Απολογισμός της παλιάς χρονιάς και ευχές για τη νέα...

Τελευταία μέρα του 2011! 

Μια χρονιά που τα είχε όλα: έρωτες, φιλίες νέες και παλιές, Erasmus, πολλή δουλειά για τη σχολή που όμως ανταμείφθηκε, ένα όμορφο καλοκαίρι γεμάτο φίλους και όμορφες εικόνες -που τελείωσε με μια μεγάλη στενοχώρια, αλλά ευτυχώς λίγο αργότερα ανατράπηκε αναπάντεχα και μου έδωσε τη μεγαλύτερη χαρά-, ένα φθινόπωρο που μας ταλαιπώρησε με τις καταλήψεις, τις βιαστικές εξεταστικές, και τις αβέβαιες δηλώσεις μαθημάτων (βλ. "κόντρα" εξεταστικές), και τώρα προς το τέλος ένα αδιόρατο άγχος για το τι θα φέρει η καινούργια χρονιά, αλλά κυρίως για το πώς θα τη διαμορφώσω εγώ η ίδια. Το άγχος αυτό λίγο αφορά τις διασκεδάσεις μου και τα ενδιαφέροντά μου. Αυτά που με απασχολούν είναι η διπλωματική μου, το πτυχίο μου, οι μετέπειτα σπουδές μου κλπ. Καλά, ούτως ή άλλως οι διασκεδάσεις και οι παρέες δε χρειάζονται προγραμματισμό. Αλλά όταν το μυαλό έχει κορεστεί από σκέψεις που αφορούν φιλοδοξίες για σπουδές και σκληρό διάβασμα, που να μείνει ο χρόνος και η ενέργεια για τα υπόλοιπα...?? 

Αυτό λοιπόν που μου εύχομαι για τη νέα χρονιά, είναι αυτό που εύχομαι πάντα για τον εαυτό μου, και κάποιες φορές το πετυχαίνω, άλλες πάλι όχι: να μη βολεύομαι, να μη βαριέμαι, να μην ξεχνάω ότι η ζωή είναι μία! Και αυτή η ζωή θέλω να είναι γεμάτη με μουσική, χρώματα, όμορφες εικόνες, ταξίδια και εξερευνήσεις σε μέρη άγνωστα, δυνατές συγκινήσεις... Εύχομαι όμως πάνω απ' όλα να έχω γύρω μου αγαπημένα μου πρόσωπα για να τα μοιραστώ όλα αυτά μαζί τους!

(Εντάξει...εύχομαι φυσικά να πετύχω και στις σπουδές μου, αλλά όταν εύχεται κανείς "Ευτυχισμένο το νέο έτος", εύχεται ευτυχία, οπότε τις επιτυχίες σε θέματα σπουδών και επαγγέλματος ας τις αφήσουμε λίγο παραέξω...)

Άθυτος

Όταν στα τέλη του Αυγούστου γύρισα πλέον οριστικά από την Άφυτο της Χαλκιδικής, το οποίο σήμαινε και το τέλος των καλοκαιρινών μου διακοπών, πολύ γρήγορα πεθύμησα αυτό το μέρος, όπου πέρασα πολύ ωραίες στιγμές κυρίως φέτος το καλοκαίρι. Πεθύμησα το μπαλκόνι με θέα τη θάλασσα, πεθύμησα την ίδια τη θάλασσα, το χρώμα της, το χρώμα και την υφή της αμμουδιάς της. Βρήκα την ευκαιρία αυτό το Σ/Κ να περάσω 2 χειμωνιάτικες μέρες δίπλα στο τζάκι του εξοχικού μας -έστω και με παρέα τις εργασίες της σχολής!- και να ξαναδώ από κοντά τη θάλασσα. 

Παραθέτω παρακάτω μερικές από τις φωτογραφίες που έβγαλα στην παραλία καθώς και φωτογραφίες από ένα μικρό ντροπαλό σκαντζοχοιράκι που τριγυρνούσε στον κήπο μας!

"Σχέδια" πάνω σε έναν κορμό ξύλου, που βρισκόταν στην παραλία

Τα απομεινάρια ενός αχινού

Τα λουλούδια του κήπου μας

Να και το σκαντζοχοιράκι μας!! Τρόμαξε που το πλησιάσαμε και έγινε μπαλίτσα!!

Carpe diem

Όμορφη μέρα και η σημερινή! Τις όμορφες μέρες στις κρύες εποχές του χρόνου θέλω να τις απολαμβάνω και αργότερα να τις θυμάμαι. Γι' αυτό τους αφιερώνω μερικές φορές μια ανάρτηση...

Ο ήλιος -όποτε εμφανίζεται- "βλέπει" στο μικρό μου μπαλκόνι. Σκέφτηκα λοιπόν ότι δε θα ήταν άσχημα να καθίσω στο μπαλκόνι, για να πιω τον πρωινό καφέ μου, μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις μου όταν είμαι στο σπίτι. Ευτυχώς προνόησα φέτος το καλοκαίρι να εξοπλίσω επιτέλους το μπαλκόνι μου με ένα μαύρο στρόγγυλο τραπεζάκι και μια κεραμιδί ξύλινη καρέκλα (αγαπημένα αποκτήματα από το ΙΚΕΑ), ώστε να μπορώ να απολαμβάνω από το σπίτι μου μέρες σαν κι αυτή. Βρήκα επίσης την ευκαιρία να παρατηρήσω ότι πάνω στα δέντρα ελιάς που έχω στο μπαλκόνι μου -2 σε μεγάλες γλάστρες στο πάτωμα και ένα μικρό πάνω στο τραπεζάκι- φύτρωσαν συνολικά 4 ελιές! Δεν έχασα την ευκαιρία να βγάλω μερικές φωτογραφίες... Απέκτησα και ένα ακόμα φυτό σήμερα! Ένα αλεξανδρινό κατακόκκινο, που ταιριάζει τέλεια στην κόκκινη γλαστρούλα του! Παρακάτω μερικές φωτογραφίες, πριν περάσω στην επόμενη παράγραφο, για να δικαιολογήσω και τον τίτλο της ανάρτησης...

