Αγέννητα ζωάκια

Stunning photographs of animals inside womb

Αυτές τις πολύ γλυκές φωτογραφίες τις βρήκα στο ffffound.com. Μοιάζουν πολύ με ανθρώπινα μωράκια, έτσι δεν είναι?! Δεν εννοώ με τις προβοσκίδες και τα πτερύγια! Εννοώ τα κλειστά ματάκια και τα ζαρωμένα δερματάκια...

Τέλειωσε το καλοκαίρι

Τέλειωσαν τα ψέματα! Σήμερα έκανα το τελευτάιο μου μπάνιο στη θάλασσα. Βούτηξα μια δυο φορές, κολύμπησα, ξάπλωσα στην επιφάνεια του νερού και ονειροπόλησα για λίγο, κάθησα μπροστά στο κύμα για να "σβήσω" την κάψα του ήλιου από το σώμα μου, φωτογράφησα με τη μνήμη μου τα καθαρά και ήρεμα νερά της θάλασσας και την αποχαιρέτησα. Φέτος την ευχαριστήθηκα τη θάλασσα. Δεν έκανα πάρα πολλά μπάνια, αλλά όποτε μπορούσα, δεν έχανα την ευκαιρία να βουτήξω ξανά και ξανά. Ήταν πεντακάθαρα φέτος τα νερά της Χαλκιδικής και πολύ ήρεμα επίσης. Αυτό με ενθάρρυνε πολύ να κολυμπήσω και να κάνω μακροβούτια, χωρίς να με ενοχλούν τα κύματα ή η "ανακατεμένη" θάλασσα. Την εκτίμησα πολύ τη θάλασσα λοιπόν. Ξέρω ότι κάποια στιγμή, μάλλον μέσα στο χειμώνα θα αρχίσουν  να μου λείπουν οι βουτιές, αλλά τότε θα με παρηγορεί το γεγονός ότι φέτος έκανα όσα περισσότερα μπάνια μπορούσα και τα ευχαριστήθηκα και όσο μπορούσα! 

I'm so excited!

6 και σήμερα λοιπόν! Το επόμενο Σάββατο τέτοια ώρα θα βρίσκομαι στο Ανόβερο και κατά πάσα πιθανότητα θα τακτοποιούμαι στο δωμάτιό μου. Σήμερα η buddy μου, η Alex, η κοπέλα δηλαδή που θα με "παραλάβει" από το αεροδρόμιο και θα με βοηθήσει με όποια προβλήματα συναντήσω στο καινούργιο μέρος, μου έστειλε ένα mail. Με διαβεβαίωσε ότι θα έρθει στο αεροδρόμιο. Επίσης με ρώτησε αν είμαι ενθουσιασμένη για το ταξίδι μου. Πώς να μην είμαι? Ναι μεν μιλάμε για 6 μήνες μακριά από το σπίτι μου, τους φίλους μου, την οικογένειά μου, τη μητρική μου γλώσσα. Όμως θα είναι και η πρώτη φορά που θα μείνω μόνη μου, πόσο μάλλον στο εξωτερικό, και αυτό μου είναι αρκετό για να περιμένω με αγωνία την αναχώρησή μου, πλάθοντας διάφορα σενάρια και εικόνες στο μυαλό μου για τις στιγμές μου εκεί!

Η Alex μου ανέφερε επίσης ότι μια φίλη της θα πάει στο Εδιμβούργο και ότι είναι λυπηρό να τη βλέπει να μαζεύει τα πράγματά της. Το διαβάζω και σκέφτομαι τις φίλες μου, που μου λένε ότι θα τους λείψω τώρα που θα φύγω. Υποθέτω ότι εκείνη η κοπέλα έχει τα ίδια ανάμεικτα συναισθήματα με μένα, απ' τη μια που αφήνει τους φίλους της και τον τόπο της, και απ' την άλλη που φεύγει για νέες εμπειρίες.

Τέλος, η Alex μου είπε ότι τη μέρα που φτάσω θα γίνει ένα πάρτι για μια φίλη της, που θα συζήσει με το "φίλο" της σε καινούργιο διαμέρισμα, και με προσκάλεσε να πάω κι εγώ εφόσον δε θα είμαι κουρασμένη. Συγκινήθηκα. Τόσο από την κίνηση της Alex όσο και από το γεγονός ότι την πρώτη μου μέρα θα έχω την ευκαιρία να γνωρίσω νέους ανθρώπους και να αρχίσω ήδη να εγκλιματίζομαι στο νέο μου περιβάλλον! Περιέργως, ενώ ως επί το πλείστον έχω το άγχος στο τσεπάκι μου, αυτή τη φορά αδυνατώ να αγχωθώ για το μέλλον. Ο προβληματισμός για τα μαθήματα του εκεί πανεπιστημίου, οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσω με τη γλώσσα, δε με αγγίζουν ακόμα. Όλη η αγωνία που έχω είναι αποκλειστικά ευχάριστη και άκρως απολαυστική!

