Προσαρμογή

Και σιγά την προσαρμογή που χρεάστηκα! Όλα είναι όπως τα άφησα. Και η πόλη και οι άνθρωποι. Εντάξει, μικροαλλαγές υπάρχουν, αλλά χρειάστηκα μηδενικό χρόνο για να μπω πάλι στους γνωστούς ρυθμούς μου. Η σχολή μου είναι αυτή τη στιγμή η μεγαλύτερη πρόκληση. Έχασα πολλά επεισόδια αυτό το εξάμηνο και πρέπει να αναπτύξω μεγάλες ταχύτητες! Ήδη ξεκίνησα να ψιλοδιαβάζω, και σήμερα κιόλας ξεκινάω να κάνω μια εργασία, υποτίθεται του περασμένου εξαμήνο, αλλά η παράδοσή της είναι προϋπόθεση για την παράδοση μιας άλλης, τωρινής. Επομένως...εμπρός, δουλειά!

Φυσικά δε λείπουν και δεν πρόκειται να λείψουν και στο μέλλον, οι έξοδοι και οι διασκεδάσεις! Με το τέννις ξεκίνησα ήδη ξανά. Ακόμα βέβαια δε βρέθηκαν ταιριαστοί συμπαίκτες, αλλά πού θα πάει? Θα βρεθούν! Κατα τ' άλλα βρίσκομαι με φίλους και γνωστούς για ποτό/καφέ και κουβεντούλα. Για την Κυριακή ετοιμάστηκε έξοδος, για να πάμε στο θέατρο. Στο "Σοφούλη" συγκεκριμένα, για να δούμε το "i will survive". Έχουμε ακούσει πολλά καλά λόγια. Και επίσης τα δυο παιδιά που παίζουν (Αντίνοος Αλμπάνης, Γιώργος Παπαγεωργίου) είναι καλοί ηθοποιοί και επομένως περιμένουμε κάτι πολύ καλό!

Σύντομα θα έχω γενέθλια. Ήρθε κι αυτή η μέρα, που θα γίνω 21! Μου φαίνεται απίστευτο! Δε με αγχώνει καθόλου, όπως πολλούς άλλους, που ίσως σκέφτονται ότι όταν μπει το "2" μπροστά στον αριθμό και αρχίσει το δεύτερο ψηφίο να αυξάνει, φεύγει σιγά σιγά η ξεγνοιασιά και κοντοζυγώνει η εποχή της σοβαρότητας! Τέλος πάντων...για μένα το σημαντικό είναι ότι ήδη στα 21 μου χρόνια έζησα πολλές εμπειρίες, όπως ας πούμε του Interrail ή του Erasmus! Θα στεναχωριόμουν, μόνο αν πίστευα ότι ξόδεψα αυτά τα χρόνια χωρίς τις διάφορες πολύτιμες εμπειρίες, που δύσκολα θα μπορούσα να ζήσω αργότερα στη ζωή μου...

Σχεδιάζω λοιπόν παρτάκι! Θα καλέσω όλους τους φίλους μου στο σπίτι, όπως είχα κάνει και 3 χρόνια πριν. Τότε είχα καλέσει 40 άτομα και ήρθαν...40 άτομα!!! Ήταν απίστευτο και με χαροποίησε ιδιαίτερα! Φέτος βέβαια δε θα καλέσω τόσους πολλούς. Πριν 3 χρόνια σ'εκείνο το πάρτι, κάποιοι έβγαιναν στα μπαλκόνια του σπιτιού, γιατί μέσα γινόταν χαμός και δε χωρούσαμε! Αυτή τη φορά λέω να καλέσω...30 άτομα! Τι λέτε??

Πίσω στην Ελλάδα

Επέστρεψα, κι αυτήν τη φορά για τα καλά! Την Παρασκευή 4 Μαρτίου στις 6 το πρωί, αποχαιρέτησα το σπίτι, στο οποίο έμενα τους τελευταίους 6 μήνες, καθώς και τη συγκάτοικό μου Aida και τη φίλη μου Βερόνικα. Μπήκαμε με το Azad στο ταξί και κατευθυνθήκαμε προς το σταθμό των τρένων. Από κει πήραμε το τρένο για το αεροδρόμιο. Αφού έκανα check-in, είχα ακόμα μισή ώρα μπροστά μου μέχρι την ώρα επιβίβασης, για να μείνω με τον Azad. Εκείνο το πρωί, μέχρι την αναχώρησή μου, καθώς και το προηγούμενο βράδι ήταν από τις πιο δύσκολες ώρες της ζψής μου μέχρι τώρα. Το να αποχωριστώ το Erasmus, το Ανόβερο, τους φίλους μου, το σπίτι μου εκεί, δεν ήταν και τόσο οδυνηρό, γιατί σκεφτόμουν ότι τώρα γυρνάω στη Θεσσαλονίκη, στην οικογένειά μου, στους άλλους φίλους μου, γενικά στη ζωή μου εδώ, που την αγαπάω. Τον Azad όμως δε μπορούσα με τίποτα να αποχωριστώ. Πέρα από το γεγονός ότι τον αγαπάω και πέρασα τόσα μαζί του αυτούς τους τελευταίους μήνες, σκέφτομαι πόσο πιο οδυνηρό είναι για εκείνον, αφού αυτός παραμένει στο Ανόβερο, εκεί που εξελίχθηκε όλη η ιστορία μας, στο σπίτι μας, στο δωμάτιό του, που στο τέλος είχε γίνει και δικό μου. Επιπλέον, αντιμετωπίζει αυτές τις μέρες ένα σοβαρό πρόβλημα (όχι υγείας, ευτυχώς!) και η αναχώρησή μου κάνει την κατάσταση γι 'αυτόν ακόμα πιο ανυπόφορη. Μιλάμε συνέχεια στο skype, για μη νιώθουμε τόσο απομακρυσμένοι ο ένας από τον άλλον, αλλά και γιατί θέλω να τον στηρίξω σ' αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάει και να του δώσω κουράγιο. Ευτυχώς έχει τώρα να ασχοληθεί με την εξεταστική του και διαβάζει πολύ, άρα κρατάει και το μυαλό του απασχολημένο.

Κατα τ' άλλα η επιστροφή μου στη Θεσσαλονίκη με χαροποιεί. Η εμπειρία του Erasmus μου έμαθε πολλά και με άλλαξε. Τώρα λοιπόν έχω την ευκαιρία να αναδιαμορφώσω την καθημερινότητά μου, να σταματήσω κάποιες παλιές συνήθειες και αρχίσω καινούργιες. Επίσης, θα αρχίσω ξανά να πηγαίνω στη σχολή μου, όπου θέλω (και πρέπει) να επικεντρωθώ πολύ, να παρακολουθώ συνέχεια, να διαβάζω και γενικά να επαναεγκλιματιστώ μετά από μισό χρόνο απουσίας. Αρχίζω ξανά το τένις. Πρώτον, γιατί μου αρέσει πολύ και δεύτερον, γιατί θέλω να αθλούμαι. Στο Erasmus κατάφερα να αδυνατίσω λίγο - ένας Θεός ξέρει πώς!- και τώρα θέλω να κάνω μια προσπάθεια με αρκετή γυμναστική αλλά φυσικά και καλή διατροφή να αδυνατίσω παραπάνω. Πολλές φορές το είπα και ποτέ δεν το 'κανα. Ίσως αυτή τη φορά, που είναι διαφορετικές οι συνθήκες, να είναι και διαφορετικά τα αποτελέσματα.

Κοιτάω λοιπόν μπροστά και οργανώνω πάλι τη ζωή μου εδώ στη Θεσσαλονίκη. Ταυτόχρονα όμως δεν ξεχνάω ποτέ όλα όσα έζησα στο Ανόβερο, τους ανθρώπους και τα μέρη που γνώρισα, τις εμπειρίες που βίωσα. Κι αν ποτέ ξεχάσω κάτι, οι άπειρες φωτογραφίες που έβγαλα καθώς και οι καταγραφή των εμπειριών μου σ' αυτό το blog είναι εδώ για να μου τα θυμίζουν...

Τα ποτά και τα ξενύχτια...

Αυτές τις τελευταίες μέρες ξαναζώ τις ξέφρενες στιγμές του περασμένου Σεπτέμβρη. Όχι στον ίδιο βαθμό βέβαια, αλλά ούτε τα ποτά λείπουν ούτε τα ξενύχτια! Την περασμένη βδομάδα γλέντησα πολύ με τη Zosia. Τώρα που η Zosia έφυγε και γύρισε η Weronika, γλεντάω μ' αυτήν! Ήδη τη μέρα που γύρισε (Κυριακή ήταν), το γιορτάσαμε με μια νέα πολωνική βότκα, με το κλασικό 40% ποσοστό, αλλά με νέα, πολύ γλυκιά, γεύση. Δεν ήταν κεράσι...δεν ήταν βατόμουρο...κατί γλυκό τέλος πάντων, γι' αυτό και δεν καταλάβαινες για πότε το "κατέβαζες"! Έτσι, με νερό για συνοδευτικό (γιατί ο χυμός πορτοκάλι δεν ταίριαζε!) κατεβάσαμε οι δυο μας μισό λίτρο! Το αποτέλεσμα, εκτός από το μεθύσι φυσικά, ήταν ότι μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι! Το κεφάλι και οι ώμοι μου είχαν κατακοκκινήσει για καμιά ώρα. Στην αρχή νόμιζα ότι είχα πάθει κάποια αλλεργία! Τι ήταν κι αυτό!

Την επόμενη μέρα, στις 9 το πρωί και ενώ ακόμα κοιμόμουν -φυσικά!- ήρθε από το σπίτι η Zosia να με αποχαιρετήσει. Έφυγε για 10 μέρες περίπου σε μια εκδρομή με τη σχολή της και φυσικά δε θα την ξαναδώ μέχρι να φύγω. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην Ισπανία και μιλάμε στο facebook!

Χθες βρεθήκαμε ξανά με τη Weronika, αυτή τη φορά για coctails. Αφού τα ήπιαμε, παραγγείλαμε 2 μπουκάλια του ενός λίτρου με coctails, γιατι σήμερα θέλουμε για τελευταία φορά να πάμε σε ένα κλαμπ, αλλά πρέπει πρώτα να πιούμε κάτι! Ελπίζουμε ένα λίτρο για την καθεμιά να φτάσει...Χαχαχα!!