Και πάλι κοντά σας!

Έχει περάσει πάνω από μια βδομάδα από τότε που έγραψα τελευταία φορά – πολύς καιρός για τα δεδομένα μου. Ήταν σίγουρα μια πολύ συναρπαστική περίοδος, απλά δε βρήκα το χρόνο και τον τρόπο να γράψω αυτά που ήθελα. Τον τρόπο ακόμη τον ψάχνω. Απλά δεν λέγονται όλα...

Εδώ που είμαι, μακριά από κάθε τι οικείο, όπως οικογένεια, φίλους, γνωστά μέρη, νιώθω πρωτόγνωρα ελεύθερη, ελεύθερη να δοκιμάσω νέα πράγματα, παρακινούμενη από τους φίλους μου εδώ ή απλά από τις εκάστοτε συνθήκες. Φυσικά δε διατίθεμαι να ξεφύγω από οποιαδήποτε λογικά όρια, προκειμένου να εκμεταλλευτώ όσο μπορώ την παραμονή μου εδώ. Έχω πάντα τις αντιλήψεις και τις αρχές μου. Παρ’ όλα αυτά ξέρω ότι μπορώ πάντα να αναθεωρήσω κάποια πράγματα, επιλέγοντας από όλα αυτά που ζω αυτά που θέλω να κρατήσω.

Κατά κύριο λόγο, αυτόν τον καιρό γνωρίζω συνέχεια καινούργιους ανθρώπους και μαθαίνω καλύτερα τους παλιούς. Είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να ανοίξει τους ορίζοντες κάποιου αυτή η εμπειρία (το Erasmus εννοώ φυσικά). Τις εμπειρίες που έζησα εδώ αυτές τις 4 εβδομάδες δε θα τις ζούσα στη Θεσσαλονίκη μέσα σε ένα χρόνο, πιστεύω. Ίσως γι’ αυτό να νιώθω ότι μένω εδώ πολύ καιρό. Δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι συνήθισα την περιοχή ή τη γλώσσα, αλλά κυρίως ότι νιώθω τον τόπο αυτό οικείο λόγω των ήδη αρκετών εμπειριών μου: οι άνθρωποι, τα πάρτι, οι εκδρομές, οι συζητήσεις, τα μαθήματα, οι εργασίες, η πρώτη μου επαφή με το νοικοκυριό (!), το τρέξιμο, οι βόλτες. Όλα αυτά, που μπορεί να μην είναι πάντα συναρπαστικά, άλλα σίγουρα σε ένα νέο τόπο μοιάζουν διαφορετικά.

Βότκα και φτηνό κρασί

Τι ήταν και τούτο?… Ετοιμαζόμαστε για το πάρτι στην εστία. Φοράω την καινούργια μου μπλούζα, την καινούργια μου κολόνια και ανεβαίνει η διάθεσή μου. Αρχίσω να πίνω και το κρασί που αγόρασα με τα κορίτσια, 2 ευρώ από το σούπερ μάρκετ, και νιώθω ακόμα πιο ανάλαφρη και ευτυχισμένη. Πάμε στο πάρτι και δοκιμάζουμε 1-2 σφηνάκια βότκα. Στέλνω μήνυμα στην Pavla να έρθει κι αυτή, έρχεται και φέρνει μαζί της και μια τσέχικη βότκα, Slivovica στο όνομα, αν δεν απατώμαι, 51% αλκοόλ. Βγάζουμε φωτογραφίες, γελάμε, ακούμε μουσική, βρίσκω κι εγώ στο YouTube το «Βασιλιάς της Σκόνης», να ακούσουμε και κάτι ελληνικό. Έχω καθίσει σε μια καρέκλα και δε σηκώνομαι καθόλου, είναι απλώς ανέφικτο. Κάποια στιγμή και χωρίς να θυμάμαι πώς ακριβώς έγινε, βρίσκομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι της Weronika και κοιμάμαι σκεπασμένη με δυο τρία παλτά. Είναι περίπου 4 η ώρα, σηκώνομαι, πάω στο πάρτι που είναι 2 πόρτες παραδίπλα και βλέπω κάποιους ακόμα εκεί, και τα κορίτσια επίσης. Χαιρετώ τον κόσμο και πάω να κοιμηθώ φυσιολογικά στο κρεβάτι μου. Κοιμάμαι, με κάποια διαλείμματα για φαγητό και τα λοιπά, και σηκώνομαι τελικά στις 4 το απόγευμα, έχοντας επιτέλους ηρεμήσει από τη ζάλη και τον πονοκέφαλο. Το δίδαγμα αυτού του πάρτι: Όταν νιώθεις υπερβολικά ευτυχισμένη από το ποτό, σταμάτα να πίνεις!

Y.Γ. Ήταν πάντως πολύ καλό πάρτι!!

Jann, Nadia, Zosia, Weronika

Απολογισμός

Αυτό το κείμενο γράφτηκε το πρωί του Σαββάτου, 18 Σεπτεμβρίου.

Πέρασαν λοιπόν επισήμως 2 εβδομάδες από την άφιξή μου στο Ανόβερο. Νιώθω πλέον πλήρως εξοικειωμένη με το δωμάτιό μου, με την εστία και με την περιοχή, όπου μένω. Πηγαίνω στο σουπερμάρκετ, χρησιμοποιώ το μετρό. Έχω αποκτήσει αρκετή άνεση και με τη γλώσσα. Φυσικά δε μου είναι πάντα εύκολο να εκφραστώ, ή να μιλήσω για κάποια θέματα λόγω έλλειψης λεξιλογίου. Παρ’ όλα αυτά μιλάω άνετα με τους φίλους μου, συμμετέχω ακόμα και σε συζητήσεις με Γερμανούς, καταλαβαίνω τους καθηγητές.

