουρα σε ένα νέο τόπο μοιάζουν διαφορετικά.

Βότκα και φτηνό κρασί

Τι ήταν και τούτο?… Ετοιμαζόμαστε για το πάρτι στην εστία. Φοράω την καινούργια μου μπλούζα, την καινούργια μου κολόνια και ανεβαίνει η διάθεσή μου. Αρχίσω να πίνω και το κρασί που αγόρασα με τα κορίτσια, 2 ευρώ από το σούπερ μάρκετ, και νιώθω ακόμα πιο ανάλαφρη και ευτυχισμένη. Πάμε στο πάρτι και δοκιμάζουμε 1-2 σφηνάκια βότκα. Στέλνω μήνυμα στην Pavla να έρθει κι αυτή, έρχεται και φέρνει μαζί της και μια τσέχικη βότκα, Slivovica στο όνομα, αν δεν απατώμαι, 51% αλκοόλ. Βγάζουμε φωτογραφίες, γελάμε, ακούμε μουσική, βρίσκω κι εγώ στο YouTube το «Βασιλιάς της Σκόνης», να ακούσουμε και κάτι ελληνικό. Έχω καθίσει σε μια καρέκλα και δε σηκώνομαι καθόλου, είναι απλώς ανέφικτο. Κάποια στιγμή και χωρίς να θυμάμαι πώς ακριβώς έγινε, βρίσκομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι της Weronika και κοιμάμαι σκεπασμένη με δυο τρία παλτά. Είναι περίπου 4 η ώρα, σηκώνομαι, πάω στο πάρτι που είναι 2 πόρτες παραδίπλα και βλέπω κάποιους ακόμα εκεί, και τα κορίτσια επίσης. Χαιρετώ τον κόσμο και πάω να κοιμηθώ φυσιολογικά στο κρεβάτι μου. Κοιμάμαι, με κάποια διαλείμματα για φαγητό και τα λοιπά, και σηκώνομαι τελικά στις 4 το απόγευμα, έχοντας επιτέλους ηρεμήσει από τη ζάλη και τον πονοκέφαλο. Το δίδαγμα αυτού του πάρτι: Όταν νιώθεις υπερβολικά ευτυχισμένη από το ποτό, σταμάτα να πίνεις!

Y.Γ. Ήταν πάντως πολύ καλό πάρτι!!

Jann, Nadia, Zosia, Weronika

Απολογισμός

Αυτό το κείμενο γράφτηκε το πρωί του Σαββάτου, 18 Σεπτεμβρίου.

Πέρασαν λοιπόν επισήμως 2 εβδομάδες από την άφιξή μου στο Ανόβερο. Νιώθω πλέον πλήρως εξοικειωμένη με το δωμάτιό μου, με την εστία και με την περιοχή, όπου μένω. Πηγαίνω στο σουπερμάρκετ, χρησιμοποιώ το μετρό. Έχω αποκτήσει αρκετή άνεση και με τη γλώσσα. Φυσικά δε μου είναι πάντα εύκολο να εκφραστώ, ή να μιλήσω για κάποια θέματα λόγω έλλειψης λεξιλογίου. Παρ’ όλα αυτά μιλάω άνετα με τους φίλους μου, συμμετέχω ακόμα και σε συζητήσεις με Γερμανούς, καταλαβαίνω τους καθηγητές.

Διασκεδάζω πολύ, αποκτώ καινούργιες συνήθειες, γνωρίζω άλλους τρόπους ζωής. Σκέφτηκα να κρατάω κάτι σαν ημερολόγιο, υπολογίζοντας διάφορα δεδομένα της ζωής μου εδώ, όπως: πόσες ώρες κοιμάμαι συνολικά τη βδομάδα, σε πόσα πάρτι ή κλαμπ πηγαίνω, πόσο περπατάω κάθε μέρα κλπ. Δύσκολο… Δεν έχω το χρόνο ή τη διάθεση να κάθομαι να κάνω υπολογισμούς. Άσε που, με τόσα που μου συμβαίνουν κάθε μέρα, χάνω το λογαριασμό όλων αυτών των πληροφοριών. Πάντως θα μπορούσα ίσως μόνο αυτή τη φορά να υπολογίσω περίπου τα δεδομένα αυτών των 2 εβδομάδων, κάτι σαν απολογισμός:

Α) Έχω πάει σε 3 κλαμπ και 3 πάρτι.