Είναι θέμα τύχης...

Μερικές φορές νιώθω αχάριστη όταν κάποιες μικροσκοπικές ατυχίες ή ανησυχίες μου ρίχνουν τη διάθεση. Ειδικά όταν γνωρίζω ανθρώπους που αντιμετώπισαν τεράστιες ατυχίες που δεν ήταν στο χέρι τους να διορθώσουν ή να αποτρέψουν. Τι μπορώ να ζητήσω εγώ παραπάνω? Η μοίρα ή ο Θεός, όπως θέλετε ονομάστε το, μου προσέφεραν μια όμορφη και ισορροπημένη οικογένεια, με την οικονομική ευχέρεια να μου προσφέρει όλα όσα ζητήσω - δε μιλάω φυσικά για υπερβολές, μιλάω για σχολεία, ρούχα, ταξίδια, γενικά μια καλή ζωή. Επίσης είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους, περισσότερο ή λιγότερο αξιόλογους. Από κει και πέρα ήταν στο χέρι μου να επιλέξω εκείνους που θα έκανα φίλους μου. Κατά τ' άλλα, ήμουν αρκετά τυχερή, ώστε να μη γνωρίσω μεγάλες δυστυχίες στη ζωή μου. Τι άλλο να πω? Α! εντάξει, και από εμφάνιση δεν παραπονιέμαι! Όχι ότι δεν έχω τις ανασφάλειές μου, όπως όλοι άλλωστε...

Αυτή ακριβώς η καλοτυχία πιστεύω ότι φταίει και για τον τρόπο που αντιμετωπίζω όσα μου συμβαίνουν. Είμαι της άποψης ότι, όσο πιο καλομαθημένος είναι ο άνθρωπος στη ζωή του, όσο πιο τυχερός έχει σταθεί, τόσο πιο πολύ τον επηρεάζουν τα μικρά άσχημα πράγματα. Ίσως λοιπόν η συμπεριφορά μου να είναι απλά ανθρώπινη, αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι αναπόφευκτη. Δηλαδή ότι μπορώ να μάθω τον εαυτό μου να μπλοκάρει αυτά τα μικρά πράγματα, να τα αποτρέψει από το να μολύνουν την ηρεμία του μυαλού μου.

Αυτές ήταν λοιπόν οι σκέψεις μου, καθώς άκουσα πρόσφατα κάτι δυσάρεστο και αναλογίστηκα, κατά πόσο είμαι ευγνώμων για την τύχη και την ξεγνοιασιά μου. Δεν είμαι ιδιαίτερα θρησκόληπτη ούτε πιστεύω και πολύ στο πεπρωμένο. Νιώθω παρ' όλα αυτά ότι κάποια δύναμη σ΄αυτόν τον κόσμο τιμωρεί ή ανταμείβει τους ανθρώπους, όχι μόνο ανάλογα με τα σωστά ή τα λάθη τους, αλλά και ανάλογα με το πώς αξιολογούν την τύχη τους. Θα μου πείτε, "ακούγεσαι σαν θεοφοβούμενη, σαν να προσαρμόζεις τη ζωή σου με το φόβο μιας τιμωρίας". Ίσως. Απλά πιστεύω ότι Κάτι φροντίζει να υπάρχει ισορροπία στον κόσμο, να παίρνει ο καθένας ο,τι δίνει, στον εαυτό του και στους άλλους.

Κρύο ή ζέστη? Ιδού η απορία.

Πάντα θέλουμε αυτό που δεν έχουμε, έτσι δεν είναι? Γι' αυτό κι εγώ, τώρα που ο Αύγουστος τελειώνει αλλά ο καύσωνας δε λέει να φύγει -έξω έχει 39 βαθμούς!-, εγώ ανυπομονώ να έρθουν τα κρύα, να βάλω το μπουφάν και το κασκόλ μου. Και φαίνεται, ότι σε λιγότερο από 10 μέρες θα έχω αυτό που ζήτησα, αφού σύμφωνα με τις προγνώσεις στο Internet το Ανόβερο έχει 16 βαθμούς! Είμαι βέβαια πεπεισμένη ότι, όταν θα φτάσω στο Ανόβερο, θα νοσταλγήσω το ελληνικό καλοκαίρι και αργότερα, όταν θα νιώσω για τα καλά το κρύο της βόρειας Γερμανίας στο πετσί μου, θα παρακαλάω έστω και για λίγη ζέστη!