Διασκεδάζω πολύ, αποκτώ καινούργιες συνήθειες, γνωρίζω άλλους τρόπους ζωής. Σκέφτηκα να κρατάω κάτι σαν ημερολόγιο, υπολογίζοντας διάφορα δεδομένα της ζωής μου εδώ, όπως: πόσες ώρες κοιμάμαι συνολικά τη βδομάδα, σε πόσα πάρτι ή κλαμπ πηγαίνω, πόσο περπατάω κάθε μέρα κλπ. Δύσκολο… Δεν έχω το χρόνο ή τη διάθεση να κάθομαι να κάνω υπολογισμούς. Άσε που, με τόσα που μου συμβαίνουν κάθε μέρα, χάνω το λογαριασμό όλων αυτών των πληροφοριών. Πάντως θα μπορούσα ίσως μόνο αυτή τη φορά να υπολογίσω περίπου τα δεδομένα αυτών των 2 εβδομάδων, κάτι σαν απολογισμός:

Α) Έχω πάει σε 3 κλαμπ και 3 πάρτι.

Β) Από αλκοόλ άλλο τίποτα. Έχω δοκιμάσει περίπου 4 διαφορετικά κρασιά, 3 διαφορετικές βότκες, 5 διαφορετικές μπύρες και …καφέ με amaretto (Παρεμπιπτόντως το amaretto ήταν ελληνικής προέλευσης, από Θεσσαλονίκη παρακαλώ!)

Γ) Έχω γνωρίσει άτομα από περίπου 16 διαφορετικές χώρες.

Δ) Έχω κοιμηθεί συνολικά (πολύ στο περίπου!) 84 ώρες, εκ των οποίων 20 ήταν πρωινά ή απογεύματα, για να αναπληρώσω τις ώρες που δεν κοιμήθηκα το βράδι!

Ε) Έχω κάνει πάνω από 15 νέους φίλους στο facebook.

ΣΤ) Έχω χορέψει περίπου 14 ώρες.

ΣΤ) Έχω περπατήσει πολύ! Εδώ δεν γίνεται να κάνω το λογαριασμό, οπότε: 10 λεπτά τη μέρα για το πήγαινε-έλα από το πανεπιστήμιο, πάνω κάτω 20 ώρες περπάτημα στην πόλη και στο δάσος (!) και 20 λεπτά τρέξιμο, οικειοθελώς και μη...

Βόλτα στην πόλη

Η απόφασή μου να κατέβω προς το κέντρο δε θα μπορούσε να είναι πιο σωστή. Βρέθηκα με την Pavla στη στάση της Königswortherplatz και καθίσαμε εκεί κοντά, στο Bio Cafe, για καφέ και γλυκό. Μιλήσαμε για πολλά πράγματα και τη βρήκα πολύ ενδιαφέρον άτομο, το οποίο και της είπα! Αρχικά πίστευα ότι, επειδή ζει στην ύπαιθρο (παρεμπιπτόντως είναι από την Τσεχία), δε θα είχα πολλά κοινά ή θέματα συζήτησης μαζί της. Τελικά, τόσο από ομοιότητες όσο και από τις διαφορές μας προέκυψαν πολλά για να πούμε. Γελάει πολύ, βασικά γελάει σαν εμένα, ζαρώνει τα μάτια και τη μύτη της! Παρ’ όλο που δεν είναι πάντα εύκολο να συνεννοηθούμε, γιατί δε μιλάει αρκετά καλά γερμανικά, τελικά καταλαβαινόμαστε απόλυτα και περνάμε πολύ καλά. Μιλήσαμε λοιπόν για κινηματογράφο, για βιβλία, για τα πρότυπά μας, για τα σχέδιά μας των επόμενων ημερών: κινηματογράφος, μουσεία, αγορά, ταξιδάκια. Όλα θα μπουν στο πρόγραμμα.

Τελειώσαμε τον καφέ και αρχίσαμε τη βόλτα μας. Αφού περάσαμε πάνω από το ποτάμι, περπατήσαμε παράλληλα σ’ αυτό, σ’ ένα μονοπάτι με δέντρα δεξιά κι αριστερά. Βρεθήκαμε σε μια καταπράσινη περιοχή, όπου υπήρχε και ένα παλιό εργοστάσιο. Εκεί λοιπόν βρεθήκαμε μπροστά στο “Faust”, στο κλαμπ δηλαδή που ήμασταν την Παρασκευή. Πραγματικά μόνο κατά τύχη θα μπορούσαμε να το βρούμε, γιατί μάλλον δε θα μπορούσαμε να θυμηθούμε πώς να ξαναπάμε! Συνεχίσαμε το περπάτημα, βρεθήκαμε σε ένα σχετικά κεντρικό δρόμο και χαζέψαμε τα μαγαζιά.

Σιγά σιγά, προσπαθώντας να βρούμε το δρόμο για το γυρισμό, βρεθήκαμε για άλλη μια φορά δίπλα στο ποτάμι. Ανακαλύψαμε ένα καράβι που κάνει βόλτες και συμφωνήσαμε, ότι θα το δοκιμάσουμε κάποια στιγμή. Χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε στο Georgengarten, δηλαδή το πάρκο μπροστά στο πανεπιστήμιο. Αποχαιρέτησα εκεί την Pavla και προχώρησα μόνη μου στο πάρκο, προκειμένου να ανακαλύψω τα γήπεδα του τένις. Τα βρήκα υπέροχα! Το μόνο που μου μένει τώρα είναι να βρω συμπαίκτη… Γύρισα σπίτι γεμάτη χαρά για αυτήν την όμορφη βόλτα και έριξα μια ματιά στις φωτογραφίες που έβγαλα. Ελπίζω να σας αρέσουν όσο μου άρεσαν εμένα!