Β) Από αλκοόλ άλλο τίποτα. Έχω δοκιμάσει περίπου 4 διαφορετικά κρασιά, 3 διαφορετικές βότκες, 5 διαφορετικές μπύρες και …καφέ με amaretto (Παρεμπιπτόντως το amaretto ήταν ελληνικής προέλευσης, από Θεσσαλονίκη παρακαλώ!)

Γ) Έχω γνωρίσει άτομα από περίπου 16 διαφορετικές χώρες.

Δ) Έχω κοιμηθεί συνολικά (πολύ στο περίπου!) 84 ώρες, εκ των οποίων 20 ήταν πρωινά ή απογεύματα, για να αναπληρώσω τις ώρες που δεν κοιμήθηκα το βράδι!

Ε) Έχω κάνει πάνω από 15 νέους φίλους στο facebook.

ΣΤ) Έχω χορέψει περίπου 14 ώρες.

ΣΤ) Έχω περπατήσει πολύ! Εδώ δεν γίνεται να κάνω το λογαριασμό, οπότε: 10 λεπτά τη μέρα για το πήγαινε-έλα από το πανεπιστήμιο, πάνω κάτω 20 ώρες περπάτημα στην πόλη και στο δάσος (!) και 20 λεπτά τρέξιμο, οικειοθελώς και μη...

Βόλτα στην πόλη

Η απόφασή μου να κατέβω προς το κέντρο δε θα μπορούσε να είναι πιο σωστή. Βρέθηκα με την Pavla στη στάση της Königswortherplatz και καθίσαμε εκεί κοντά, στο Bio Cafe, για καφέ και γλυκό. Μιλήσαμε για πολλά πράγματα και τη βρήκα πολύ ενδιαφέρον άτομο, το οποίο και της είπα! Αρχικά πίστευα ότι, επειδή ζει στην ύπαιθρο (παρεμπιπτόντως είναι από την Τσεχία), δε θα είχα πολλά κοινά ή θέματα συζήτησης μαζί της. Τελικά, τόσο από ομοιότητες όσο και από τις διαφορές μας προέκυψαν πολλά για να πούμε. Γελάει πολύ, βασικά γελάει σαν εμένα, ζαρώνει τα μάτια και τη μύτη της! Παρ’ όλο που δεν είναι πάντα εύκολο να συνεννοηθούμε, γιατί δε μιλάει αρκετά καλά γερμανικά, τελικά καταλαβαινόμαστε απόλυτα και περνάμε πολύ καλά. Μιλήσαμε λοιπόν για κινηματογράφο, για βιβλία, για τα πρότυπά μας, για τα σχέδιά μας των επόμενων ημερών: κινηματογράφος, μουσεία, αγορά, ταξιδάκια. Όλα θα μπουν στο πρόγραμμα.

Τελειώσαμε τον καφέ και αρχίσαμε τη βόλτα μας. Αφού περάσαμε πάνω από το ποτάμι, περπατήσαμε παράλληλα σ’ αυτό, σ’ ένα μονοπάτι με δέντρα δεξιά κι αριστερά. Βρεθήκαμε σε μια καταπράσινη περιοχή, όπου υπήρχε και ένα παλιό εργοστάσιο. Εκεί λοιπόν βρεθήκαμε μπροστά στο “Faust”, στο κλαμπ δηλαδή που ήμασταν την Παρασκευή. Πραγματικά μόνο κατά τύχη θα μπορούσαμε να το βρούμε, γιατί μάλλον δε θα μπορούσαμε να θυμηθούμε πώς να ξαναπάμε! Συνεχίσαμε το περπάτημα, βρεθήκαμε σε ένα σχετικά κεντρικό δρόμο και χαζέψαμε τα μαγαζιά.

Σιγά σιγά, προσπαθώντας να βρούμε το δρόμο για το γυρισμό, βρεθήκαμε για άλλη μια φορά δίπλα στο ποτάμι. Ανακαλύψαμε ένα καράβι που κάνει βόλτες και συμφωνήσαμε, ότι θα το δοκιμάσουμε κάποια στιγμή. Χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε στο Georgengarten, δηλαδή το πάρκο μπροστά στο πανεπιστήμιο. Αποχαιρέτησα εκεί την Pavla και προχώρησα μόνη μου στο πάρκο, προκειμένου να ανακαλύψω τα γήπεδα του τένις. Τα βρήκα υπέροχα! Το μόνο που μου μένει τώρα είναι να βρω συμπαίκτη… Γύρισα σπίτι γεμάτη χαρά για αυτήν την όμορφη βόλτα και έριξα μια ματιά στις φωτογραφίες που έβγαλα. Ελπίζω να σας αρέσουν όσο μου άρεσαν εμένα!