Επιστρέφοντας μέσα στο δωμάτιό μου, άνοιξα και τον υπολογιστή και έψαχνα κάποια ενδιαφέροντα άρθρα. Έπεσα λοιπόν πάνω σε μια γνωστή λατινική φράση, που όμως ποτέ δε μπορούσα να θυμηθώ τι σημαίνει. Ναι, εννοώ τη φράση "Carpe Diem". Αυτή τη φορά το έψαξα καλά και παρακάτω παραθέτω αυτά που βρήκα. Ίσως να ενδιαφέρει κι εσάς. Επιχείρησα να κάνω και μετάφραση. Ελπίζω να τα κατάφερα αρκετά καλά:

Carpe diem is a Latin term commonly translated to mean "seize the day". Carpe literally means "to pick, pluck, pluck off, cull, crop, gather", but Ovid used the word to mean, "To enjoy, seize, use, make use of". In a Latin poem by Horace, the phrase is part of the longer Carpe diem, quam minimum credula postero, which translates to "Seize the Day, trusting as little as possible in the future". The poem conveys that the future is unknown, and therefore, one should not count on a long future, but live for the moment and enjoy the present day.

Carpe Diem είναι ένας λατινικός όρος που συνήθως μεταφράζεται ως «άδραξε τη μέρα». Carpe κυριολεκτικά σημαίνει «παίρνω, κόβω, μαδώ, μαζεύω, καλλιεργώ, συλλέγω", αλλά ο Οβίδιος χρησιμοποίησε τη λέξη με την έννοια, "απολαμβάνω, αδράζω, χρησιμοποιώ, κάνω χρήση του...". Σε ένα λατινικό ποίημα του Οράτιου, η φράση αποτελεί μέρος της μακρύτερης (φράσης) "Carpe diem, quam minimum credula postero", το οποίο μεταφράζεται ως «Αδράξτε την ημέρα, πιστεύοντας όσο το δυνατόν λιγότερο στο μέλλον". Το ποίημα "ερμηνεύεται ως" ότι το μέλλον είναι άγνωστο, και ως εκ τούτου, δεν πρέπει κανείς να υπολογίζει σε ένα μακρύ μέλλον, αλλά να ζει για τη στιγμή και να απολαμβάνει τη σημερινή μέρα.

Πηγή: http://definitions.uslegal.com/c/carpe-diem/ 

Άνω πόλη (2)

Τι υπέροχος που ήταν ο καιρός σήμερα! Όταν ξύπνησα, άνοιξα το παντζούρι μου και πλυμμήρισε το δώματιο με φως. Και η ατμόσφαιρα έξω πεντακάθαρη! Σηκώθηκα λοιπόν ευδιάθετη και ετοιμάστηκα για την έξοδό μου. 

Περιμέναμε αρκετή ώρα το 22 στη στάση Αλκαζάρ. Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα ξαναδεί, και έτσι ξαφνιάστηκα όταν εμφανίστηκε εκείνο το μικρό γαλάζιο λεωφορειάκι, με τις ζωγραφιές πάνω του που απεικόνιζαν τα διάφορα αξιοθέτατα της Θεσσαλονίκης. Όταν μάλιστα είδαμε πώς κατάφερνε να ελιχθεί μέσα  στα στενά δρομάκια της Άνω Πόλης, εντυπωσιαστήκαμε ακόμη περισσότερο!

Να και το 22!

Αρχίσαμε να περπατάμε στα δρομάκια. Που και που ανηφορίζαμε, μερικές φορές βρίσκαμε αδιέξοδο και ξανακατεβαίναμε. Σ' ένα από αυτά τα αδιέξοδα έπιασε το μάτι μου θάλασσα. Περπατήσαμε προς ένα τοιχάκι ενός μέτρου περίπου, και με λίγη βοήθεια από τη φίλη μου σκαρφάλωσα για να έχω καλύτερα θέα και να μπορέσω να βγάλω μερικές φωτογραφίες, από την πόλη και τη θάλασσα που απλώνονταν μπροστά μας.  

Σε ένα άλλο από αυτά τα αδιέξοδα συναντήσαμε 2-3 "κακοδιάθετα" σκυλιά, που μας ανάγκασαν να απομακρυνθούμε άρον άρον!  Κατά τ' άλλα δε συναντήσαμε πολλά σκυλιά, αλλά πάρα πολλές γάτες. Κάποιες υπέμειναν το βλέμμα μας ή το φακό της φωτογραφικής μηχανής μας, ενώ άλλες το έβαζαν στα πόδια μόλις πλησιάζαμε.

Ως μέλλουσες πολιτικοί μηχανικοί και οι δύο, βγάλαμε φωτογραφίες από πολλά κτίρια και σχολιάζαμε τις κατασκευές τους. Τι νομίζατε? Ήταν και εκπαιδευτική η εκδρομή! Γενικά προσέξαμε ότι πολλά σπίτια, καινούργια ή ανακαινισμένα, δεν ταίριαζαν πολύ στο περιβάλλον. Υπήρχαν επίσης αρκετά κατεστραμμένα και παρατημένα κτίσματα. Δε μπορώ όμως να μη παραδεχτώ ότι πολλά σπίτια ήταν πολύ όμορφα διατηρημένα και ταίριαζαν τόσο ως προς τα υλικά τους όσο και ως προς τη μορφή τους στην παλιά αρχιτεκτονική. Γενικά, τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια με το αυλάκι στη μέση για τη βροχή, τα σπίτια με τα χρώματα, την αισθητική τους, τα μπαλκόνια και τις αυλές γεμάτες με λουλούδια και άλλα φυτά, δε θύμιζαν ποια τη Θεσσαλονίκη, αλλά χωριά που συναντά κανείς σε νησιά ή στο βουνό. Η ησυχία δε εκεί πάνω ήταν τόσο ανακουφιστική, που όταν αρχίσαμε να συναντάμε πάλι πιο κύριους δρόμους, μας κακοφάνηκε.