Φτου ξελευτερία!

Γιούπι! Σήμερα δεν έχουμε μάθημα! Ξύπνησα λοιπόν λίγο αργότερα απ' ότι συνήθως, ετοιμάστηκα και ήρθα στο πανεπιστήμιο, για να απολαύσω το πολύτιμό τους ίντερνετ. Κάνα 2  e-mail, 5-6 notifications στο facebook. Σχέδια ιδιαίτερα δεν έχω για σήμερα. Λέω να επισκεφτώ τη βιβλιοθήκη, να βρω κανένα βιβλίο για τον τομέα των σπουδών μου, γιατί από ορολογία δεν ξέρω Χριστό! Ο καιρός είναι πολύ καλός, ήλιος την περισσότερη ώρα και αρκετός αέρας. Είναι ευκαιρία για μια βόλτα στην πόλη, οπότε θα στείλω 1-2 μηνύματά στα κορίτσια, να πάμε και για καφεδάκι. Οι δυο πολωνέζες φίλες μου σήμερα θα πάνε να βρουν δουλειά σε μια καφετέρια. Ελπίζω να τα καταφέρουν και οι δυο. Εγώ δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Δε νομίζω ότι θα έχω αρκετό χρόνο να κάνω όλα όσα θέλω μέσα σε 6 μήνες και να δουλεύω, παρ' όλο που κι αυτό θα ήταν μια καλή εμπειρία.

Καθώς γράφω, ακούω γερμανικά τραγούδια στο youtube. Όποιος ενδιαφέρεται, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει τι λένε, μπορεί να τα ακούσει: "Dieser Weg", "Die perfekte Welle". Είναι χαριτωμένα, ελπίζω να σας αρέσουν.

Η εστία μου!

Ich will noch ein bisschen tanzen…

…που σημαίνει: «Θέλω να χορέψω λίγο ακόμα». Τραγούδι γερμανικό, δημοφιλές και πολύ κολλητικό. Ο τίτλος του είναι «Nein Mann» (όχι, φίλε) και αφορά αυτούς που μένουν στα κλαμπ μέχρι το πρωί και δε λένε να φύγουν! Οι κοπέλες με τις οποίες κάνω κυρίως παρέα, η Weronika και η Zosia, έχουν τρελαθεί μ’ αυτό το τραγούδι και το έχουν κάνει το moto τους! Και καλά κάνουν, γιατί κι αυτές τέτοιες είναι. Δυο βράδια συνεχόμενα πήγαμε σε κλαμπ και γυρίσαμε πίσω το ξημέρωμα! Άντε, πες ότι μόλις τώρα ξεκίνησα το Erasmus και δεν ήθελα να χάσω την ευκαιρία να διασκεδάσω με τις νέες παρέες μου. Δεν έχω όμως κουράγιο να πηγαίνω σε κλαμπ 3 φορές τη βδομάδα και να γυρνάω στις 7! Γιατί αυτό σκοπεύουν να κάνουν τα κορίτσια κι εγώ δεν προτίθεμαι να αλλάξω κατά αυτόν τον τρόπο το lifestyle μου. Παρεμπιπτόντως, οι στάμπες στο χέρι μου (είναι δύο) που βλέπετε παρακάτω είναι από τα κλαμπ, για να μπορεί κανείς να μπαινοβγαίνει εύκολα.

Η συγκάτοικός μου, η Aida, με ενημέρωσε ότι εδώ υπάρχουν και κλαμπ «άλλων εθνικοτήτων», π.χ. ρώσικα κλαμπ, που παίζουν δηλαδή την κλασική μουσική των κλαμπ αλλά και ρώσικη μουσική. Θα ήθελα να πάω και σε τέτοιου είδους κλαμπ, γιατί στην Ελλάδα δε νομίζω ότι έχουμε κάτι άλλο εκτός από τα κλασσικά ελληνικά κλαμπ. Όποιος ξέρει κάτι διαφορετικό, να με ενημερώσει!

Όσο αφορά τα τραγούδια και τα moto μας, έχουμε κι άλλα! Υπάρχει κι ένα άλλο τραγούδι, ανάλογο του προηγούμενου: «Das das geht ab/ wir feiern die ganze Nacht», δηλαδή «Ναι, κάτι τρέχει εδώ, γιορτάζουμε όλο το βράδι». Και το άλλο μας moto είναι αυτό του «Μπομπ του Μάστορα»: μπορούμε να το κάνουμε? Ναι! Μπορούμε! (το λέμε στα γερμανικά φυσικά). Αυτό είναι ένα moto γενικής φύσεως περί της ικανότητάς μας να κάνουμε τα πάντα τώρα ως Ερασμίτες.