Φτου ξελευτερία!

Γιούπι! Σήμερα δεν έχουμε μάθημα! Ξύπνησα λοιπόν λίγο αργότερα απ' ότι συνήθως, ετοιμάστηκα και ήρθα στο πανεπιστήμιο, για να απολαύσω το πολύτιμό τους ίντερνετ. Κάνα 2  e-mail, 5-6 notifications στο facebook. Σχέδια ιδιαίτερα δεν έχω για σήμερα. Λέω να επισκεφτώ τη βιβλιοθήκη, να βρω κανένα βιβλίο για τον τομέα των σπουδών μου, γιατί από ορολογία δεν ξέρω Χριστό! Ο καιρός είναι πολύ καλός, ήλιος την περισσότερη ώρα και αρκετός αέρας. Είναι ευκαιρία για μια βόλτα στην πόλη, οπότε θα στείλω 1-2 μηνύματά στα κορίτσια, να πάμε και για καφεδάκι. Οι δυο πολωνέζες φίλες μου σήμερα θα πάνε να βρουν δουλειά σε μια καφετέρια. Ελπίζω να τα καταφέρουν και οι δυο. Εγώ δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Δε νομίζω ότι θα έχω αρκετό χρόνο να κάνω όλα όσα θέλω μέσα σε 6 μήνες και να δουλεύω, παρ' όλο που κι αυτό θα ήταν μια καλή εμπειρία.

Καθώς γράφω, ακούω γερμανικά τραγούδια στο youtube. Όποιος ενδιαφέρεται, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει τι λένε, μπορεί να τα ακούσει: "Dieser Weg", "Die perfekte Welle". Είναι χαριτωμένα, ελπίζω να σας αρέσουν.

Η εστία μου!

Ich will noch ein bisschen tanzen…

…που σημαίνει: «Θέλω να χορέψω λίγο ακόμα». Τραγούδι γερμανικό, δημοφιλές και πολύ κολλητικό. Ο τίτλος του είναι «Nein Mann» (όχι, φίλε) και αφορά αυτούς που μένουν στα κλαμπ μέχρι το πρωί και δε λένε να φύγουν! Οι κοπέλες με τις οποίες κάνω κυρίως παρέα, η Weronika και η Zosia, έχουν τρελαθεί μ’ αυτό το τραγούδι και το έχουν κάνει το moto τους! Και καλά κάνουν, γιατί κι αυτές τέτοιες είναι. Δυο βράδια συνεχόμενα πήγαμε σε κλαμπ και γυρίσαμε πίσω το ξημέρωμα! Άντε, πες ότι μόλις τώρα ξεκίνησα το Erasmus και δεν ήθελα να χάσω την ευκαιρία να διασκεδάσω με τις νέες παρέες μου. Δεν έχω όμως κουράγιο να πηγαίνω σε κλαμπ 3 φορές τη βδομάδα και να γυρνάω στις 7! Γιατί αυτό σκοπεύουν να κάνουν τα κορίτσια κι εγώ δεν προτίθεμαι να αλλάξω κατά αυτόν τον τρόπο το lifestyle μου. Παρεμπιπτόντως, οι στάμπες στο χέρι μου (είναι δύο) που βλέπετε παρακάτω είναι από τα κλαμπ, για να μπορεί κανείς να μπαινοβγαίνει εύκολα.

Η συγκάτοικός μου, η Aida, με ενημέρωσε ότι εδώ υπάρχουν και κλαμπ «άλλων εθνικοτήτων», π.χ. ρώσικα κλαμπ, που παίζουν δηλαδή την κλασική μουσική των κλαμπ αλλά και ρώσικη μουσική. Θα ήθελα να πάω και σε τέτοιου είδους κλαμπ, γιατί στην Ελλάδα δε νομίζω ότι έχουμε κάτι άλλο εκτός από τα κλασσικά ελληνικά κλαμπ. Όποιος ξέρει κάτι διαφορετικό, να με ενημερώσει!

