Τι υπέροχος που ήταν ο καιρός σήμερα! Όταν ξύπνησα, άνοιξα το παντζούρι μου και πλυμμήρισε το δώματιο με φως. Και η ατμόσφαιρα έξω πεντακάθαρη! Σηκώθηκα λοιπόν ευδιάθετη και ετοιμάστηκα για την έξοδό μου.
Περιμέναμε αρκετή ώρα το 22 στη στάση Αλκαζάρ. Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα ξαναδεί, και έτσι ξαφνιάστηκα όταν εμφανίστηκε εκείνο το μικρό γαλάζιο λεωφορειάκι, με τις ζωγραφιές πάνω του που απεικόνιζαν τα διάφορα αξιοθέτατα της Θεσσαλονίκης. Όταν μάλιστα είδαμε πώς κατάφερνε να ελιχθεί μέσα στα στενά δρομάκια της Άνω Πόλης, εντυπωσιαστήκαμε ακόμη περισσότερο!
 |
| Να και το 22! |
Αρχίσαμε να περπατάμε στα δρομάκια. Που και που ανηφορίζαμε, μερικές φορές βρίσκαμε αδιέξοδο και ξανακατεβαίναμε. Σ' ένα από αυτά τα αδιέξοδα έπιασε το μάτι μου θάλασσα. Περπατήσαμε προς ένα τοιχάκι ενός μέτρου περίπου, και με λίγη βοήθεια από τη φίλη μου σκαρφάλωσα για να έχω καλύτερα θέα και να μπορέσω να βγάλω μερικές φωτογραφίες, από την πόλη και τη θάλασσα που απλώνονταν μπροστά μας.
Σε ένα άλλο από αυτά τα αδιέξοδα συναντήσαμε 2-3 "κακοδιάθετα" σκυλιά, που μας ανάγκασαν να απομακρυνθούμε άρον άρον! Κατά τ' άλλα δε συναντήσαμε πολλά σκυλιά, αλλά πάρα πολλές γάτες. Κάποιες υπέμειναν το βλέμμα μας ή το φακό της φωτογραφικής μηχανής μας, ενώ άλλες το έβαζαν στα πόδια μόλις πλησιάζαμε.
Ως μέλλουσες πολιτικοί μηχανικοί και οι δύο, βγάλαμε φωτογραφίες από πολλά κτίρια και σχολιάζαμε τις κατασκευές τους. Τι νομίζατε? Ήταν και εκπαιδευτική η εκδρομή! Γενικά προσέξαμε ότι πολλά σπίτια, καινούργια ή ανακαινισμένα, δεν ταίριαζαν πολύ στο περιβάλλον. Υπήρχαν επίσης αρκετά κατεστραμμένα και παρατημένα κτίσματα. Δε μπορώ όμως να μη παραδεχτώ ότι πολλά σπίτια ήταν πολύ όμορφα διατηρημένα και ταίριαζαν τόσο ως προς τα υλικά τους όσο και ως προς τη μορφή τους στην παλιά αρχιτεκτονική. Γενικά, τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια με το αυλάκι στη μέση για τη βροχή, τα σπίτια με τα χρώματα, την αισθητική τους, τα μπαλκόνια και τις αυλές γεμάτες με λουλούδια και άλλα φυτά, δε θύμιζαν ποια τη Θεσσαλονίκη, αλλά χωριά που συναντά κανείς σε νησιά ή στο βουνό. Η ησυχία δε εκεί πάνω ήταν τόσο ανακουφιστική, που όταν αρχίσαμε να συναντάμε πάλι πιο κύριους δρόμους, μας κακοφάνηκε.
Ψάχναμε ένα όμορφο μέρος με θέα στην πόλη για να πιούμε καφέ. Μάταια ψάχναμε περπατώντας, οπότε ζήτησα από τον αδερφό μου τηλεφωνικώς να μας καθοδηγήσει μέσα από το Google Maps στην Επταπυργίου, όπου είχα ακούσει ότι μπορεί να καθίσει κανείς για φαγητό ή καφέ. Αφού χαθήκαμε αρκετές φορές σε δρομάκια και αδιέξοδα, βρήκαμε επιτέλους αυτό που θέλαμε: μια καφετέρια με θέα στα κάστρα, την πόλη και τη θάλασσα! Ο ήλιος ήταν πολύ ζεστός και παρ' όλο που ήμασταν έξω, δε χρειαζόταν να φοράμε τα μπουφάν μας. Παραγγείλαμε δυο γαλλικούς με γεύση: με φουντούκι η φίλη μου, με καρύδα εγώ. Είχαν και οι δυο φοβερή γεύση και άρωμα! Αφού απολαύσαμε για αρκετή ώρα τον καφέ, τη θέα και την κουβεντούλα μας, κατηφορίσαμε με τα πόδια παράλληλα στα τείχη για να βρεθούμε στην Εγνατία. Κάπου ανάμεσα στα τείχη βρήκαμε μια εσοχή που μας ξαναέβαλε στα πλακόστρωτα δρομάκια και επιλέξαμε να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας μέσα απ' αυτά, μέχρι που βρεθήκαμε ξανά στα γνωστά μας μέρη, τη Ροτόντα, τη Ναυαρίνου, την Καμάρα...
Σε ένα άλλο από αυτά τα αδιέξοδα συναντήσαμε 2-3 "κακοδιάθετα" σκυλιά, που μας ανάγκασαν να απομακρυνθούμε άρον άρον! Κατά τ' άλλα δε συναντήσαμε πολλά σκυλιά, αλλά πάρα πολλές γάτες. Κάποιες υπέμειναν το βλέμμα μας ή το φακό της φωτογραφικής μηχανής μας, ενώ άλλες το έβαζαν στα πόδια μόλις πλησιάζαμε.
Ως μέλλουσες πολιτικοί μηχανικοί και οι δύο, βγάλαμε φωτογραφίες από πολλά κτίρια και σχολιάζαμε τις κατασκευές τους. Τι νομίζατε? Ήταν και εκπαιδευτική η εκδρομή! Γενικά προσέξαμε ότι πολλά σπίτια, καινούργια ή ανακαινισμένα, δεν ταίριαζαν πολύ στο περιβάλλον. Υπήρχαν επίσης αρκετά κατεστραμμένα και παρατημένα κτίσματα. Δε μπορώ όμως να μη παραδεχτώ ότι πολλά σπίτια ήταν πολύ όμορφα διατηρημένα και ταίριαζαν τόσο ως προς τα υλικά τους όσο και ως προς τη μορφή τους στην παλιά αρχιτεκτονική. Γενικά, τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια με το αυλάκι στη μέση για τη βροχή, τα σπίτια με τα χρώματα, την αισθητική τους, τα μπαλκόνια και τις αυλές γεμάτες με λουλούδια και άλλα φυτά, δε θύμιζαν ποια τη Θεσσαλονίκη, αλλά χωριά που συναντά κανείς σε νησιά ή στο βουνό. Η ησυχία δε εκεί πάνω ήταν τόσο ανακουφιστική, που όταν αρχίσαμε να συναντάμε πάλι πιο κύριους δρόμους, μας κακοφάνηκε.
Ψάχναμε ένα όμορφο μέρος με θέα στην πόλη για να πιούμε καφέ. Μάταια ψάχναμε περπατώντας, οπότε ζήτησα από τον αδερφό μου τηλεφωνικώς να μας καθοδηγήσει μέσα από το Google Maps στην Επταπυργίου, όπου είχα ακούσει ότι μπορεί να καθίσει κανείς για φαγητό ή καφέ. Αφού χαθήκαμε αρκετές φορές σε δρομάκια και αδιέξοδα, βρήκαμε επιτέλους αυτό που θέλαμε: μια καφετέρια με θέα στα κάστρα, την πόλη και τη θάλασσα! Ο ήλιος ήταν πολύ ζεστός και παρ' όλο που ήμασταν έξω, δε χρειαζόταν να φοράμε τα μπουφάν μας. Παραγγείλαμε δυο γαλλικούς με γεύση: με φουντούκι η φίλη μου, με καρύδα εγώ. Είχαν και οι δυο φοβερή γεύση και άρωμα! Αφού απολαύσαμε για αρκετή ώρα τον καφέ, τη θέα και την κουβεντούλα μας, κατηφορίσαμε με τα πόδια παράλληλα στα τείχη για να βρεθούμε στην Εγνατία. Κάπου ανάμεσα στα τείχη βρήκαμε μια εσοχή που μας ξαναέβαλε στα πλακόστρωτα δρομάκια και επιλέξαμε να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας μέσα απ' αυτά, μέχρι που βρεθήκαμε ξανά στα γνωστά μας μέρη, τη Ροτόντα, τη Ναυαρίνου, την Καμάρα...