Η Zosia, η Weronika κι εγώ

Περί Γερμανών

Πανοραμική θέα από το κοινοβούλιο 

Πριν έρθω στο Ανόβερο, μου ήρθε με mail ένα ερωτηματολόγιο, φτιαγμένο από ένα πανεπιστήμιο της Γερμανίας. Το θέμα του ήταν, πόσο μπορεί να αλλάξει κάποιον η εμπειρία του Erasmus. Και όταν λέω «αλλάξει», εννοώ να αλλάξουν στοιχεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του, ακόμα και οι στόχοι του ή τα όνειρά του. Αυτό το ερωτηματολόγιο θα πρέπει να το συμπληρώσω άλλες 2 φορές, νομίζω, μια φορά, όσο θα είμαι εδώ, και μια φορά, αφού γυρίσω. Επίσης έπρεπε να δηλώσω, αν θέλω ή όχι να δω τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας, όσο αφορά εμένα προσωπικά εννοώ. Φυσικά και θέλω! Πιστεύω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον να μπορέσει να δει κανείς σφαιρικά, τι επίδραση έχει η ζωή του κατά τη διάρκεια ενός εξαμήνου ή ενός χρόνου στο εξωτερικό, όπου υπάρχει η επαφή με την ξένη κουλτούρα, όχι μόνο της συγκεκριμένης χώρας, αλλά και των υπόλοιπων ξένων σπουδαστών. Στην αρχή, συμπληρώνοντας το ερωτηματολόγιο, δεν πολυπίστευα ότι όντως μπορούν οι απαντήσεις μου να αλλάξουν σε 6 μήνες. Πλέον, έστω και χάρη σ’ αυτή τη βδομάδα που είμαι εδώ, νιώθω ήδη ότι οι νέες εμπειρίες που ζω, οι άνθρωποι που γνωρίζω, επηρεάζουν τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα. Ναι, λοιπόν, ανυπομονώ να δω σε 6 μήνες περίπου τα αποτελέσματα!

Ας μιλήσουμε τώρα λίγο για τους Γερμανούς. Από τους Έλληνες μπορεί κανείς να ακούσει διάφορες απόψεις και να μη βγάλει άκρη. Όχι ότι τους έχω ψυχολογήσει τους Γερμανούς μέσα σε μια βδομάδα, αλλά έχω σχηματίσει τουλάχιστον μια πρώτη εντύπωση:

Παρά λοιπόν τα όσα έχω ακούσει από μερικούς, συγκεκριμένα ότι οι Γερμανοί είναι κρύοι, αφιλόξενοι, σκληροί ή οτιδήποτε ανάλογο, εγώ δεν έχω παρατηρήσει τέτοια συμπεριφορά. Αντιθέτως, βλέπω ανθρώπους πρόσχαρους, μεγάλους και νέους, έτοιμους να σε εξυπηρετήσουν ή να σε βοηθήσουν. Όπου κι αν πήγα στις διάφορες υπηρεσίες και τα μαγαζιά της πόλης, οι άνθρωποι ήταν συνεργάσιμοι, πρόθυμοι να μου εξηγήσουν ό,τι δεν καταλαβαίνω και να με διευκολύνουν.

Γνώρισα και λίγο τη νυχτερινή ζωή του Ανόβερου. Χθες πήγα σε ένα κλαμπ -Faust λεγόταν, που σημαίνει γροθιά- όπου υπήρχαν 2 πίστες. Στη μια έπαιζε R’n’B και στην άλλη electro. Είχε πολύ κόσμο, αλλά αυτό επειδή ήταν Παρασκευή, σήμερα είναι επίσης πολύ πιθανό να γίνεται χαμός. Πάντως απ’ ότι –ρώτησα και- έμαθα, οι Γερμανοί δε διασκεδάζουν τόσο, εννοώ ότι δε βγαίνουν κάθε μέρα και βγαίνουν κυρίως τις Παρασκευές και τα Σάββατα. Πάντως είναι καλύτεροι αυτοί που πηγαίνουν στα κλαμπ από εμάς τους Έλληνες, που κάθονται όλοι ακίνητοι με το ποτό στο χέρι, λες και θα καταφέρουν να συζητήσουν μες στη βαβούρα! Κατά τ’ άλλα, πριν πάνε μέσα στο κλαμπ, οι Γερμανοί κάθονται πρώτα απ’ έξω πίνοντας κάποιο ποτό, βασικά κυρίως μπύρα, και μπαίνουν πλέον μέσα όταν έχει μαζευτεί αρκετός κόσμος. Στο συγκεκριμένο τουλάχιστον κλαμπ υπήρχαν 2 χώροι για τους καπνιστές. Εκεί δεν φτάνει δυνατά η μουσική και ο χώρος είναι ντουμάνι. Ήμουν εκεί με φίλους καπνιστές και γι’ αυτό την τσιγαρίλα στα μαλλιά και τα ρούχα μου δεν τη γλίτωσα! Γενικά η εμπειρία μου σ’ αυτό το κλαμπ ήταν μοναδική. Δεν έμοιαζε και πολύ με τις -λίγες- εμπειρίες από κλαμπ που είχα στην Ελλάδα…

8-10/09/10

Ναιιιιιι!!! Από Τετάρτη μέχρι Παρασκευή έχουμε άλλο καθηγητή! Η Katarzyna (Δευτέρες- Τρίτες) είναι ολίγον τι βαρετή. Μιλάει, μιλάει … με μια άχρωμη φωνή και σε κοιμίζει. Ο Nils είναι φοβερός! Έχει πλάκα, έχει ενδιαφέρουσες μεθόδους και οι μισές ασκήσεις γίνονται σα παιχνίδι. Σήμερα πήγαμε μαζί του και εκδρομούλα στο αρχαιολογικό μουσείο, στο κοινοβούλιο και μετά για καφέ (για να συζητήσουμε αυτά που είδαμε φυσικά!). Είχαμε και προχθές μια εκδρομή! Γυρίσαμε την πόλη με το Markus (φοβερός τύπος, τον βλέπετε στην παρακάτω photo), μάθαμε κάποια πράγματα γι’ αυτήν. Επόμενη εκδήλωση Erasmus: πάρτι το Σάββατο!