Ψάχναμε ένα όμορφο μέρος με θέα στην πόλη για να πιούμε καφέ. Μάταια ψάχναμε περπατώντας, οπότε ζήτησα από τον αδερφό μου τηλεφωνικώς να μας καθοδηγήσει μέσα από το Google Maps στην Επταπυργίου, όπου είχα ακούσει ότι μπορεί να καθίσει κανείς για φαγητό ή καφέ. Αφού χαθήκαμε αρκετές φορές σε δρομάκια και αδιέξοδα, βρήκαμε επιτέλους αυτό που θέλαμε: μια καφετέρια με θέα στα κάστρα, την πόλη και τη θάλασσα! Ο ήλιος ήταν πολύ ζεστός και παρ' όλο που ήμασταν έξω, δε χρειαζόταν να φοράμε τα μπουφάν μας. Παραγγείλαμε δυο γαλλικούς με γεύση: με φουντούκι η φίλη μου, με καρύδα εγώ. Είχαν και οι δυο φοβερή γεύση και άρωμα! Αφού απολαύσαμε για αρκετή ώρα τον καφέ, τη θέα και την κουβεντούλα μας, κατηφορίσαμε με τα πόδια παράλληλα στα τείχη για να βρεθούμε στην Εγνατία. Κάπου ανάμεσα στα τείχη βρήκαμε μια εσοχή που μας ξαναέβαλε στα πλακόστρωτα δρομάκια και επιλέξαμε να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας μέσα απ' αυτά, μέχρι που βρεθήκαμε ξανά στα γνωστά μας μέρη, τη Ροτόντα, τη Ναυαρίνου, την Καμάρα...

Άνω Πόλη (1)

Μπορεί κάποιος να έχει ζήσει 22 χρόνια στη Θεσσαλονίκη και να μην έχει γυρίσει την Άνω Πόλη έστω μια φορά? Ναι , μπορεί! Και είμαι σίγουρη ότι δεν είμαι η μόνη... Έχω βρεθεί βέβαια κάοιες φορές στην Άνω Πόλη, αλλά ποτέ δεν έχω περπατήσει στα δρομάκια της, δεν έχω καθίσει για καφέ, δεν έχω βγάλει μια φωτογραφία! Ε, αύριο σκοπεύω να τα κάνω όλα αυτά! Θα πάρω με μια φίλη μου τη γραμμή 22 του Ο.α.σ.θ. και θα ανηφορίσουμε. Ο καιρός στην ιστοσελίδα του meteo δείχνει πρόβλεψη ηλιόλουστη αν και κρύα (10 βαθμοί). Το κρύο βέβαια δε θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα, αρκεί να περπατάμε. Σκοπεύω να βγάλω αρκετές φωτογραφίες. Θα αναρτήσω σίγουρα κάποιες απ' αυτές στο blog μαζί με τις εντυπώσεις μου. Στο τέλος θα ήθελα να καθίσουμε σε ένα καφέ, για το οποίο έχω ακούσει,  που έχει θέα όλα την πόλη. Μακάρι να θυμόμουν και το όνομα του...

Start spreading the news, I am leaving today...

Πότε δεν είχα το όνειρο να επισκεφτώ τη Νέα Υόρκη. Δεν είμαι από εκείνους που λέγανε από πάντα ότι θέλουν να δουν από κοντά τους ουρανοξύστες, να περπατήσουν στο Manhattan, να ανέβουν στο Empire State Building κλπ. Να όμως που ένα ταξίδι στο "Big Apple" θα γίνει σε λίγο καιιρό πραγματικότητα και ενθουσιάζομαι κάθε φορά που το σκέφτομαι! Το πέμπτο έτος της σχολής μου (στο οποίο έχω πλέον φτάσει!) οργανώνει κάθε χρόνο μια εκπαιδευτική εκδρομή περίπου 10 ημερών και η Νέα Υόρκη είναι πάντα από τους υποψήφιους προορισμούς! Τέθηκαν φέτος διάφορες προτάσεις για προορισμούς, αναζητήθηκαν προσφορές και τελικά ψηφίστηκε η Νέα Υόρκη με αριθμό προσέλευσης στην εκδρομή σχεδόν 50 άτομα! Η εκδρομή θα γίνει τέλη του Μάρτη με αρχές του Απρίλη...

...και εδώ έρχεται το δεύτερο καλό: Θα βρίσκομαι στα γενέθλιά μου στη Νέα Υόρκη!! Πρώτη φορά θα τα γιορτάζω εκτός Ελλάδας (και εκτός Θεσσαλονίκης) και μάλιστα τόσο μακριά από το σπίτι. Θα γίνω 22 χρονών στη Νέα Υόρκη... ακούγεται συναρπαστικό!

Λατρεύω τα ταξίδια! Και δε μπορώ παρά να ονειρεύομαι από τώρα όσα θα δω και όσα θα φωτογραφήσω (γιατί έχω και μια αγάπη για τη φωτογραφία!). Βέβαια ακόμα απομένει αρκετός καιρός για το ταξίδι. Για την ώρα αρκούμαι στο να ακούω το "New York, New York" του Sinatra και να φαντάζομαι τον εαυτό μου να περπατάει στις Avenues της πόλης και να κοιτάει ψηλά ψάχνοντας πού τελειώνουν οι ουρανοξύστες....

Like most days...

"Most days of the year are unremarkable. They begin and they end with no lasting memories made in between. Most days have no impact on the course of a life."

Μια φράση από την τελευταία σκηνή μιας από τις αγαπημένες μου ταινίες, "500 days of Summer". Σίγουρα μια σκέψη που θα πέρασε αρκετές φορές φευγαλέα από το μυαλό μου, ακόμα και πριν δω την ταινία, αλλά ποτέ δεν πρόλαβα αυτήν τη σκέψη να την εκφράσω, να την επεξεργαστώ. Συνειδητά πλέον, το σκέφτομαι που και που. Ειδικά εκείνες τις μέρες, οι οποίες όντως περνούν απαρατήρητες. Και τότε αυτό με βοηθάει να αποδέχομαι ότι το γεγονός, πως π.χ. η σημερινή μέρα δεν είχε τίποτε το αξιομνημόνευτο και ότι σύντομα θα διαγραφεί από τη μνήμη μου, και ότι αυτό είναι απόλυττα φυσιολογικό! Άλλωστε χρειάζεται να υπάρχουν στη ζωή μας και τέτοιες μέρες. Πρώτον, γιατί δε νομίζω ότι υπάρχει αρκετός χώρος στο κεφάλι μας, για να χωρέσουν οι αναμνήσεις κάθε μέρας της ζωής μας. Και δεύτερον, γιατί δε θα απολαμβάναμε τόσο πολύ τις πραγματικά ξεχωριστές μέρες της ζωής μας, αν ήταν κάθε μέρα ξεχωριστή! 