Η παρακάτω φωτογραφία είναι άσχετη με το θέμα, αλλά είναι πολύ όμορφη και είχε τίτλο "Fire and Ice"!

InterRail

Με αφορμή την ανάρτηση που διάβασα σ' ένα από τα blog που παρακολουθώ (σχετικά με το InterRail και τα ταξίδια με τρένα γενικά), θυμήθηκα το δικό μου ταξίδι InterRail. Ήμουν δεύτερο έτος -το προηγούμενο έτος, δηλαδή- και μια φίλη μου μου εξέθεσε την ιδέα ενός τέτοιου ταξιδιού. Φαινόταν υπέροχο: βγάζω ένα εισιτήριο τρένου και έχω τη δυνατότητα να ταξιδεύω από μέρος σε μέρος σε ολόκληρη την Ευρώπη, μπαίνοντας σ' ένα τρένο ό,τι ώρα θελήσω! Αρχίσαμε λοιπόν κι εμείς να κάνουμε σχέδια. 

Αποφασίσαμε να μην αφήσουμε στην τύχη τα μέρη που θα επισκεπτόμασταν και τα ξενοδοχεία που θα μέναμε, γιατί θα βγαίναμε πρώτη φορά μόνοι μας στο εξωτερικό και επιπλέον φοβόμασταν μήπως δε βρούμε να μέρος να μείνουμε! Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν να αποφασίσουμε, ποιες χώρες και ποιες πόλεις θα επισκεφτούμε. Μετά από πολλές μέρες συζητήσεων και αναζήτησης στο Internet σχετικά με τις αποστάσεις που θα έπρεπε να διανύσουμε από πόλη σε πόλη, καταλήξαμε στη εξής διαδρομή: 

1.  Με το ΚΤΕΛ στην Ηγουμενίτσα για να πάρουμε το πλοίο για Ιταλία.
2. Με πλοίο στην Αγκόνα και με τρένο για να φτάσουμε στον πρώτο μας προορισμό, τη Βενετία.
3. Διανυκτέρευση δυο βράδια στη Βενετία και μετά με τρένο στη Φλωρεντία.
4. Διανυκτέρευση δυο βράδια στη Φλωρεντία.
5. Μεσονύκτιο τρένο με προορισμό τη Γαλλία και συγκεκριμένα τη Νίκαια.
6. Διανυκτέρευση ένα βράδι στη Νίκαια
7. Με τρένο στις Κάννες για άλλη μια διανυκτέρευση.
8. Με τρένο στην Αβινιόν για μια τελευταία διανυκτέρευση στη Γαλλία.
9. Είσοδος στην Ισπανία με μεσονύκτιο τρένο για Βαρκελώνη.
10. Διανυκτέρευση δυο βράδια στη Βαρκελώνη και τέλος ταξιδιού!
11. Με αεροπλάνο στην Αθήνα και από κει με τρένο πίσω στη Θεσσαλονίκη.

Αυτό ήταν λοιπόν το σχέδιο. Αρχικά με τη βοήθεια ενός ταξιδιωτικού γραφείου και αργότερα μόνοι μας μέσω Internet, κλείσαμε τα αεροπορικά της επιστροφής και τα ξενοδοχεία/hostels. Το εισιτήριο των τρένων το πήραμε από το σταθμό του ΟΣΕ. Αφού κάναμε την πρόταση γι' αυτό το ταξίδι σε αρκετούς φίλους μας, τελικά καταλήξαμε 6 άτομα, 3 αγόρια και 3 κορίτσια. Κάποιους απ' αυτούς τους ήξερα λίγο εώς καθόλου. Πάντως ο αριθμός των ατόμων και ο συνδυασμός αγοριών-κοριτσιών ήταν ιδανικός για τα δωμάτια καθώς και για τα τις θέσεις στα τρένα! Τις επόμενες μέρες εξοπλιστήκαμε για το ταξίδι με backpacks, sleeping bags, παγούρια κλπ. Η περιπέτειά μας ξεκίνησε το πρωί μιας ζεστής Δευτέρας, τον Ιούλιο του περασμένου καλοκαιριού...