Ο Markus

Κατά τ’ άλλα, όλα καλά. Δηλώθηκα στην υπηρεσία των πολιτών (άλλο πάλι και τούτο!). Δοκίμασα και το φαγητό της λέσχης. Νοστιμότατο και πάμφθηνο! Μόνο που μου πέφτει λίγο βαρύ μετά. Γερμανική κουζίνα, καταλαβαίνετε! Μήπως να μάθω να μαγειρεύω? Μπαααα…

Επιχείρησα να πάω και σε κλαμπ προχθές! Δεν πήγα… Για να μπεις στο κλαμπ, έπρεπε να είσαι φοιτητής, κι εγώ δεν είχα κανένα χαρτί πάνω μου! Τέσπα …ήπιαμε κάτι βότκες πριν το κλαμπ, σπάσαμε πλάκα περιμένοντας στην ουρά …καλά ήταν!

Marktkirche

Να μιλήσω για τον καιρό?! Λοιπόν … ο ,τι να ναι! Μια κρύο μια ζέστη, μια ήλιος μια βροχή! Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δεν αλλάζει τα σχέδιά μας ή τη διάθεσή μας. Άλλωστε, το μέρος εδώ είναι τόσο όμορφο και πράσινο, που κανένας καιρός δεν αλλάζει το τοπίο.

Υ.Γ. Πολλοί Πολωνοί εδώ! Έμαθα κι εγώ λοιπόν τουλάχιστον μια λέξη στα πολωνικά, αλλά πολύ σημαντική: Nasdrovia!!! (στην υγειά μας)

Η Πολωνία σας χαιρετά!

Και το Erasmus ξεκινά!

Διευκρίνιση: Τα γεγονότα της πρώτης μέρας τα έγραψα εκείνη κιόλας τη μέρα, αλλά τώρα μπόρεσα να τα αναρτήσω. Τα υπόλοιπα είναι χθεσινής ημερομηνίας.

Η αναχώρηση

Επεισοδιακή: Οι δυο βαλίτσες μου ζύγιζαν μαζί 36 κιλά και οι Czech Airlines έχουν αυστηρό όριο 20 κιλών! Αν κρατούσα τα κιλά αυτά, θα έπρεπε να πληρώσω 380 ευρώ υπέρβαρο! Τελικά, έκανα με τη βοήθεια των γονιών μου μια ανακατανομή στις βαλίτσες, ώστε να πάρω μόνο τη μεγάλη βαλίτσα με τα πιο απαραίτητα. Αναγκάστηκα να υπερφορτώσω και τη χειραποσκευή μου ( η οποία παρεμπιπτόντως έχει όριο 12 κιλών), για να γλιτώσω το υπέρβαρο. Τα υπόλοιπα πράγματα που άφησα θα μου τα στείλουν οι γονείς μου με το ταχυδρομείο, που αποτελεί σίγουρα φθηνότερη λύση από τις εξωφρενικές τιμές των αερογραμμών!

Alex

Τι να πω για τη Buddy μου? Χρυσό κορίτσι! Ήρθε και με πήρε από το αεροδρόμιο, κατεβήκαμε με το τρένο στο κέντρο της πόλης κι από κει με το μετρό πήγαμε στην εστία, όπου θα μένω. Βέβαια, εδώ να διευκρινίσω, ότι αυτά που ονόμασα «τρένο» και «μετρό» είναι και τα δυο κατά ένα μέρος υπόγεια και κατά το άλλο επίγεια. Η στάση π.χ. του «μετρό» στο κέντρο είναι υπόγεια, αλλά αργότερα το τρένο ανεβαίνει, περνάει μπροστά από το υπέροχο κεντρικό κτίριο του πανεπιστημίου και, μόνο 2 στάσεις μακριά από το κέντρο φτάνει κοντά στην εστία μου.

Leibniz Universität

Φτάνουμε λοιπόν στην εστία και βρίσκουμε το δωμάτιό μου, για το οποίο η καλή μου Alex είχε ήδη παραλάβει για μένα το κλειδί. Το δωμάτιο μου είναι μεγάλο, επιπλωμένο με τα απαραίτητα – μεγάλη ντουλάπα, κρεβάτι, κομοδίνο, βιβλιοθήκη, γραφείο και καρέκλα - , έχει ένα μεγάλο παράθυρο και ένα μικρό ανακλινόμενο, κίτρινες κουρτίνες –που μου θυμίζουν και το δωμάτιό μου! – και θέα στην εσωτερική αυλή της εστίας. Βρίσκομαι στο δεύτερο όροφο και μοιράζομαι τον «κοιτώνα» με 3 άλλα παιδιά, τα οποία δεν έχω γνωρίσει όλα ακόμα, έτσι θα μιλήσω αργότερα γι’ αυτά. Τέλος, μοιράζομαι με αυτούς τους τρεις κουζίνα και μπάνιο, τα οποία φαίνεται να είναι σε καλή κατάσταση, άρα δεν παραπονιέμαι.

Γυρίσαμε με την Alex στο κέντρο και συναντηθήκαμε με το φίλο της -Mario τον λένε-, ο οποίος μας βοήθησε με την τράπεζα, ώστε να στείλω τα λεφτά για τα μαθήματα γλώσσας και για τις παροχές του πανεπιστημίου μέσω του λογαριασμού του. Αργότερα χωριστήκαμε και γύρισα στην εστία. Τακτοποίησα τα περισσότερα από τα πράγματά μου στη ντουλάπα και τα ράφια, έβαλα τις πιτζάμες μου, έστρωσα το κρεβάτι και έπεσα για ύπνο. Κοιμήθηκα λίγο, μάλλον επειδή κρύωνα (δυστυχώς ακόμα δεν έχει θέρμανση στην εστία!) αλλά και επειδή είχα υπερένταση. 