Ίσως κάποιοι σκέφτονται, ότι μπορούν και θέλουν να κάνουν την κάθε τους μέρα ξεχωριστή, απλά με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, ώστε τελικά να ξεχωρίζει η κάθε μια μέρα από την άλλη. Ότι καμιά μέρα δεν πρέπει να φεύγει, χωρίς να έχουμε κερδίσει κάτι από αυτήν. Πιστεύω ότι ο καθένας από μας, που πρέπει κάθε μέρα να εργαστεί (είτε μαθητής, είτε φοιτητής, είτε εργαζόμενος), που ζει μια επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, δυσκολεύεται να διαχωρίσει τη μια μέρα από την άλλη και κινδυνεύει να παγιδεύτει σε μια κατάσταση, όπου όλα τείνουν σε μια ευθεία, με μικρά και περιστασιακά μόνο ανεβοκατεβάσματα.

Δε μπορώ να κάνω την κάθε μέρα μου ξεχωριστή. Μπορώ όμως να την κάνω ευχάριστη. 

Να την απαλλάξω όσο γίνεται από το άγχος ή τη μιζέρια. 

Καθώς περπατώ προς τη σχολή μου, να μη σκέφτομαι ότι άργησα ή ότι βαριέμαι να κάνω μάθημα, αλλά να χαζέψω το τοπίο γύρω μου: τα κτίρια, τους ανθρώπους, τα χρώματα του φθινοπώρου στα δέντρα...

Να ξεκλέψω από το καθημερινό πρόγραμμά μου λίγη ώρα για να διαβάσω ένα βιβλίο ή περιοδικό, να ακούσω μουσική ή να σκεφτώ τι ενδιαφέρον μπορώ να κάνω το σαββατοκύριακο.

Το πιο πιθανό είναι ότι οι παραπάνω πράξεις αυτές καθ' αυτές δε θα επηρεάσουν ιδιαίτερα τη ζωή μου. Πιστεύω όμως ότι στεκόμενη αισιόδοξα μπροστά σε ο,τι εμφανίζεται μπροστά μου, και αντιστεκόμενη σε ο,τι πάει να με ακινητοποιήσει, κάνω την κάθε μέρα να αξίζει. 

Sunday morning in Thessaloniki

Μια όμορφη μέρα ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη! Ίσως είναι λίγο κρύος ο καιρός, αλλά ο ήλιος φωτίζει, έστω και λίγο θολά, την πόλη. Δε βρίσκω λοιπόν το λόγο, γιατί να μη ντυθεί κανείς ζεστά και να μη βγει για μια βόλτα! Ναι μεν είναι Κυριακή, άρα ψώνια δεν πρόκειται να κάνετε. Όμως μπορείτε σίγουρα να πιείτε ένα καφέ ή να πάτε σε κάποια έκθεση (ή μουσείο, αν ενδιαφέρεστε). Εγώ θα διάλεγα κάτι ανάμεσα στην έκθεση για το Goya στο Τελλόγλειο και το Μουσείο Φωτογραφίας στην Αποθήκη Α' του λιμανιού, το οποίο μουσείο έχει και πολύ όμορφο café με θέα στο λιμάνι! Αλλιώς, θα συνιστούσα για καφέ το Mon Frere, που βρίσκεται στη γωνία Καρόλου Ντήλ και Προξένου Κορομηλά. Είναι πολύ όμορφο και γλυκό café, θα είναι σίγουρα από τα αγαπημένα μου για φέτος… 

Mon Frere

Ο,τι κι αν κάνετε σήμερα, ακόμα κι αν τελικά μείνετε μέσα να χουζουρέψετε, να έχετε μια όμορφη μέρα!

Midnight in Paris

Μια ακόμη ταινία του Woody Allen που θα μου μείνει αξέχαστη! Η ιδιαίτερη μουσική, με την οποία ντύνει πάντα τις ταινίες του, ήταν αυτή τη φορά γαλλικά τραγούδια περασμένων δεκαετιών, όπως άλλωστε άρμοζε στην τοποθεσία και το θέμα της ταινίας. Οι πανέμορφες εικόνες και τα στιγμιότυπα του Παρισιού, ήταν όλα ένα κι ένα και σε ταξίδευαν σε κάθε γωνιά του. Ο Owen Wilson σε ένα ρόλο που δεν τον είχα ξαναδεί, έβγαζε μέσα απ' αυτόν τον ρόλο όλα όσα είναι χαρακτηριστικά του στυλ του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, και όπως διάβασα και σε κάποιο περιοδικό, η επιλογή του συγκεκριμένου ηθοποιού ήταν για το Woody Allen επιτυχία! Και οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί, αλλά θε ξεχώριζα τη Marion Cotillard, όχι μόνο για την ερμηνεία της, αλλά και επειδή είναι κατ' εμέ από τις πιο όμορφες και ερωτικές παρουσίες του σημερινού κινηματογράφου. Τέλος, το σενάριο ήταν -όχι για πρώτη φορά!- πρωτότυπο και, παρ' όλο που ο Woody εισήγαγε μη ρεαλιστικά στοιχεία στο σενάριο (ο ήρωας "περνούσε" σε μια περασμένη δεκαετία, όταν έμπαινε μέσα σε μια άμαξα), στο τέλος ο θεατής δεν είχε λόγο να απογοητευτεί επειδή δε δινόταν εξήγηση γι' αυτά. Όλα στην ταινία ήταν έξυπνα σκηνοθετημένα και ειπωμένα, και, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, ούτε έλειπε ούτε περίσσευε τίποτα απ' αυτήν...

Με διακατέχει μια έντονη επιθυμία να ξαναεπισκεφτώ το Παρίσι...!!