Το παρεάκι του InterRail

Είναι ευκαιρία να δημιουργήσω σ' αυτό το blog ένα ημερολόγιο του ταξιδιού μας με φωτογραφίες και αξέχαστα στιγμιότυπα. Για την ώρα σταματάω εδώ. Τώρα θέλω μόνο να προσθέσω ότι το InterRail είναι μια αξέχαστη εμπειρία και είναι μοναδική ευκαιρία ειδικά για εμάς τους φοιτητές να τη ζήσουμε! Όποιος ενδιαφέρεται να το ψάξει λίγο περισσότερο, ας ρίξει μια ματιά στο site του InterRail.

Μια φωτογραφία

Λατρεύω το φόρεμα και τη photo γενικότερα!(flickr)

"Una pura formalita"

Ο τίτλος στα αγγλικά είναι "Pure Formality". Αυτή η ταινία του Tornatore, την οποία μόλις παρακολούθησα σε DVD, άξιζε πραγματικά να τη δεις. Ένταση, μυστήριο, συνεχής αγωνία για την εξέλιξη...Για να μάθετε περί τίνος πρόκειται, ποιοι παίζουν στην ταινία κλπ., πατήστε εδώ. Αν, αφού δείτε την ταινία, δεν καταλάβατε τι σήμαινε -όπως δεν καταλάβαμε κι εμείς-, ρίξτε μια ματιά σ' αυτό το blog! Όταν είδα πάντως την εξήγηση, ανατρίχιασα. Μου φάνηκε τόσο...ανέλπιστα λογική και ταυτόχρονα τόσο...απροσδόκητη!! Σας συνιστώ (όχι ανεπιφύλαχτα, ο καθένας έχει τα γούστα του) να τη δείτε και μετά παρακαλώ πείτε μου, αν καταλάβατε με την πρώτη! Να ξέρω κι εγώ πόσο χαζή είμαι...

Νέα ταινία του Aronofsky!!

Είμαι μεγάλη fan του Darren Aronofsky! Ταινίες όπως το "π", το "The fountain" και το "Requiem for a dream" είναι από τις αγαπημένες μου. Τώρα βγαίνει καινούργια ταινία, ένα ωραιότατο ψυχολογικό θριλεράκι! Παίζουν οι Natalie Portman και Vincent Cassel. Χάρηκα απίστευτα, όταν είδα ότι για άλλη μια φορά η μουσική είναι του Clint Mansell! Αυτός είχε κάνει τη μουσική και για το "The fountain" και για το "Requiem for a dream". Ανυπομονώ λοιπόν για την καινουργια ταινία. Ορίστε και το trailer:

Θερινό Σινεμά

    Τώρα το καλοκαίρι, που οι βραδιές είναι ζεστές και ο ουρανός ξάστερος, είναι ευκαιρία να απολαύσει κανείς μια ταινία σε θερινό σινεμά. Ήδη πήγα φέτος 2 φορές στο "Ελληνίς" δίπλα στην Έκθεση (Δ.Ε.Θ.), τη μια βραδιά για να δω το "Rebound" (καλούτσικο, αρκετά ελαφρύ), και την αμέσως επόμενη βραδιά για το "Τελευταίος Σταθμός" (μιλά για τις τελευταίες μέρες του Τολστόι, πολύ καλή ταινία και φοβεροί ηθοποιοί).

    Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να βγω, αλλά οι φίλες μου είναι είτε απασχολημένες είτε εκτός Θεσ/νίκης. Το σινεμά όμως δεν απαιτεί απαραιτήτως κάποια παρέα, οπότε μπαίνω στο in.gr και ψάχνω τις ταινίες στα θερινά σινεμά. Ωπ!...το παλιό "Singing in the rain" παίζεται στο "Απόλλων"! Γιατί όχι, λοιπόν? Δεν έχω ξαναδεί την ταινία ούτε έχω δει ποτέ παλιά ταινία σε σινεμά. Θα δω αν ενδιαφέρεται κανείς  από την  οικογένεια να έρθει, αλλιώς πάω και single!

Όνειρο καλοκαιρινής νυχτός...

Στο κρεβάτι μου πια, στη Θεσσαλονίκη, είδα ένα από εκείνα τα όνειρα που, αντί να είναι τρελά, επιστημονικής φαντασίας, εξωπραγματικά τέλος πάντων, είναι τελικά μια περίεργη παραλλαγή της καθημερινότητάς μου, με τα άγχη και τις ανυσηχίες μου. Μεταξύ άλλων, λοιπόν, είδα ότι είχε φτάσει ήδη η 1η του Σεπτέμβρη και δεν το είχα πάρει χαμπάρι! Δεν είχα διαβάσει για το μάθημα της εξεταστικής που σκόπευα να "δώσω", ούτε προλάβαινα να πάω στην εξέταση! Απαπαπα... Είδα κι άλλα μετά, αλλά δεν τα θυμάμαι. Καλύτερα...αν ήταν και το υπόλοιπο όνειρο τέτοιας φύσης, με συμφέρει να μην το θυμάμαι. Η μητέρα μου λέει, ότι το να βλέπεις τέτοια όνειρα δεν είναι καλό. Το να έχεις δηλαδή την καθημερινότητα στο μυαλό σου τόσο πολύ, που να σε απασχολεί και στον ύπνο σου.