Σηκώθηκα και αποφάσισα να βγω έξω προς αναζήτηση ενός σουπερμάρκετ. Σχεδόν απελπίστηκα προσπαθώντας να βρω ένα συγκεκριμένο δρόμο όπου ήξερα ότι κάτι θα βρω, γιατί δε μπορούσα να προσανατολιστώ ακόμα και με το χάρτη στο χέρι! Αφού κατάφερα και το βρήκα, αγόρασα ένα σωρό πράγματα, τα οποία βέβαια χρειαζόμουν, και μετά είδα κι έπαθα να τα κουβαλήσω στο σπίτι. Αυτή τη φορά, προσανατολισμένη καλά πλέον, βρήκα με την πρώτη το συντομότερο δρόμο για την εστία, αλλά και πάλι η απόσταση ήταν περίπου 8 λεπτά και ήμουν φορτωμένη σα γαϊδούρι! Γύρισα στο δωμάτιο, ανακουφισμένη που τελείωσε κι αυτό, και χαλάρωσα ακούγοντας λίγη μουσικούλα.

Το πάρτι

Όπως σας είχα πει πριν λίγο καιρό, η Alex με κάλεσε σε ένα πάρτι, στο οποίο φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να πάω. Μεγάλη επιτυχία! Πολύς κόσμος μαζεμένος μέσα σε ένα καινούργιο και πολύ όμορφα διακοσμημένο διαμέρισμα. Στους καλεσμένους είχε ζητηθεί να φορέσουν άσπρη μπλούζα. Έτσι, ο καθένας έγραφε στη μπλούζα το όνομά του, για να γνωριστεί με όσους δεν ήξερε, και αργότερα όλοι ζωγράφιζαν ο ένας στη μπλούζα του άλλου: λουλούδια, συνθήματα, αστείες εικόνες και φράσεις. Τα πάρτι θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί “White Party”αφού το σπίτι είχε γενικά άσπρες αποχρώσεις στα έπιπλα και τους τοίχους, και οι άσπρες μπλούζες των καλεσμένων έκαναν ακόμα πιο έντονη την παρουσία του λευκού!

Αυτή ήταν λοιπόν η πρώτη μου μέρα! Ήταν φυσικά πολύ κουραστική αλλά και γεμάτη νέες εικόνες!

Η δεύτερη μου μέρα στο Ανόβερο ήταν τελείως μοναχική. Το πρωί πήγα μόνη μου στην πόλη. Περπάτησα μέσα από ένα καταπράσινο και πανέμορφο πάρκο μέσα στο οποίο άνθρωποι έκαναν βόλτα ή τρέξιμο.

Πέρασα από το κεντρικό κτίριο του πανεπιστημίου και συνέχισα προς το κέντρο. Στην αρχή έβλεπα ελάχιστο κόσμο στο δρόμο, επειδή είναι Κυριακή, σκέφτηκα. Προς το κέντρο όμως ο κόσμος πλήθαινε, τα μαγαζιά ήταν γενικά κλειστά, μόνο τα φαγάδικα ήταν ανοιχτά. Χάζεψα τις βιτρίνες, μπήκα σε μια όμορφη εκκλησία, έβγαλα φωτογραφίες. Αργότερα, αφού δεν είχα δεχτεί κάποιο τηλεφώνημα από την Alex για να συναντηθούμε, πήγα σπίτι. Την υπόλοιπη μέρα έμεινα στο δωμάτιο και το βράδυ είδα τυλιγμένη με το πάπλωμά μου για άλλη μια φορά την «Περηφάνια και Προκατάληψη»...

Η Δευτέρα ήταν η πρώτη μέρα των μαθημάτων των γερμανικών. Αφού με πολύ κόπο εγώ και άλλα 10 παιδιά βρήκαμε το δρόμο για τη σωστή αίθουσα μέσα σ’ αυτό το τεράστιο πανεπιστήμιο, υποδέχτηκαν εμάς και τους υπόλοιπους φοιτητές οι καθηγητές. Πολλές χρήσιμες πληροφορίες και μετά η ο διαχωρισμός μας σε τμήματα, αφού γράψαμε ένα τεστάκι, για να μας διαχωρίσουν αργότερα πιο σωστά. Όλως περιέργως (ή όχι!) μπήκα στο ανώτερο τμήμα (Oberstufe) και απ’ ότι φαίνεται θα παραμείνω εκεί, γιατί το επίπεδο είναι καλό. Γνώρισα λίγο ή πολύ τις συμμαθήτριές μου (ναι, είμαστε όλες κορίτσια!), από τις οποίες κάποιες μένουν στην ίδια εστία. Διάφορες εθνικότητες, διάφορες γερμανικές προφορές! 

Πέντε ώρες λοιπόν τη μέρα μάθημα, με κάποιες εργασίες φυσικά για το σπίτι.Αυτό πάντως που έχω να πω, είναι ότι οι Γερμανοί είναι πολύ μπροστά! Αυτά τα μαθήματα δε γίνονται μόνο για να μας βοηθήσουν να μάθουμε καλύτερα τη γλώσσα, αλλά και να προετοιμαστούμε για τις σπουδές μας εδώ, να μάθουμε πώς να κατανοούμε και να θυμόμαστε αυτά που μαθαίνουμε, πώς να κάνουμε καλές παρουσιάσεις, πώς να κρατάμε καλές σημειώσεις και άλλα πολλά. Φαίνεται όμως ότι όλα αυτά θέλουν και πολλή δουλειά!

Αργότερα γύρισα με τη Weronika, τη μια συμμαθήτριά μου που είναι από Πολωνία, στην εστία, μου πρόσφερε καφέ στην κουζίνα της, κουβεντιάσαμε και αργότερα καθίσαμε έξω στον ήλιο, τώρα που ο καιρός είναι ακόμα καλός. 