Θάλασσα

Καθώς "ψαχούλευα" σήμερα εικόνες στο ffffound, έπεσα πάνω σ'αυτές τις φωτογραφίες και φαντάστηκα τον εαυτό μου να βρίσκεται εκεί που βρίσκονται αυτές οι κοπέλες, κοντά στη θάλασσα. Μου έλειψε η θάλασσα (Ο θερμαϊκός δε μετράει). Πέρασαν πάνω από 2 μήνες από τότε που βρέθηκα σε μια παραλία, αλλά με όλα όσα έγιναν τώρα τελευταία (καταλήψεις, εξεταστικές κλπ.), μου φαίνεται πολύ περισσότερος καιρός. Μου έλειψε το να περπατήσω πάλι σε μια παραλία, χωρίς παπούτσια, να βυθιστούν τα δάχτυλα των ποδιών μου μέσα στην άμμο, να βραχούν απ'το θαλασσινό νερό...

Ας ταξιδέψουμε λίγο...

Σας αρέσει αυτό που βλέπετε? Κι εμένα, πολύ! Και θέλω σίγουρα κάποια στιγμή να βρεθώ εκεί: στην Τοσκάνη! Εγώ ήδη βρεθεί εκεί μια φορά και επισκέφθηκα για 2 μέρες τη Φλωρεντία. Την επόμενη φορά όμως θέλω να δω πολλά περισσότερα! Θα ήθελα λοιπόν με ένα ή περισσότερα αγαπημένα πρόσωπα να βρεθούμε στην Ιταλία το καλοκαίρι, να νοικιάσουμε ένα αμάξι και να γυρίσουμε την Τοσκάνη! Και να δούμε μέρη σαν κι αυτό της εικόνας, με τους ατέλειωτους πράσινους λοφίσκους, τις σειρές από κυπαρίσσια δεξιά κι αριστερά στους δρόμους και κάπου κάπου μια από αυτές τις ιταλικές βίλες που βλέπουμε σε ταινίες ή σε καρτ-ποστάλ. Αλλά θέλω να δω και πόλεις. Τη Σιένα ας πούμε. Για ρίξτε μια ματιά:

Και φυσικά δε θα έλεγα όχι στο να ξαναδώ τη Φλορεντία...

Ίσως το επόμενο καλοκαίρι είναι λίγο μακριά, αλλά μπορούμε για την ώρα να ταξιδέψουμε με το μυαλό μέσα από τις εικόνες και...γιατί όχι? Και μέσα από λίγη ιταλική μουσική...

Ο προσωπικός μου χώρος

Αγαπάω το δωμάτιό μου. Θέλω να είναι ένας χώρος που με εμπνέει, τόσο όταν πρέπει να διαβάσω για τη σχολή μου ή γενικά να τακτοποιήσω διάφορες υποχρεώσεις, αλλά και όταν θέλω να χαλαρώσω. Κατά καιρούς το ξεχνάω αυτό, αφήνω το δωμάτιό μου ακατάστατο με αποτέλεσμα να μην έχω όρεξη να καθήσω εκεί και τελικά να μην έχω το χώρο και την ατμόσφαιρα που χρειάζομαι για να κάνω το οτιδήποτε! Όταν όμως το τακτοποιώ ή όταν αλλάζω θέση σε διάφορα αντικείμενα για να είμαι πιο άνετα ή για δείχνουν πιο όμορφα, τότε κάθομαι και χαζεύω το δωμάτιο και τα διάφορα αγαπημένα μου αντικείμενα και σημεία του χώρου. Τότε έχω όρεξη να διαβάσω, να γράψω στο blog μου ή στο ημερολόγιό μου, να διαβάσω ένα λογοτεχνικό ή να ακούσω μουσική...και πολλά άλλα! Νομίζω αυτό που μου εμπνέει περισσότερο είναι τα ζεστά χρώματα του δωματίου μου, οι πίνακες στους τοίχους, και οι φωτογραφίες από ταξίδια, την οικογένεια και τους φίλους μου. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό, ο χώρος όπου περνάει κανείς τον περισσότερο χρόνο του, να του δίνει ένα αίσθημα γαλήνης και ασφάλειας, να τον εμπνέει, να τον ωθεί να μάθει και να δημιουργήσει...

Τι σημαίνει για εσάς ο προσωπικός σας  χώρος, τι σας προσφέρει? Τι σας εμπνέει περισσότερο μέσα σ' αυτόν?

(Παρακάτω: μερικές εικόνες από το δωμάτιό μου)

Αποξηραμένα φυτά και καδραρισμένα

Σειρά από φωτάκια πάνω από τη βιβλιοθήκη μου

Δυο ποτηράκια, απόκτημα από το ταξίδι μου στην Τυνησία

Τα διακοσμητικά μαξιλάρια μου, 2 Ethnik  και ένα μεγάλο χνουδωτό!

Οι νεράϊδες μου

Λεπτομέρεια από την κρεμάστρα μου, αγορασμένη από το Παρίσι

Τα φυτά μου, αληθινά και ψεύτικα

Εικόνες Θεσσαλονίκης

Τις τελευταίες μέρες ο καιρός στη Θεσσαλονίκη (και πιθανόν σε όλη την Ελλάδα!) ταλαντευόταν ανάμεσα στη ζέστη και το κρύο, τον ήλιο και τη συννεφιά. Κάθε μέρα, κοιτώντας τη θέα από το μπαλκόνι μου, ο ουρανός ήταν διαφορετικός: σύννεφα σε διαφορετικά σχέδια και χρώματα, και κάπου ανάμεσα, κομμάτια γαλάζιου. Αυτά τα περίεργα σύννεφα έδιναν πολλή ομορφιά στον ουρανό, κυρίως τις ώρες που έδυε ο ήλιος. Ενθουσιάστηκα λοιπόν και έβγαλα μερικές φωτογραφίες. Τα χρώματα δεν αποτυπώθηκαν τόσο καλά όσο θα ήθελα, παρ' όλα αυτά θα παραθέσω εδώ μερικές από τις φωτογραφίες μου:

Έρωτας

EROS: βλάπτει σοβαρά τη λογική αλλά ωφελεί την υγεία!

Έτσι τιτλοφορείται το πρώτο άρθρο στο περιοδικό "Ε" της σημερινής Ελευθεροτυπίας. Πολύ ενδιαφέρον, επικεντρώνεται περισσότερο στο περιεχόμενο 2 πρόσφατα εκδομένων βιβλίων που αφορούν το θέμα του Έρωτα, αλλά από διαφορετικές οπτικές το καθένα:

α) Οι φιλόσοφοι κι ο έρωτας: από το Σωκράτη στη Σιμόν  ντε Μποβουάρ
β) Έρωτας: ένα απείθαρχο συναίσθημα

Πολύ απλό, και παράλληλα πολύ σοφό, μου φάνηκε το απόφθεγμα του Ρίχαρντ Ντάβιντ Πρεχτ, με το οποίο κλείνει το άρθρο αυτό:

"Για κάποιους ο έρωτας είναι τραγικός ως το μεδούλι, ένα αιώνιο παράδοξο, ένας εσαεί ανεκπλήρωτος πόθος. Για άλλους, πάλι, όλα είναι πολύ πιο απλά. Όπως άλλωστε γνωρίζουν προ πολλού χάρη στους οδηγούς συμβουλών, τα πράγματα στον έρωτα είναι κατά βάση πανεύκολα. Να δείχνετε στο σύντροφό σας περισσότερο σεβασμό, να βεβαιώνεστε συχνότερα για τον έρωτά σας, μη δίνετε χτυπήματα κάτω από τη μέση όταν μαλώνετε, αλλάζετε πότε πότε ερωτική στάση, να ζείτε μαζί με τον άλλον μια μικρή περιπέτεια σε τακτική βάση και, φυσικά χαρίζετε στη γυναίκα σας που και που λουλούδια...Για όσα δε μπορούμε να μιλάμε στον έρωτα, καλύτερα να σωπαίνουμε."

Όλα μυρίζουν γιασεμί

Είχα μια πολύ όμορφη εμπειρία σήμερα και σκέφτηκα να την καταγράψω, πριν την ξεχάσω και με την ελπίδα να τη διαβάζω στο μέλλον και να αναβιώνω αυτή την αίσθηση που μου προσφέρθηκε. 

Πριν λίγο καιρό βρήκα μια προσφορά στο ίντερνετ για ένα Antistress Aromatherapy Massage. Σκέφτηκα: 15 ευρώ για ένα μασάζ που πάντα ήθελα να δοκιμάσω...Τέλειο! Έκλεισα λοιπόν ραντεβού και στις 10 το πρωί ήμουν στο κέντρο "Αυτεπίγνωση" στην Καλαμαριά. Φαίνεται είχα φτάσει λίγο νωρίς. Μια κοπελιά περίμενε στα σκαλιά της πολυκατοικίας και και μου είπε ότι δεν είχαν ανοίξει ακόμα, οπότε δούλευε κι εκείνη εκεί. Λίγο αργότερα εμφανίστηκε μια κυρία αρκετά νέα, όμορφη και κομψά ντυμένη, και χαιρέτησε και τις δυό μας καλοσυνάτα. Ανεβήκαμε όλες μαζί και ενώ εκείνες ανέλαβαν τα καθήκοντά τους, εγώ προχώρησα στο σαλόνι και άρχισα να παρατηρώ το χώρο. Ο χώρος ήταν πολύ όμορφα διακοσμημένος με γήινα χρώματα. Μόλις λίγα λεπτά αργότερα, η ίδια κοπέλα που περίμενε στα σκαλιά με κάλεσε μέσα στο δωμάτιο για το μασάζ. Επίσης πολύ ωραίος χώρος που όμως δεν επεξεργάστηκα πολύ ,αφού μετά από 2 λεπτά ξάπλωσα μπρούμυτα στο κρεβάτι του μασάζ, εκείνο που έβλεπα πάντα στην τηλεόραση με το κενό για να ακουμπάει το κεφάλι. Η κοπέλα με ρώτησε ποιο αιθέριο έλαιο θα προτιμούσα: λεβάντα, γιασεμί ή ... ευκάλυπτο νομίζω. Της είπα, γιασεμί. 

Τα επόμενα 40 λεπτά (τόσο κράτησε το μασάζ) προσπάθησα να διώξω οποιαδήποτε σκέψη, καλή ή κακή, να επικεντρωθώ μόνο στις αισθήσεις που μου προκαλούσε το μασάζ: το άκουσμα της χαλαρωτικής μουσικής στο δωμάτιο, το άρωμα του γιασεμιού, το άγγιγμα των απαλών χεριών της κοπέλας στο σώμα μου. Ξεκίνησε πρώτα από την πλάτη, μετά συνέχισε στα χέρια, από τα μπράτσα μέχρι τις άκρες των δαχτύλων. Στη συνέχεια ξάπλωσα ανάσκελα, με το κεφάλι να μην ακουμπάει πια στο κρεβάτι, αλλά να το κρατάει η κοπέλα και να κάνει μασάζ στον αυχένα. Στο τέλος, ακούμπησε το κεφάλι μου στα γόνατά της, αφού είχε καθίσει σε μια καρέκλα, και έκανε μασάζ στο λαιμό, στους κροτάφους και το μέτωπο, ακόμα και πάνω από τα μαλλιά. Όταν τελείωσε, με άφησε μόνη στο δωμάτιο για να ηρεμήσει το σώμα μου. 

Ακόμα μυρίζω το γιασεμί πάνω στο σώμα μου. Και ακόμα νιώθω την ηρεμία που μου προσέφερε το μασάζ. Νιώθω το σώμα μου αλλά και το νου μου γαληνεμένο. Δε σκέφτομαι, μόνο αισθάνομαι. Αναβιώνω στο μυαλό μου, όχι τις κινήσεις των χεριών της κοπέλας, αλλά τις κινήσεις του δέρματός μου και πώς το ένιωθα να ζεσταίνεται από την πίεση των δαχτύλων ή της παλάμης της και την επαναλαμβανόμενη κίνησή τους. Νομίζω ότι κατάφερα να το απολαύσω πολύ, να μην αφήσω για άλλη μια φορά τις ίδιες και τις ίδιες σκέψεις, αυτές τις καθημερινές, τις αγχωτικές, τις κουραστικές, να μου στερήσουν το παρόν, αυτό που συμβαίνει τώρα, που αν δεν το παρατηρήσεις τη στιγμή αυτή, θα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ! 

Προτιμώ να ακούω το σώμα μου και τις αντιδράσεις του, όχι τη φωνούλα στο μυαλό μου που δυσκολεύομαι τόσο να την κάνω να σωπάσει. Θα φροντίσω στο μέλλον να έχω πιο συχνά τέτοιες εμπειρίες αυτοσυγκέντρωσης. Σίγουρα θα μου κάνουν ψυχικά μεγάλο καλό.

Λευκάδα: Ίσως η ομηρική Ιθάκη?

Μην τρομάζετε από τον τίτλο! Δεν πρόκειται να εξιστορήσω τίποτα περί Ιστορίας και αρχαιολογίας.  Εγώ για τις διακοπές μου θέλω να γράψω. Αλλά μου φάνηκε ο ωραίος ο τίτλος και, παρ' ότι άσχετος με το περιεχόμενο της ανάρτησης, εγώ είπα να τον βάλω!

Σχεδόν καθιερωμένα πραγματοποιούμε κάθε χρόνο οικογενειακώς ένα καλοκαιρινό ταξίδι, τις περισσότερες φορές σε νησί. 'Έτσι και φέτος βάλαμε πλώρη για Λευκάδα. Η χρήση της λέξης "πλώρη" είναι λίγο ατυχής, αφού δε χρειάστηκε να πάρουμε καν καράβι για να φτάσουμε. Ένα φέρυ μποτ αρκεί για να διασχίσει κανείς με αυτοκίνητο (αλλά και με τα πόδια!) τη μικρή απόσταση που χωρίζει την Αιτωλοακαρνανία από το νησί. Μόλις 4 ώρες από τη Θεσσαλονίκη βρισκόμασταν λοιπόν στην πόλη της Λευκάδας και 10 λεπτά αργότερα στη Νικιάνα, όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μας... "Hotel Florena".

Ένα δυο πράγματα για το ξενοδοχείο: μόνο 10 λεπτά από την πόλη της Λευκάδας και από το Νυδρί, απ'όπου αναχωρούν και πολλά πλοία, που κάνουν πανέμορφες κρουαζιέρες στο Ιόνιο. Το ξενοδοχείο βρίσκεται μπροστά στη θάλασσα και, αν νοικιάσει ένα από τα δωμάτια στον τελευταίο όροφο, θα βρεις έξω από τη μπαλκονόπορτα ένα τεράστιο  μπαλκόνι με θέα τη θάλασσα. Αν βρεθείτε ποτέ εκεί, να τα προτιμήσετε!

Είχαμε ήδη αποφασίσει την πρώτη μέρα, να φύγουμε το επόμενο πρωί για μια μικρή κρουζιέρα στο Ιόνιο. Ήδη στις 9:15 το πρωί είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο στο Νυδρί και είχαμε επιβιβαστεί στο πλοίο που μας περίμενε στο λιμάνι. Στις 9μιση είχαμε ήδη αναχωρήσει. Από τα πρώτα λόγια του καπετάνιου καταλάβαμε ότι ήταν τύπος ευδιάθετος και χιούμορ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι, αφού ενημέρωσε ότι απαγορεύεται το κάπνισμα μέσα στο σαλόνι του πλοίου, απείλησε ότι όποιος παράβαινε τους κανόνες, θα τον παρατούσε σε κάποια βραχονησίδα, χωρίς τσιγάρα, και θα τον μάζευε στην επιστροφή!

Στην αρχή το πλοίο έπλεε παράλληλα στις ακτές της Λευκάδας ενώ δεξιά μας συναντούσαμε άλλα νησάκια όπως π.χ. το Σκορπιό, το νησί του Ωνάση. Πρώτη στάση ήταν η Βασιλική, που βρίσκεται νότια της Λευκάδας. Απο κεε παραλάβαμε πολύ ακόμα κόσμο και αναρωτιόμασταν, πού θα χωρέσουμε όλοι πάνω στο πλοίο! Το πρώτο σημαντικό αξιοθέατο ήταν το Πόρτο Κατσίκι! Δε θα πω τίποτε ιδιαίτερο γι' αυτό τώρα, αφού την επόμενη κιόλας μέρα το επισκεφτήκαμε. Με το πλοίο μπορέσαμε μόνο να πλησιάσουμε τόσο ώστε να θαυμάσουμε τα καταγάλανα νερά και το γκρεμό περιέβαλε την παραλία. Πολύ εντυπωσιακή όμως και με επίσης πολύ όμορφα νερά ήταν η επόμενη παραλία, οι Εγκρεμνοί, όπου αυτή τη φορά μπορούσαμε να αποβιβαστούμε από το πλοίο, να ξαπλώσουμε στην ακτή και να κολυμπήσουμε. Με τον αδερφό μου προτιμήσαμε, αντί να κατεβούμεμε τα πόδια στη στεριά, να βουτήξουμε από το πίσω μέρος του πλοίου κατευθείαν στη θάλασσα. Έτσι γλιτώσαμε το σοκ του παγωμένου νερού λόγω της απότομης βουτιάς! Όταν φτάσαμε κολυμπώντας στη στεριά, παρατηρήσαμε ότι η παραλία αποτελούνταν από μικρά άσπρα στρογγυλά βοτσαλάκια, που ο αδερφός μου παρομοίωσε με φασολάκια!

Ανέκδοτο του καπετάνιου:
   Ερώτηση:Από που αερίζεται το μπαρμπούνι?
   Απάντηση: Δεν αερίζεται. Γι' αυτό είναι κόκκινο!!

Εγκρεμνοί!

Στη συνέχεια το πλοίο έκανε στάσεις στο Φισκάρδο της Κεφαλονιάς και στο Κιόνι της Ιθάκης. Στο πρώτο προλάβαμε να πιούμε ένα καφέ και να κάνουμε βολτίτσα. Στο δεύτερο καθίσαμε για φαγητό στην ταβέρνα που μας σύστησε ο καπετάνιος, την "Καλυψώ", και απόλαυσα μια περιποιημένη παστιτσάδα! Στη συνέχεια της διαδρομής περάσαμε από τη Σπηλιά του Παπανικολή στο Μεγανήσι, τη σπηλιά δηλαδή που κρυβόταν το υποβρύχιο "Παπανικολής" από τους εχθρούς του. Είχαμε επίσης την τιμή να κολυμπήσουμε στο νησί του Ωνάση, το Σκορπιό, στην παραλία όπου κατά τα λεγόμενα του καπετάνιου μας κάποτε κολυμπούσε γυμνή η Jackie Kennedy! Εκεί μάλιστα "είχε χάσει η Jackie ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι!" Δυστυχώς δεν ήμασταν αρκετά τυχεροί ώστε να το βρούμε! Περάσαμε και από το νησί Μαδουρή, το νησί όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο ποιητής Βαλαωρίτης, και είδαμε και το σπίτι του, που φαίνεται και από τη Λευκάδα. Είχε πάει ήδη 7 ή 8 η ώρα όταν το πλοίο τελείωσε τη διαδρομή του πίσω στο Νυδρί.

Κιόνι, Ιθάκη

Την 3η μέρα στόχος μας ήταν να "γυρίσουμε" λίγο το νησί ξεκινώντας από τα βόρεια και κατευθυνόμενοι νότια. Για να δούμε τώρα...τι αξίζει να σημειωθεί από τη σημερινή μας περιήγηση...

Στην πρώτη παραλία που επισκεφθήκαμε, το Κάθισμα, άξιζε αδιαμφισβήτητα να κάνει κανείς ένα μπανάκι. Όμορφα γαλανά και καθαρά νερά, καθαρή αμμουδιά, χαρακτηριστικά λευκαδίτικη με τις μικρές ανοιχτόχρωμες πετρούλες της.

Για το Πόρτο Κατσίκι...απλά δεν έχω λόγια! Το γαλάζιο χρώμα της θάλασσας δεν περιγράφεται και δε συγκρίνεται με τίποτε άλλο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μοιάζει με το χρώμα πισίνα με γαλάζια πλακάκια...αλλά και πάλι έξω θα 'πεφτε! Και τι να πρωτοπεί κανείς για τα λευκά κάθετα βράχια που περιτριγύριζαν αυτά τα υπέροχα νερά και τι θέα προσφέρουν σ'αυτούς που κολυμπούν και τα βλέπουν έτσι από απόσταση. Αν κολυμπήσει κανείς προς τα βράχια, που δεν προσεγγίζονται από την αμμουδιά, φτάνει σε 2 μικρές σπηλιές, όπου μπορείς να απλώσεις το χέρι σου και να πιάσεις από πάνω σου την τραχιά πέτρα.

Πόρτο Κατσίκι

Είχα ρίξει έναν μικρό ύπνο στο αυτοκίνητο κι έτσι δεν κατάλαβα πώς και από ποια διδρομή φτάσαμε στην Εξάνθεια. Από το τοπίο και τη θερμοκρασία διαπίστωσα ότι βρισκόμασταν ψηλά. Διαβάσαμε στον τουριστικό όδηγο ότι εκεί υπάρχει ένα ωραίο μαγαζί για φαγητό, η "Ράχη". (Σας παραθέτω την ιστοσελίδα του μαγαζιού, να δείτε και από μόνοι σας: http://www.rachi.gr/) Τη θέα που είχε από το μαγαζί δεν την υποπτευόμασταν... Το εσωτερικό κομμάτι του μαγαζιού ήταν ανοιχτό από παντού ώστε να έχει κανείς θέα, αλλά αυτό που έβλεπε από το μπαλκόνι του μαγαζιού ήταν το κάτι άλλο! Λόγω του υψομέτρου βλέπαμε από ψηλά ένα μεγάλο και γεμάτο βλάστηση τοπίο, το Καλαμίτσι που βρισκόταν κοντά στη θάλασσα και φυσικά ... τη θάλασσα, απλωμένη μπροστά μας και λουσμένη από το απογευματινό φως με τέτοιον τρόπο που έλαμπε σαν κρύσταλλο! Καθήσαμε μέσα παρ' όλα αυτά, γιατί στο μπαλκόνι είχε πολύ ήλιο. Παραγγείλαμε διάφορα πιάτα και κρασί παραγωγής του μαγαζιού. Τι να πω? Όλα ήταν πεντανόστιμα! Από τα κολοκυθάκια και το φιλέτο κοτόπουλο μέχρι το στιφάδο και το χοιρινό με σάλτσα καρυδιού. Και το κόκκινο κρασί τους υπέροχο! Αφού καθώς φεύγαμε, η μητέρα αγόρασε ένα μπουκάλι κρασί, που το πουλούσαν στο μαγαζί. Και ενώ περιμέναμε ένα "γερό" λογαριασμό, τελικά πληρώσαμε πολύ λιγότερα απ' ότι είχαμε πληρώσει σε άλλα εστιατόρια. Μπόνους του μαγαζιού ήταν και η πολλή όμορφη και διακριτική μουσική του μαγαζιού. Μετά το φαγητό, είχαμε όρεξη για ένα καφεδάκι ,αλλά αυτή τη φορά στο μπαλκόνι. Άλλωστε ο ήλιος δεν ήταν πια τόσο δυνατός και δε σκοπεύαμε να καθήσουμε πολύ. Παραγγείλαμε εκτός από τον καφέ και μια μους σοκολάτα. Ε, είχαμε πάρει πια την απόφασή μας: σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με τέτοια θέα και τρώγοντας μια μους σοκολάτα με τέτοια θεσπέσια γεύση ... μόνο στον παράδεισο μπορεί να βρισκόμασταν!!

Πιστεύω ότι οι 2 αυτές μέρες που περιέγραψα ήταν οι καλύτερες κατά τη διαμονή μας στη Λευκάδα. Γι' αυτό και την τελευταία ολόκληρη μέρα που μας απέμενε στο νησί αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τα ΤΟΡ, δηλαδή το Πόρτο Κατσίκι και την Εξάνθεια, αυτή τη φορά για να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα. Να ναι καλά η κυρία Ελένη του ξενοδοχείου Florena, που μας το πρότεινε! Το πρωί κολυμπήσαμε ξανά στα παγωμένα νερά αυτής της απίστευτης παραλίας. Καθίσαμε και άλλη μια φορά στη "Ράχη" και αυτή τη φορά για να κοιτούμε τον ήλιο, καθώς βασίλευε και χανόταν στο νερά του Ιονίου. Ήταν πραγματικά μια μαγευτική ώρα!

Ηλιοβασίλεμα στη Ράχη