Οι διακοπές

Βρίσκομαι ακόμα στη Χαλκιδική, στην Άφυτο φυσικά. Απ' όλες μου τις διακοπές εδώ, θα έλεγα ότι αυτές ήταν αρκετά ξεχωριστές. Τα είχαν όλα. Έκανα παρέα πρώτα με τα ξαδέρφια μου, μετά με μια φίλη και τώρα με την οικογένειά μου. Η θάλασσα είναι καταπληκτική, η ζέστη αφόρητη! 

Αυτό που σίγουρα ξεχώρισε σε αυτές τις διακοπές ήταν το πρώτο μου βράδι εδώ. Βγήκαμε με τα ξαδέρφια μου και τους φίλους τους. Ξεκινήσαμε από ένα ποτό (Daquiri φράουλα για μένα) και καταλήξαμε να κατεβάζουμε αρκετά σφηνάκια! Το να μεθάω δεν είναι και το καλύτερό μου-μάλιστα ήταν  η πρώτη φορά που ήπια τόσο- αλλά η απίστευτη χαλάρωση και ευθυμία που μου προκάλεσε, έκανε αυτήν την εμπειρία ευχάριστα αξέχαστη! Ευτυχώς που το επόμενο πρωί δεν είχε δυσάρεστες εκπλήξεις για μένα (πονοκέφαλο κλπ.). Δε μπορώ όμως να πω το ίδιο για την ξαδέρφη μου...!

Χαλκιδική!!

Βρήκα παρέα και φεύγω! Βάζω ρούχα, μαγιό, αντηλιακό και πετσέτα στη βαλίτσα και...βουρ για το κτελ! Λίγο με τα ξαδέρφια και τους φίλους μου, λίγο με την οικογένειά μου, θα τα κάνω τα μπανάκια μου για ένα 10ήμερο. Θα ξαπλώσω στην παραλία, χαλαρώνοντας και κάνοντας σχέδια για το επικείμενο ταξίδι μου στη Γερμανία. Μακάρι μόνο να είχε λυθεί και το θέμα με τη διαμονή μου εκεί, για να μπορούσα να είμαι ακόμα πιο χαλαρή...

Οι εντυπώσεις μου απο το River Party

Το Main Stage πριν τις συναυλίες

Δε θα γράψω κατεβατά γι'αυτήν την εμπειρία, μόνο αυτά που ξέρω ότι θα μου "μείνουν":

α) Η πρώτη μου επαφή με το Party: μου θύμισε έντονα την κατασκήνωση. Στημένες σκηνές παντού, άνθρωποι μόνοι ή σε παρέες να πηγαινοέρχονται, αγόρια να βγαίνουν από τις ντουζιέρες τυλιγμένα με πετσέτες γύρω απ' τη μέση, μουσικές να ακούγονται από τα μεγάφωνα. Σίγουρα ξύπνησαν στο μυαλό μου πολλές αναμνήσεις.

Οι κατασκηνωτές από ψηλά

β) Τα κορδελάκια: για κάθε διαφορετική μέρα, ο κόσμος φοράει στο χέρι ένα κορδελάκι διαφορετικού χρώματος, για να μπορεί να κυκλοφορεί μέσα κι έξω από τους χώρους του River. Από τις δυο μέρες που βρέθηκα εκεί, απέκτησα δυο κορδέλες, μια πράσινη και μια γαλάζια. Φυσικά, τις κράτησα ως ενθύμιο αυτής της εμπειρίας!

γ) Οι Micro: η ηλεκτρονική μουσική δεν ήταν ποτέ η αγαπημένη μου και επιπλέον ξέρω μόνο 2 τραγούδια των Μicro. Παρ 'όλα αυτά, με τη συναυλία των Micro πορώθηκα, φώναξα και χειροκρότησα σαν τρελή fan! Ήταν σίγουρα ο,τι καλύτερο άκουσα στο River...

Οι Micro στη σκηνή

Ελπίζω του χρόνου να έχω την ευκαιρία να πάω ξανά στο River Party, να έχει πολλούς καλούς καλλιτέχνες και επιπλέον αυτή τη φορά να κατασκηνώσω εκεί!!