Έκανα την εργασία μου για το μάθημα στον υπολογιστή, αφού δεν είχα αγοράσει ακόμα τετράδια! Κανόνισα λοιπόν να πάω για ψώνια με την Alex. Το απόγευμα λοιπόν αγόρασα στυλό, τετράδια και κάποια κεριά και κουτάκια, για να διακοσμήσω το -πολύ απλό!- δωμάτιο. Αργότερα είχα την ευκαιρία να μπω επιτέλους στο ίντερνετ από τον υπολογιστή της Alex και να μιλήσω με τους φίλους μου. Το βράδι γύρισα στο δωμάτιο και το «στόλισα» με τα νέα μου αποκτήματα!

Χθες είχα μια ήπια, αλλά παρ’ όλα αυτά γεμάτη μέρα. Το πρωί είχα μάθημα, αργότερα πήγα στο σπίτι, έφαγα και έκατσα να διαβάσω. Κάποια στιγμή η μια συγκάτοικός μου, η Aida, μου χτύπησε την πόρτα και καθίσαμε για πολλή στην κουζίνα, μιλώντας και πίνοντας τσάι, από το οποίο μου πρόσφερε. Η Aida λοιπόν είναι από το Ιράν και κάνει εδώ και 2 χρόνια master στη Φυσική. Είναι πολύ ήσυχη και έχει αρκετή δουλειά κάθε μέρα, γι’ αυτό δε νομίζω ότι θα κάνουμε κολλητή παρέα, αλλά ίσως να τα λέμε που και που στην κουζίνα. Για την άλλη συγκάτοικο δε θα μιλήσω καν. Ούτε που μπήκε στον κόπο να με γνωρίσει και φεύγει σε λίγο καιρό. Τέλος, τέταρτος συγκάτοικος είναι ο Ίονελ, από τη Γαλλία, ο οποίος δεν είναι πολύ ομιλητικός, αλλά ανταλλάσσουμε και μια κουβέντα όταν βλεπόμαστε. Κι αυτός όμως σκοπεύει να φύγει σύντομα. Ελπίζω οι νέοι συγκάτοικοι να είναι πιο πρόθυμοι για παρέα!

…Και ενώ έκανα μπάνιο και έλεγα να ξαπλώσω μετά, πέρασαν από το δωμάτιο τα κορίτσια από την Πολωνία και άφησαν μήνυμα στην Aida, ότι θα με περιμένουν στον «κοιτώνα» 14. Δεν το πολυσκέφτηκα φυσικά! Στέγνωσα τα μαλλιά μου και έφυγα. Εκεί γνώρισα άλλες 2 Πολωνέζες(!) και δυο Κορεάτισσες. Μιλήσαμε , γελάσαμε, ήπιαμε και λίγο κρασάκι. Ήταν ένα απροσδόκητο αλλά πολύ εύθυμο βράδι!

Αυτά ήταν τα νέα μου μέχρι τώρα! Ελπίζω να λύσω σύντομα τα προβλήματά μου με το ίντερνετ και να μη χρειάζεται να γράφω κατεβατά κάθε 5 μέρες!

Υ.Γ. Και τώρα μια έξτρα εικόνα για κάποιους φίλους μου που διαβάζουν το blog! Ποια σας θυμίζει αυτή η εικόνα?!

Αντίο Ελλαδίτσα!

Αυτό ήταν! Σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στη Θεσσαλονίκη, πριν αναχωρήσω για Ανόβερο. Αυτές τις μέρες, συνάντησα τους φίλους μου, τους αποχαιρέτησα και υποσχεθήκαμε να μιλάμε μέσω ίντερνετ, όσο θα λείπω. Κάποιοι λένε ότι θα με επισκεφτούν εκεί, για να δούμε... Σιγά σιγά κλείνω τις βαλίτσες μου, με το ζόρι φυσικά, γιατί εξοπλισμός για ένα εξάμηνο, και μάλιστα άκρως χειμερινό, δε χωράει εύκολα σε 2 βαλίτσες!

Αυτές τις τελευταίες μου ώρες εδώ στο σπίτι, έχω ανάμεικτα συναισθήματα, όχι τόσο επειδή αφήνω τη ζωή μου εδώ, όσο επειδή δεν ξέρω ακόμα, τι θα συναντήσω εκεί. Φαντάζομαι, θα υπάρχει κάποιος χρόνος προσαρμογής μέχρι να τακτοποιηθώ στο δωμάτιό μου, να γνωρίσω τους γείτονές μου, να συνηθίσω την ξένη γλώσσα, να γνωρίσω την πόλη...Το μυαλό μου λοιπόν τρέχει πότε σ' αυτά τα ζητήματα και πότε στα καλά αυτής της εμπειρίας, όπως το ότι θα κάνω νέους φίλους, θα γνωρίσω νέα μέρη (όλο και κάποια ταξιδάκια θα κάνω μέσα στη Γερμανία όσο θα είμαι εκεί!) και θα μάθω καλύτερα τη γλώσσα.

Αυτή είναι η τελευταία μου ανάρτηση από Ελλάδα. Αύριο ίσως να αναρτήσω κάτι από το νέο μου σπίτι, εκθέτοντας τις πρώτες μου εντυπώσεις! Μέχρι τότε...Haben Sie einen schönen Tag!

Africa

Αν με ρωτήσετε, ποιο είναι το αγαπημένο μου χόμπι, θα σας πω τα ταξίδια. Βέβαια, δεν είναι ένα χόμπι που μπορείς να κάνεις κάθε μέρα ή για μεγάλο διάστημα. Παρ' όλα αυτά είναι αυτό που ευχαριστιέμαι να κάνω περισσότερο στον ελεύθερο χρόνο των διακοπών μου!