Όσο αφορά τα τραγούδια και τα moto μας, έχουμε κι άλλα! Υπάρχει κι ένα άλλο τραγούδι, ανάλογο του προηγούμενου: «Das das geht ab/ wir feiern die ganze Nacht», δηλαδή «Ναι, κάτι τρέχει εδώ, γιορτάζουμε όλο το βράδι». Και το άλλο μας moto είναι αυτό του «Μπομπ του Μάστορα»: μπορούμε να το κάνουμε? Ναι! Μπορούμε! (το λέμε στα γερμανικά φυσικά). Αυτό είναι ένα moto γενικής φύσεως περί της ικανότητάς μας να κάνουμε τα πάντα τώρα ως Ερασμίτες.

Η Zosia, η Weronika κι εγώ

Περί Γερμανών

Πανοραμική θέα από το κοινοβούλιο 

Πριν έρθω στο Ανόβερο, μου ήρθε με mail ένα ερωτηματολόγιο, φτιαγμένο από ένα πανεπιστήμιο της Γερμανίας. Το θέμα του ήταν, πόσο μπορεί να αλλάξει κάποιον η εμπειρία του Erasmus. Και όταν λέω «αλλάξει», εννοώ να αλλάξουν στοιχεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του, ακόμα και οι στόχοι του ή τα όνειρά του. Αυτό το ερωτηματολόγιο θα πρέπει να το συμπληρώσω άλλες 2 φορές, νομίζω, μια φορά, όσο θα είμαι εδώ, και μια φορά, αφού γυρίσω. Επίσης έπρεπε να δηλώσω, αν θέλω ή όχι να δω τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας, όσο αφορά εμένα προσωπικά εννοώ. Φυσικά και θέλω! Πιστεύω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον να μπορέσει να δει κανείς σφαιρικά, τι επίδραση έχει η ζωή του κατά τη διάρκεια ενός εξαμήνου ή ενός χρόνου στο εξωτερικό, όπου υπάρχει η επαφή με την ξένη κουλτούρα, όχι μόνο της συγκεκριμένης χώρας, αλλά και των υπόλοιπων ξένων σπουδαστών. Στην αρχή, συμπληρώνοντας το ερωτηματολόγιο, δεν πολυπίστευα ότι όντως μπορούν οι απαντήσεις μου να αλλάξουν σε 6 μήνες. Πλέον, έστω και χάρη σ’ αυτή τη βδομάδα που είμαι εδώ, νιώθω ήδη ότι οι νέες εμπειρίες που ζω, οι άνθρωποι που γνωρίζω, επηρεάζουν τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα. Ναι, λοιπόν, ανυπομονώ να δω σε 6 μήνες περίπου τα αποτελέσματα!

Ας μιλήσουμε τώρα λίγο για τους Γερμανούς. Από τους Έλληνες μπορεί κανείς να ακούσει διάφορες απόψεις και να μη βγάλει άκρη. Όχι ότι τους έχω ψυχολογήσει τους Γερμανούς μέσα σε μια βδομάδα, αλλά έχω σχηματίσει τουλάχιστον μια πρώτη εντύπωση:

Παρά λοιπόν τα όσα έχω ακούσει από μερικούς, συγκεκριμένα ότι οι Γερμανοί είναι κρύοι, αφιλόξενοι, σκληροί ή οτιδήποτε ανάλογο, εγώ δεν έχω παρατηρήσει τέτοια συμπεριφορά. Αντιθέτως, βλέπω ανθρώπους πρόσχαρους, μεγάλους και νέους, έτοιμους να σε εξυπηρετήσουν ή να σε βοηθήσουν. Όπου κι αν πήγα στις διάφορες υπηρεσίες και τα μαγαζιά της πόλης, οι άνθρωποι ήταν συνεργάσιμοι, πρόθυμοι να μου εξηγήσουν ό,τι δεν καταλαβαίνω και να με διευκολύνουν.

Γνώρισα και λίγο τη νυχτερινή ζωή του Ανόβερου. Χθες πήγα σε ένα κλαμπ -Faust λεγόταν, που σημαίνει γροθιά- όπου υπήρχαν 2 πίστες. Στη μια έπαιζε R’n’B και στην άλλη electro. Είχε πολύ κόσμο, αλλά αυτό επειδή ήταν Παρασκευή, σήμερα είναι επίσης πολύ πιθανό να γίνεται χαμός. Πάντως απ’ ότι –ρώτησα και- έμαθα, οι Γερμανοί δε διασκεδάζουν τόσο, εννοώ ότι δε βγαίνουν κάθε μέρα και βγαίνουν κυρίως τις Παρασκευές και τα Σάββατα. Πάντως είναι καλύτεροι αυτοί που πηγαίνουν στα κλαμπ από εμάς τους Έλληνες, που κάθονται όλοι ακίνητοι με το ποτό στο χέρι, λες και θα καταφέρουν να συζητήσουν μες στη βαβούρα! Κατά τ’ άλλα, πριν πάνε μέσα στο κλαμπ, οι Γερμανοί κάθονται πρώτα απ’ έξω πίνοντας κάποιο ποτό, βασικά κυρίως μπύρα, και μπαίνουν πλέον μέσα όταν έχει μαζευτεί αρκετός κόσμος. Στο συγκεκριμένο τουλάχιστον κλαμπ υπήρχαν 2 χώροι για τους καπνιστές. Εκεί δεν φτάνει δυνατά η μουσική και ο χώρος είναι ντουμάνι. Ήμουν εκεί με φίλους καπνιστές και γι’ αυτό την τσιγαρίλα στα μαλλιά και τα ρούχα μου δεν τη γλίτωσα! Γενικά η εμπειρία μου σ’ αυτό το κλαμπ ήταν μοναδική. Δεν έμοιαζε και πολύ με τις -λίγες- εμπειρίες από κλαμπ που είχα στην Ελλάδα…

8-10/09/10

Ναιιιιιι!!! Από Τετάρτη μέχρι Παρασκευή έχουμε άλλο καθηγητή! Η Katarzyna (Δευτέρες- Τρίτες) είναι ολίγον τι βαρετή. Μιλάει, μιλάει … με μια άχρωμη φωνή και σε κοιμίζει. Ο Nils είναι φοβερός! Έχει πλάκα, έχει ενδιαφέρουσες μεθόδους και οι μισές ασκήσεις γίνονται σα παιχνίδι. Σήμερα πήγαμε μαζί του και εκδρομούλα στο αρχαιολογικό μουσείο, στο κοινοβούλιο και μετά για καφέ (για να συζητήσουμε αυτά που είδαμε φυσικά!). Είχαμε και προχθές μια εκδρομή! Γυρίσαμε την πόλη με το Markus (φοβερός τύπος, τον βλέπετε στην παρακάτω photo), μάθαμε κάποια πράγματα γι’ αυτήν. Επόμενη εκδήλωση Erasmus: πάρτι το Σάββατο!

Ο Markus

Κατά τ’ άλλα, όλα καλά. Δηλώθηκα στην υπηρεσία των πολιτών (άλλο πάλι και τούτο!). Δοκίμασα και το φαγητό της λέσχης. Νοστιμότατο και πάμφθηνο! Μόνο που μου πέφτει λίγο βαρύ μετά. Γερμανική κουζίνα, καταλαβαίνετε! Μήπως να μάθω να μαγειρεύω? Μπαααα…

Επιχείρησα να πάω και σε κλαμπ προχθές! Δεν πήγα… Για να μπεις στο κλαμπ, έπρεπε να είσαι φοιτητής, κι εγώ δεν είχα κανένα χαρτί πάνω μου! Τέσπα …ήπιαμε κάτι βότκες πριν το κλαμπ, σπάσαμε πλάκα περιμένοντας στην ουρά …καλά ήταν!

Marktkirche

Να μιλήσω για τον καιρό?! Λοιπόν … ο ,τι να ναι! Μια κρύο μια ζέστη, μια ήλιος μια βροχή! Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δεν αλλάζει τα σχέδιά μας ή τη διάθεσή μας. Άλλωστε, το μέρος εδώ είναι τόσο όμορφο και πράσινο, που κανένας καιρός δεν αλλάζει το τοπίο.

Υ.Γ. Πολλοί Πολωνοί εδώ! Έμαθα κι εγώ λοιπόν τουλάχιστον μια λέξη στα πολωνικά, αλλά πολύ σημαντική: Nasdrovia!!! (στην υγειά μας)

Η Πολωνία σας χαιρετά!

Και το Erasmus ξεκινά!

Διευκρίνιση: Τα γεγονότα της πρώτης μέρας τα έγραψα εκείνη κιόλας τη μέρα, αλλά τώρα μπόρεσα να τα αναρτήσω. Τα υπόλοιπα είναι χθεσινής ημερομηνίας.

Η αναχώρηση

Επεισοδιακή: Οι δυο βαλίτσες μου ζύγιζαν μαζί 36 κιλά και οι Czech Airlines έχουν αυστηρό όριο 20 κιλών! Αν κρατούσα τα κιλά αυτά, θα έπρεπε να πληρώσω 380 ευρώ υπέρβαρο! Τελικά, έκανα με τη βοήθεια των γονιών μου μια ανακατανομή στις βαλίτσες, ώστε να πάρω μόνο τη μεγάλη βαλίτσα με τα πιο απαραίτητα. Αναγκάστηκα να υπερφορτώσω και τη χειραποσκευή μου ( η οποία παρεμπιπτόντως έχει όριο 12 κιλών), για να γλιτώσω το υπέρβαρο. Τα υπόλοιπα πράγματα που άφησα θα μου τα στείλουν οι γονείς μου με το ταχυδρομείο, που αποτελεί σίγουρα φθηνότερη λύση από τις εξωφρενικές τιμές των αερογραμμών!

Alex

Τι να πω για τη Buddy μου? Χρυσό κορίτσι! Ήρθε και με πήρε από το αεροδρόμιο, κατεβήκαμε με το τρένο στο κέντρο της πόλης κι από κει με το μετρό πήγαμε στην εστία, όπου θα μένω. Βέβαια, εδώ να διευκρινίσω, ότι αυτά που ονόμασα «τρένο» και «μετρό» είναι και τα δυο κατά ένα μέρος υπόγεια και κατά το άλλο επίγεια. Η στάση π.χ. του «μετρό» στο κέντρο είναι υπόγεια, αλλά αργότερα το τρένο ανεβαίνει, περνάει μπροστά από το υπέροχο κεντρικό κτίριο του πανεπιστημίου και, μόνο 2 στάσεις μακριά από το κέντρο φτάνει κοντά στην εστία μου.

Leibniz Universität

Φτάνουμε λοιπόν στην εστία και βρίσκουμε το δωμάτιό μου, για το οποίο η καλή μου Alex είχε ήδη παραλάβει για μένα το κλειδί. Το δωμάτιο μου είναι μεγάλο, επιπλωμένο με τα απαραίτητα – μεγάλη ντουλάπα, κρεβάτι, κομοδίνο, βιβλιοθήκη, γραφείο και καρέκλα - , έχει ένα μεγάλο παράθυρο και ένα μικρό ανακλινόμενο, κίτρινες κουρτίνες –που μου θυμίζουν και το δωμάτιό μου! – και θέα στην εσωτερική αυλή της εστίας. Βρίσκομαι στο δεύτερο όροφο και μοιράζομαι τον «κοιτώνα» με 3 άλλα παιδιά, τα οποία δεν έχω γνωρίσει όλα ακόμα, έτσι θα μιλήσω αργότερα γι’ αυτά. Τέλος, μοιράζομαι με αυτούς τους τρεις κουζίνα και μπάνιο, τα οποία φαίνεται να είναι σε καλή κατάσταση, άρα δεν παραπονιέμαι.

Γυρίσαμε με την Alex στο κέντρο και συναντηθήκαμε με το φίλο της -Mario τον λένε-, ο οποίος μας βοήθησε με την τράπεζα, ώστε να στείλω τα λεφτά για τα μαθήματα γλώσσας και για τις παροχές του πανεπιστημίου μέσω του λογαριασμού του. Αργότερα χωριστήκαμε και γύρισα στην εστία. Τακτοποίησα τα περισσότερα από τα πράγματά μου στη ντουλάπα και τα ράφια, έβαλα τις πιτζάμες μου, έστρωσα το κρεβάτι και έπεσα για ύπνο. Κοιμήθηκα λίγο, μάλλον επειδή κρύωνα (δυστυχώς ακόμα δεν έχει θέρμανση στην εστία!) αλλά και επειδή είχα υπερένταση. 

Σηκώθηκα και αποφάσισα να βγω έξω προς αναζήτηση ενός σουπερμάρκετ. Σχεδόν απελπίστηκα προσπαθώντας να βρω ένα συγκεκριμένο δρόμο όπου ήξερα ότι κάτι θα βρω, γιατί δε μπορούσα να προσανατολιστώ ακόμα και με το χάρτη στο χέρι! Αφού κατάφερα και το βρήκα, αγόρασα ένα σωρό πράγματα, τα οποία βέβαια χρειαζόμουν, και μετά είδα κι έπαθα να τα κουβαλήσω στο σπίτι. Αυτή τη φορά, προσανατολισμένη καλά πλέον, βρήκα με την πρώτη το συντομότερο δρόμο για την εστία, αλλά και πάλι η απόσταση ήταν περίπου 8 λεπτά και ήμουν φορτωμένη σα γαϊδούρι! Γύρισα στο δωμάτιο, ανακουφισμένη που τελείωσε κι αυτό, και χαλάρωσα ακούγοντας λίγη μουσικούλα.

Το πάρτι

Όπως σας είχα πει πριν λίγο καιρό, η Alex με κάλεσε σε ένα πάρτι, στο οποίο φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να πάω. Μεγάλη επιτυχία! Πολύς κόσμος μαζεμένος μέσα σε ένα καινούργιο και πολύ όμορφα διακοσμημένο διαμέρισμα. Στους καλεσμένους είχε ζητηθεί να φορέσουν άσπρη μπλούζα. Έτσι, ο καθένας έγραφε στη μπλούζα το όνομά του, για να γνωριστεί με όσους δεν ήξερε, και αργότερα όλοι ζωγράφιζαν ο ένας στη μπλούζα του άλλου: λουλούδια, συνθήματα, αστείες εικόνες και φράσεις. Τα πάρτι θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί “White Party”αφού το σπίτι είχε γενικά άσπρες αποχρώσεις στα έπιπλα και τους τοίχους, και οι άσπρες μπλούζες των καλεσμένων έκαναν ακόμα πιο έντονη την παρουσία του λευκού!

Αυτή ήταν λοιπόν η πρώτη μου μέρα! Ήταν φυσικά πολύ κουραστική αλλά και γεμάτη νέες εικόνες!

Η δεύτερη μου μέρα στο Ανόβερο ήταν τελείως μοναχική. Το πρωί πήγα μόνη μου στην πόλη. Περπάτησα μέσα από ένα καταπράσινο και πανέμορφο πάρκο μέσα στο οποίο άνθρωποι έκαναν βόλτα ή τρέξιμο.

Πέρασα από το κεντρικό κτίριο του πανεπιστημίου και συνέχισα προς το κέντρο. Στην αρχή έβλεπα ελάχιστο κόσμο στο δρόμο, επειδή είναι Κυριακή, σκέφτηκα. Προς το κέντρο όμως ο κόσμος πλήθαινε, τα μαγαζιά ήταν γενικά κλειστά, μόνο τα φαγάδικα ήταν ανοιχτά. Χάζεψα τις βιτρίνες, μπήκα σε μια όμορφη εκκλησία, έβγαλα φωτογραφίες. Αργότερα, αφού δεν είχα δεχτεί κάποιο τηλεφώνημα από την Alex για να συναντηθούμε, πήγα σπίτι. Την υπόλοιπη μέρα έμεινα στο δωμάτιο και το βράδυ είδα τυλιγμένη με το πάπλωμά μου για άλλη μια φορά την «Περηφάνια και Προκατάληψη»...

Η Δευτέρα ήταν η πρώτη μέρα των μαθημάτων των γερμανικών. Αφού με πολύ κόπο εγώ και άλλα 10 παιδιά βρήκαμε το δρόμο για τη σωστή αίθουσα μέσα σ’ αυτό το τεράστιο πανεπιστήμιο, υποδέχτηκαν εμάς και τους υπόλοιπους φοιτητές οι καθηγητές. Πολλές χρήσιμες πληροφορίες και μετά η ο διαχωρισμός μας σε τμήματα, αφού γράψαμε ένα τεστάκι, για να μας διαχωρίσουν αργότερα πιο σωστά. Όλως περιέργως (ή όχι!) μπήκα στο ανώτερο τμήμα (Oberstufe) και απ’ ότι φαίνεται θα παραμείνω εκεί, γιατί το επίπεδο είναι καλό. Γνώρισα λίγο ή πολύ τις συμμαθήτριές μου (ναι, είμαστε όλες κορίτσια!), από τις οποίες κάποιες μένουν στην ίδια εστία. Διάφορες εθνικότητες, διάφορες γερμανικές προφορές! 

Πέντε ώρες λοιπόν τη μέρα μάθημα, με κάποιες εργασίες φυσικά για το σπίτι.Αυτό πάντως που έχω να πω, είναι ότι οι Γερμανοί είναι πολύ μπροστά! Αυτά τα μαθήματα δε γίνονται μόνο για να μας βοηθήσουν να μάθουμε καλύτερα τη γλώσσα, αλλά και να προετοιμαστούμε για τις σπουδές μας εδώ, να μάθουμε πώς να κατανοούμε και να θυμόμαστε αυτά που μαθαίνουμε, πώς να κάνουμε καλές παρουσιάσεις, πώς να κρατάμε καλές σημειώσεις και άλλα πολλά. Φαίνεται όμως ότι όλα αυτά θέλουν και πολλή δουλειά!

Αργότερα γύρισα με τη Weronika, τη μια συμμαθήτριά μου που είναι από Πολωνία, στην εστία, μου πρόσφερε καφέ στην κουζίνα της, κουβεντιάσαμε και αργότερα καθίσαμε έξω στον ήλιο, τώρα που ο καιρός είναι ακόμα καλός. 

Έκανα την εργασία μου για το μάθημα στον υπολογιστή, αφού δεν είχα αγοράσει ακόμα τετράδια! Κανόνισα λοιπόν να πάω για ψώνια με την Alex. Το απόγευμα λοιπόν αγόρασα στυλό, τετράδια και κάποια κεριά και κουτάκια, για να διακοσμήσω το -πολύ απλό!- δωμάτιο. Αργότερα είχα την ευκαιρία να μπω επιτέλους στο ίντερνετ από τον υπολογιστή της Alex και να μιλήσω με τους φίλους μου. Το βράδι γύρισα στο δωμάτιο και το «στόλισα» με τα νέα μου αποκτήματα!

Χθες είχα μια ήπια, αλλά παρ’ όλα αυτά γεμάτη μέρα. Το πρωί είχα μάθημα, αργότερα πήγα στο σπίτι, έφαγα και έκατσα να διαβάσω. Κάποια στιγμή η μια συγκάτοικός μου, η Aida, μου χτύπησε την πόρτα και καθίσαμε για πολλή στην κουζίνα, μιλώντας και πίνοντας τσάι, από το οποίο μου πρόσφερε. Η Aida λοιπόν είναι από το Ιράν και κάνει εδώ και 2 χρόνια master στη Φυσική. Είναι πολύ ήσυχη και έχει αρκετή δουλειά κάθε μέρα, γι’ αυτό δε νομίζω ότι θα κάνουμε κολλητή παρέα, αλλά ίσως να τα λέμε που και που στην κουζίνα. Για την άλλη συγκάτοικο δε θα μιλήσω καν. Ούτε που μπήκε στον κόπο να με γνωρίσει και φεύγει σε λίγο καιρό. Τέλος, τέταρτος συγκάτοικος είναι ο Ίονελ, από τη Γαλλία, ο οποίος δεν είναι πολύ ομιλητικός, αλλά ανταλλάσσουμε και μια κουβέντα όταν βλεπόμαστε. Κι αυτός όμως σκοπεύει να φύγει σύντομα. Ελπίζω οι νέοι συγκάτοικοι να είναι πιο πρόθυμοι για παρέα!

…Και ενώ έκανα μπάνιο και έλεγα να ξαπλώσω μετά, πέρασαν από το δωμάτιο τα κορίτσια από την Πολωνία και άφησαν μήνυμα στην Aida, ότι θα με περιμένουν στον «κοιτώνα» 14. Δεν το πολυσκέφτηκα φυσικά! Στέγνωσα τα μαλλιά μου και έφυγα. Εκεί γνώρισα άλλες 2 Πολωνέζες(!) και δυο Κορεάτισσες. Μιλήσαμε , γελάσαμε, ήπιαμε και λίγο κρασάκι. Ήταν ένα απροσδόκητο αλλά πολύ εύθυμο βράδι!

Αυτά ήταν τα νέα μου μέχρι τώρα! Ελπίζω να λύσω σύντομα τα προβλήματά μου με το ίντερνετ και να μη χρειάζεται να γράφω κατεβατά κάθε 5 μέρες!

Υ.Γ. Και τώρα μια έξτρα εικόνα για κάποιους φίλους μου που διαβάζουν το blog! Ποια σας θυμίζει αυτή η εικόνα?!