Πέρσι πήγα στην Τυνησία για 4 μέρες. Δεν είχαμε σχεδιάσει από την αρχή να πάμε εκεί. Εμείς (δηλαδή η οικογένειά μου) σκοπεύαμε να πάμε στο Άμστερνταμ, αλλά αφού σε ένα πρακτορείο μας είπαν ότι τα γκρουπ τους ήταν ήδη γεμάτα, μας πρότειναν την Τυνησία. Χωρίς να πολυλογώ λοιπόν, το αποφασίσαμε και κάναμε το πρώτο ταξίδι μας σε μια καινούργια ήπειρο...

Ένα κολοσσαίο στην Τυνησία

Το ταξίδι αυτό ήταν σίγουρα από τα καλύτερα που έχω κάνει, κυρίως από άποψη πρωτοτυπίας. Μια ώρα μακριά με το αεροπλάνο φτάνει κανείς σε μια άλλη ήπειρο με έναν πολύ διαφορετικό πολιτισμό! Τι να πρωτοθυμηθώ?

Sidi Bousaid: τα χρώματά της θυμίζουν Μύκονο!

Τα σπίτια: πάρα πολλά σπίτια ήταν μισοτελειωμένα. Εννοώ ότι φαινόντουσαν τα τούβλα, δεν είχαν μπει παράθυρα κλπ. και παρ' όλα αυτά κατοικούνταν! Σ' αυτό έφταιγε ή η έλλειψη χρημάτων για την ολοκλήρωσή τους ή το γεγονός ότι μόλις ολοκληρώνονταν τα σπίτια, οι άνθρωποι θα έπρεπε να αρχίσουν να πληρώνουν φόρους γι' αυτά. Το αστείο ήταν ότι από κανένα σπίτι δεν έλειπε το "πιάτο" - ναι, εννοώ το δορυφορικό! Βέπετε οι γυναίκες εκεί μένουν συνέχεια μέσα στο σπίτι και θέλουν συντροφιά και απασχόληση. (Σημείωση: χωρίς τη δορυφορική θα "έπιαναν" μόνο 1-2 δορυφορικά κανάλια)

Η θρησκεία: Ο ξεναγός μας, ένας τύπος φοβερός και πλακατζής, ο Απντούλ, μας είπε πολλά για τη θρησκεία τους, το Κοράνι, τη σημερινή κατάσταση, τη θέση των γυναικών. Παρ' όλο που δεν με τρέλαιναν ποτέ οι πληροφορίες που αφορούν τη θρησκεία και την ιστορία διάφορων τόπων, όσα άκουσα τότε για την Τυνησία μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέροντα.

Οι καμήλες: όχι απλά τις είδαμε, αλλά τις καβαλήσαμε κιόλας. Με περηφάνια σας λέω, ότι ήμουν η πρώτη του γκρουπ που ανέβηκε σε καμήλα, κάνοντας παράλληλα και demonstration (με τη βοήθεια του Αμπντούλ φυσικά)! Προχωρήσαμε όλοι μαζί πάνω στις καμήλες μέσα στην έρημο, καθώς ο ήλιος έδυε πίσω από μια συστάδα από φοίνικες., δημιουργώντας μακρόστενες σκιές από τις καμήλες μας. Κάποια στιγμή κατεβήκαμε για να κάνουμε μια τάση, πριν γυρίσουμε πάλι πίσω. Το ανέβασμα και το κατέβασμα από την καμήλα είναι λίγο απότομο αλλά η διαδρομή, παρ' όλο το ανεβοκατέβασμά μας από το περπάτημα της καμήλας, ήταν αρκετά ήρεμη. A! Σας είπα ότι καθώς καβαλούσαμε, φορούσαμε κελεμπία και μαντήλα?!

Το σαφάρι: με τζιπ ανεβήκαμε πρώτα για λίγο τον Άτλαντα από ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Αργότερα μπήκαμε στην έρημο, όπου ζήσαμε τρελό ταρακούνημα! Φτάσαμε μέχρι τα σκηνικά του Star Wars που είχαν στηθεί μέσα στην έρημο. Εκεί κάναμε στάση, βγάλαμε φωτογραφίες και μαζέψαμε πανέμορφη χρυσή άμμο, για να τη φέρουμε πίσω μαζί μας.

Τα παζάρια: Οι πωλητές και οι μαγαζάτορες κάνουν πολύ παζάρι! Προσπαθούν πρώτα να σε προσεγγίσουν προσπαθώντας να μάθουν από πού είσαι. Ξέρουν σίγουρα κάποιες λέξεις από κάθε γλώσσα και σου τις αραδιάσουν για να σε εντυπωσιάσουν. Αν δεν πλησιάσεις το εμπόρευμα, είναι πολύ πιθανό να αρχίσουν να κατεβάζουν τις τιμές τους, για να σε δελεάσουν. Αν πλησιάσεις, είναι πια στο χέρι σου να κάνεις παζάρι, για να αγοράσεις κάτι στη χαμηλότερη δυνατή τιμή.

Αυτά ήταν κάποια στιγμιότυπα του ταξιδιού μου. Μας άρεσε τόσο η Τυνησία, που σκεφτόμαστε ήδη να ξαναεπισκεφτούμε την Αφρική, ίσως σε ένα χρόνο. Αυτή τη φορά λέμε να πάμε Μαρόκο και κυρίως στην πρωτεύουσα, το Μαρακές! Διάβασα λίγο για το Μαρακές στο Lonely Planet και χάζεψα τις φωτογραφίες με τα φαγητά, τους ανθρώπους και τα τοπία. Ορίστε μια πρώτη γεύση από Μαρόκο: