Άνοιξη στην Άφυτο

Βγήκα μια βόλτα αυτήν την όμορφη ανοιξιάτικη μέρα στο χωριό της Αφύτου, στη Χαλκιδική. Πήρα και ένα σημειωματάριο μαζί μου για παν ενδεχόμενο... Όμορφα συναισθήματα με ώθησαν να γράψω λίγες, λιτά γραμμένες λέξεις. Τις μεταφέρω αυτούσιες παρακάτω:

"Ανέβηκα σε εκείνο το λοφάκι, έκατσα στο χώμα και χάζευα τη θέα από ψηλά. Γαλάζια κρυστάλλινα νερά, μικροί απαλοί κυματισμοί. Γύρω μου μύριζαν όμορφα τα λουλούδια και η φύση, πάνω απ' όλα ήταν η μυρωδιά της πασχαλιάς. Ο ήλιος τα κάνει όλα πιο όμορφα και τα χρώματα πιο ζωηρά.
Περπάτησα στην παραλία. Τώρα άκουγα το κύμα από κοντά. Ένιωθα την ευτυχία που μου χάριζαν η θέα και ο ήχος της θάλασσας. Κάθομαι στη μαλακή λευκή άμμο και βρίσκομαι στο ίδιο επίπεδο με τη θάλασσα, νιώθω ακόμα πιο κοντά της. Έχω μαζέψει και μερικά όμορφα κοχύλια και τώρα τα χαζεύω ευχαριστημένη.
Έτσι πρέπει να είναι κάθε στιγμή γαλήνης, γεμάτη φως, όμορφες εικόνες και ήχους. Αυτές τις στιγμές τίποτα δεν πρέπει να είναι βιαστικό, ούτε το περπάτημα, ούτε οι σκέψεις, ούτε οι λέξεις που γράφονται σε ένα σημειωματάριο. Και όλα πρέπει να είναι απαλλαγμένα από έγνοιες, αλλιώς δεν υπάρχει πραγματική γαλήνη."

New York (3η μέρα): μέρα αλα ελληνικά

Εκείνη ήταν η μέρα που θα μας αναλάμβανε ο ξεναγός μας για πρώτη φορά. Έπρεπε να φύγουμε με το λεωφορείο στις 9, οπότε είχαμε ξυπνήσει ήδη κατά τις 7μιση (με το ζόρι!). Είχε πάει 9 παρά 5, βγήκαμε από το δωμάτιο και καλέσαμε το ασανσέρ. Τίποτα. Ήμασταν επί ένα τέταρτο στημένοι μπροστά του με τον εκνευρισμό μας να κορυφώνεται! Οι φίλες μου βαρέθηκαν και αποφάσισαν να δοκιμάσουν τις αντοχές τους με τις σκάλες. Εγώ δεν ήθελα ούτε να το σκέφτομαι να κατέβω 17 ορόφους και περίμενα το ασανσέρ που μετά από λίγο μου έκανε τη χάρη και σταμάτησε στον όροφό μου.

Η πρόβλεψη της ημέρας ήταν βροχή, αλλά ο καιρός μας έκανε τη χάρη και παρέμεινε απλά συννεφιασμένος. Η πρώτη μας στάση ήταν το Grand Central Terminal, ο κεντρικός σταθμός τρένων της πόλης. Άθελά μου όπου κι αν πηγαίναμε συσχέτιζα τα μέρη με ταινίες που έχω δει, αφού η Νέα Υόρκη έχει αποτελέσει σκηνικό άπειρων ταινιών! Έτσι και στο σταθμό, μπαίνοντας και αντικρίζοντας τη μεγάλη κεντρική αίθουσα με τις σκάλες δεξιά και αριστερά, τα γκισέ στη μέση με το ρολόι από πάνω, μου ήρθε στο μυαλό η σκηνή από τη "Μαγαδασκάρη", που τα ζώα μπαίνουν στο σταθμό, με αποκορύφωμα τη στιγμή που η καμηλοπάρδαλη, ο Melman, συγκρούεται με το ρολόι και του μένει στο κεφάλι! Χαχαχα!!

Αυτό που πιστεύω ότι έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση σε όλους στο σταθμό ήταν ένα σημείο στο σταθμό όπου διασταυρώνονταν δυο διάδρομοι, που οδηγούσαν είτε στην έξοδο είτε σε διάφορα σημεία του σταθμού. Αυτή η διασταύρωση λοιπόν, ας πούμε στο σχήμα ενός τετράγωνου χώρου, είχε μια καμπύλη οροφή. Οι 4 πλευρές της οροφής ήταν επίσης καμπύλες. Αν καθόταν κανείς στη μια γωνία του χώρου και κάποιος στη γωνία διαγώνια της πρώτης, συνέβαινε κάτι φοβερό: αν κοιτώντας προς τον τοίχο της γωνίας μου έλεγα κάτι, ακόμα και χαμηλόφωνα, αυτό που στεκόταν στην άλλη γωνία, άκουγε πεντακάθαρα αυτό που έλεγα! Το σχήμα της οροφής δημιουργούσε αυτό το ιδιαίτερο φαινόμενο ακουστικής. Ο ήχος φαινόταν να έρχεται από την ίδια την οροφή, σαν να μετέφεραν οι καμπύλες της τον ήχο!

Ιδού η οροφή και η μια γωνία του χώρου

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το World Trade Center. Αυτή τη στιγμή, στην περιοχή όπου στέκονταν τότε τα 2 ψηλότερα κτίρια στον κόσμο, οι Δίδυμοι Πύργοι, υπάρχει ένα μνημείο και γύρω απ' αυτό χτίζονται τα νέα κτίρια του WTC, 3 από τα οποία θα είναι ουρανοξύστες και αν κατάλαβα καλά, ακόμα ψηλότερα από τους Πύργους. Στο μνημείο (και μουσείο) δε μπήκαμε γιατί έπρεπε να κάνουμε πρώτα μια ηλεκτρονική αίτηση και δεν ξέρω τι άλλο, και δε μπήκαμε στον κόπο. Μπήκαμε στο World Financial Center και ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο απ' όπου είχαμε θέα του μνημείου και των υπό κατασκευή κτιρίων.

One World Trade Center

Περάσαμε πάνω από το δρόμο μέσα από ένα διάδρομο που λειτουργεί σαν γέφυρα ανάμεσα στα 2 τμήματα του κτιρίου. Μετά από λίγο βρεθήκαμε στο Winter Garden με τους τεράστιους φοίνικες και τη θέα στον ποταμό Hudson μέσα από μια μεγάλη πρόσοψη από τζάμι.

Ήταν 25 Μαρτίου και η 5η Λεωφόρος είχε αδειάσει από αυτοκίνητα, είχαν μπει μπάρες δεξιά κι αριστερά του δρόμου και είχαν στηθεί κάποιες εξέδρες από τη μεριά του Central Park.  Στους δρόμους κάθετα στη λεωφόρο περίμεναν στολισμένα άρματα σε άσπρα και μπλε χρώματα. Μετά τις 12 άρχισε να μαζεύεται κι ο κόσμος. Έλληνες ομογενείς που είχαν έρθει είτε για να συμμετέχουν στην παρέλαση είτε για να παρακολουθήσουν. Ήμασταν κι εμείς εκεί...και όχι για να παρακολουθήσουμε! Ένας καθηγητής που μας συνόδευε στην εκδρομή, είχε συνεννοηθεί με τους αρμόδιους στη Νέα Υόρκη για να συμμετάσχουμε στην παρέλαση ως φοιτητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μάλιστα το πανεπιστήμιο μας διέθεσε μπλούζες, καπέλα και κονκάρδες για να παρελάσουμε φορώντας τα!

Περάσανε 2 ώρες που περιμέναμε για να ξεκινήσει η παρέλαση. Όπως μάθαμε αργότερα, ο λόγος της καθυστέρησης ήταν ότι ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης άργησε να φτάσει. Όταν πια αρχίσαμε να παρελαύνουμε, αντικρίσαμε δεξιά κι αριστερά πίσω από τις μπάρες πλήθη ανθρώπων, κυρίως Ελλήνων ομογενών, να μας χειροκροτούν και να μας χαιρετάνε με πραγματικό ενθουσιασμό! Νομίζω νιώσαμε όλοι μια συγκίνηση από αυτήν την ανταπόκριση και την υποδοχή του κόσμου. Του χαιρετούσαμε κι εμείς και χαμογελούσαμε.

Μετά την παρέλαση πήραμε επιτέλους κάτι να φάμε, πίτσα στο χέρι για την ακρίβεια, και μαζί με κάποια κορίτσια πήραμε το μετρό για την Times Square. Κάναμε μια βόλτα, μπήκαμε σε κάνα δυο μαγαζιά για να χαζέψουμε και μετά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. 

Το βράδυ μας είχαν καλέσει οι ομογενείς σε ένα κέντρο εκδηλώσεων στην Αστόρια, λόγω της παρουσίας μας στη Νέα Υόρκη και στην παρέλαση. Πήραμε ξανά το μετρό, το οποίο όμως κάποια στιγμή ανέβηκε στην επιφάνεια, και μπορούσαμε να θαυμάσουμε τη θέα του Manhattan καθώς έδυε ο ήλιος. Στον τερματικό σταθμό στην Αστόρια σταθήκαμε λίγο να θαυμάσουμε τα όμορφα χρώματα του ουρανού και της πόλης καθώς και τη θέα της γέφυρας Robert F. Kennedy.

Δεν είδαμε πολλά από την Αστόρια. Κοντά στο σταθμό παρατηρήσαμε ένα "Ζαχαροπλαστείον"- ακριβώς αυτό έλεγε η πινακίδα του μαγαζιού- και ακούσαμε απ' έξω ελληνικές φωνές. Στο χώρο που μας είχανε καλέσει ήταν το ελληνικό στοιχείο 100% κυρίαρχο. Όλοι γύρω μας Έλληνες, εικόνες Ελλήνων αγωνιστών στους τοίχους, ελληνικά τραγούδια, παλιά και καινούργια, από τα ηχεία. Το πρόγραμμα της βραδιάς περιείχε λόγους από επιφανείς ανθρώπους της εκεί ελληνικής κοινωνίας, απονομές διάφορων τιμητικών πλακετών, και φαγητό και ποτό καθ' όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης. Καθίσαμε δυο ώρες εκεί, μέχρι που κρίναμε ότι δεν είχε ενδιαφέρον για μας να μείνουμε παραπάνω, και ότι είχε έρθει η ώρα να πάμε κάπου να διασκεδάσουμε. Μια φίλη μας, που είχε συγγενείς και γνωστούς εκεί, μας οδήγησε σε ένα ελληνικό κλαμπ, το Caprice! Από μέσα ακούγονταν ελληνικά τραγούδια και γινόταν χαμός από κόσμο. Πάνω από το μπαρ υπήρχαν 3 φωτιστικά, από αυτά που κρέμονται από αλυσίδες και έχουν στην άκρη μια γυάλινη μπάλα. Έτσι λοιπόν, ο μπάρμαν έπιανε κάθε 10 λεπτά τις μπάλες και τις έσπρωχνε, κάνοντας τες να πάρουν μια έντονη κυκλική φορά για να κάνουν εφέ! Δεν ξέρω αν ήμουν η μόνη εκεί μέσα που αναρωτιόταν πόσο θα άντεχαν αυτές οι αλυσίδες που κρατούσαν τα φωτιστικά, και αν έσπαζαν, σε ποιανού το κεφάλι θα έπεφταν!! Τέλος πάντων, γενικά περάσαμε πολύ καλά εκεί και οι λάμπες δε μας ήρθαν στο κεφάλι! Ήπιαμε χορέψαμε όλων των ειδών τα τραγούδια, ξένα και ελληνικά - τα οποία έπιαναν και τη δεκαετία του '90! - και χαζεύαμε που και που τον ωραίο, γυμνασμένο, Έλληνα μπαρμαν! Χαχα! 

New York (2η μέρα): Διασχίζοντας την 5η Λεωφόρο

Να, που το jet lag έκανε την εμφάνισή του: δεν είχε πάει ακόμα 7 το πρωί και ήδη είχαμε ξυπνήσει. Προσπαθούσαμε να ξανακοιμηθούμε, αλλά τίποτα. Μόνο λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι κατά τις 9, τα είχαμε καταφέρει. Αρχίσαμε λοιπόν να ετοιμαζόμαστε για να κατέβουμε στο πρωινό.

Μέναμε στο Holiday Inn Express κοντά στην Times Square. Το γκρουπ μας είχε χωριστεί σε διάφορους ορόφους, αφού ήμασταν 50 άτομα και κάθε όροφος είχε 4 δωμάτια. Μπήκαμε όλοι σε τετράκλινα, στα οποία χωρούσαμε με το ζόρι εμείς και οι 4 βαλίτσες μας! Εγώ και οι φίλες μου βρεθήκαμε στον 17ο όροφο και έτσι είχαμε το προνόμιο μια καλύτερης θέας της πόλης. Το ύψος βέβαια μας δημιούργησε προβλήματα στο ανεβοκατέβασμα, γιατί το ασανσέρ αργούσε να έρθει, και υπήρξαν μια δυο περιπτώσεις που περιμέναμε μέχρι και 15 λεπτά και τελικά αποφασίσαμε να κατεβούμε 17 ορόφους με τα πόδια! Δε μπορείτε να φανταστείτε τη ζαλάδα μας, μέχρι να τελειώσει το κατέβασμα αυτής της στενής σκάλας, πλήρως ακατάλληλης για κλειστοφοβικούς!

Μετά το πρωινό μαζευτήκαμε μια παρέα 18 ατόμων στο λόμπι και κατευθυνθήκαμε όλοι μαζί προς την πέμπτη λεωφόρο. Πριν φτάσουμε κάναμε μια στάση στη Δημόσια Βιβλιοθήκη και μπήκαμε μέσα. Πάρτε μια γεύση:

Η συγκεκριμένη φωτογραφία δεν είναι δική μου,
δεν επιτρέπονταν φωτογραφίες σ' αυτόν το χώρο

Ανεβαίνοντας την πέμπτη λεωφόρο, συναντήσαμε στα δεξιά μας το Rockefeler Center, του οποίου η μεγαλύτερα ατραξιόν είναι το κτίριο της General Electric, "ένας επιμήκης πύργος 70 ορόφων από ασβεστόλιθο", όπως λέει ο οδηγός μου. Βγάζοντας ένα εισιτήριο με 25 $ ανεβήκαμε στο 67ο και τον 70ο όροφο, απ' όπου είχαμε θέα 360 μοιρών της πόλης! Λίγα από τα τοπ αξιοθέατα ήταν το Central Park, το Empire State και ο ουρανοξύστης της ασφαλιστικής εταιρίας Metlife.

Το Central Park!

Η Metlife και πίσω της κρυμμένο το Chrysler Building

Με 2$ μπορούσε κανείς να αγοράζει ένα φυλλάδιο που δείχνει τι είναι το καθένα από τα κτίρια που βλέπει από ψηλά:











Αφού βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες και χορτάσαμε τη θέα, περπατήσαμε λίγο προς τα πίσω, για να μπούμε στον καθεδρικό του S. Patrick, κτίριο γαλλικού γοτθικού ρυθμού, πολύ όμορφο από μέσα κι από έξω. Δε μείναμε για πολλή ώρα μέσα, γιατί σύντομα θα γινόταν ένας γάμος.

Συνεχίζοντας πάνω στον ίδιο δρόμο, συναντήσαμε πολλά γνωστά καταστήματα όπως το Tifanny's, στο οποίο ρίξαμε και μια ματιά μέσα. Στην είσοδο ενός άλλου κτιρίου έλεγε "Coca Cola Company" και υποθέσαμε ότι πρόκειται για τα κεντρικά γραφεία της εταιρίας.

Όταν άρχισε να φαίνεται στα δεξιά μας το Central Park, τα καταστήματα τελείωναν. Ένα από τα τελευταία ήταν ένα κατάστημα της Apple. To κατάστημα βρισκόταν υπόγεια και την ύπαρξη του δήλωνε ένα μεγάλος γυάλινος άδειος κύβος με το σήμα της Apple ψηλά, ο οποίος κύβος αποτελούσε και την είσοδό του! (σημείωση: η φωτογραφία δεν είναι δική μου)






Περπατούσαμε πλέον παράλληλα στο Central Park, κοιτώντας πότε προς τη μεριά του πάρκου και πότε προς την απέναντι πλευρά του δρόμου, όπου τα κτίρια αποτελούνταν μάλλον κυρίως από διαμερίσματα, και μάλιστα πλουσίων. Οι είσοδοί των κτιρίων καθώς και η ανεμπόδιστη θέα του προς το πάρκο δεν άφηναν καμιά αμφιβολία περί τούτου! Τη λεωφόρο έτεμναν (πάντα κάθετα!) δρόμοι με σειρές ανθισμένων δέντρων δεξιά και αριστερά.

Φτάσαμε στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης με τους 3 τεράστιους ορόφους του γεμάτους εκθέματα όλων των πολιτισμών και όλων των χρόνων! Για να περάσει κανείς απ' όλες τις αίθουσες και να δει τα πιο σημαντικά εκθέματα, χρειάζεται μάλλον ένα ολόκληρο απόγευμα! Εμείς όμως είχαμε κάτι παραπάνω από 2 ώρες στη διάθεσή μας, γιατί θέλαμε να επισκεφτούμε μετά και το Guggenheim. Προσπεράσαμε τα εκθέματα της ελληνικής αρχαιότητας, αφού έχουμε πλέον μπουχτίσει απ' αυτά. Περάσαμε με ταχύ βήμα και βλέμμα την πτέρυγα Μάικλ Τσ. Ρόκφελερ, γεμάτη από αντικείμενα πρωτόγονης τέχνης από το Περού, το Μεξικό και τη Νιγηρία. Επικεντρωθήκαμε κυρίως στην αμερικανική πτέρυγα, που ήταν κάτι τελείως καινούργιο για μας. Όσο χρόνο μας περίσσεψε, περάσαμε μέσα από τις γαλλικές και αγγλικές αίθουσες εποχής. Να σημειώσω ότι, ενώ το μουσείο έχει εισιτήριο εισόδου, μπορεί κανείς να κάνει κάποια δωρεά, ακόμα και ενός cent, αντί να πληρώσει το εισιτήριο!

Φτάνοντας στο Guggenheim, αντικρίσαμε με δέος, όχι μόνο το μοντέρνο κτίριο του Frank Loyd Wright, αλλά και μια ουρά ατόμων που ξεπερνούσε τα 50 μέτρα! Όλοι αυτοί, όπως άλλωστε κι εμείς, γνώριζαν ότι τα Σάββατα από τις 4 και μετά η είσοδος ήταν ελεύθερη, εκτός από κάποια απαραίτητη συνεισφορά, όπως και στο προηγούμενο μουσείο. Ευτυχώς η ουρά κινήθηκε ανέλπιστα γρήγορα και σε λιγότερο από 10 λεπτά ήμασταν μέσα στο κτίριο. Το εσωτερικό του ήταν το ίδιο εντυπωσιακό με το εξωτερικό. Τα εκθέματα πάλι δε μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση (κυρίως οι περιοδικές εκθέσεις), αν εξαιρέσει κανείς κάποιους πίνακες γνωστών ζωγράφων, όπως του Πικάσο, του Σεζάν και του Καντίνσκι.

Έξω άρχιζε να βραδιάζει και συζητήσαμε, πού θα μπορούσαμε να πάμε για ποτό. Προτάθηκε το Soho και ένα τσούρμο κατευθύνθηκε προς την κοντινότερη στάση του μετρό, στην 86 str. Πρώτη φορά θα κινούμασταν με μετρό και οι περισσότεροι αποφασίσαμε να αγοράσουμε την Metrocard των 7 ωρών για απεριόριστες διαδρομές με 29 $. Δεν το μετανιώσαμε καθόλου, γιατί κινηθήκαμε με το μετρό ουκ ολίγες φορές και η διαδικασία να βγάζει κανείς κάθε φορά εισιτήριο θα ήταν κουραστική. Να σημειωθεί ότι δε γίνεται να βγάλεις κάθε φορά από το μηχάνημα πάνω από ένα εισιτήριο (2,5$) και μπορεί να σου δώσει ρέστα μόνο μέχρι 6$. Αν λοιπόν έχει κανείς 10δόλαρο ή 20δόλαρο, την έβαψε! Ευτυχώς στις περισσότερες στάσεις υπάρχουν και γκισέ και οι υπάλληλοι είναι πιο εξυπηρετικοί από το μηχάνημα!

Ο οδηγός μας οδήγησε σε μια παμπ του Soho, το "Puck Fair", που όμως ήταν πολύ γεμάτη για να χωρέσουμε όλοι. Κάποιοι μπήκαμε μέσα, ενώ οι υπόλοιποι γύρισαν προς τα πίσω, για να καθίσουν σε ένα άλλο μαγαζί που είχε πάρει το μάτι μας στη διαδρομή. Στο Puck Fair βολευτήκαμε κοντά στο μπαρ και παραγγείλαμε κυρίως μπύρες και αργότερα κάτι bufallo wings για να καταλαγιάσουμε την πείνα μας! Πριν φύγουμε από το μπαρ, κάναμε το λάθος να παραγγείλουμε σφηνάκια. Τα σφηνάκια ήταν μια χαρά, αλλά η τιμή των 7$ ΤΟ ΕΝΑ!! μας έτσουξε πολύ! Αυτά ήταν και τα τελευταία σφηνάκια που παραγγείλαμε στη Νέα Υόρκη.

New York (1η μέρα): Λειώνοντας τον πάγο

Εκείνο το βράδι δεν κοιμήθηκα. Στις 3 το πρωί έπρεπε να είμαι στο αεροδρόμιο και πίστευα ότι δε θα τα κατάφερνα ούτως ή άλλως να κοιμηθώ λόγω της υπερέντασης. Πετάξαμε στις 5 με τη SWISS για Ζυρίχη, όπου είχαμε 3 ώρες αναμονή, και μετά κατευθείαν για Νέα Υόρκη με μια πτήση 8 ωρών. Και πάλι δεν κοιμήθηκα. Οι ώρες πέρασαν ευτυχώς γρήγορα χαζεύοντας ταινίες, περιοδικά και τον οδηγό της Νέας Υόρκης. Τελικά προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο JFK.

Τα πρώτα ταξί που είδαμε, καθρεφτισμένα στη γυάλινη πρόσοψη του JFK

Παρ' όλο που το ταξίδι μας κράτησε συνολικά πάνω από 13 ώρες, όταν φτάσαμε στον προορισμό μας η τοπική ώρα ήταν 1 το μεσημέρι! Βέβαια για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο, πέρασαν 2 ώρες. Πρώτον,  έπρεπε πρώτα να στηθούμε επί 45' σε μια τεράστια ουρά στο αεροδρόμιο για να ελέγξουν τις ηλεκτρονικές βίζες μας (Esta) και να πάρουν τα αποτυπώματά μας. Μια φίλη μου δεν την άφηναν να περάσει, γιατί νόμιζαν ότι είναι τρομοκράτης! ... Χαχαχα! Όχι ψέματα, απλά τα είχε παίξει ο υπολογιστής στον έλεγχο και δε δεχόταν τα αποτυπώματα! Μετά χρειάστηκε να υποφέρουμε και την αφόρητη κίνηση της Παρασκευής στους δρόμους!

Αφού φτάσαμε με το λεωφορείο στο Holiday Inn και τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας, βγήκαμε για να πάρουμε την πρώτη μας γεύση από την πόλη. Πήραμε καφέ από ένα από τα πολλά Starbucks - που βρίσκονται σε κάθε γωνιά - και πήραμε όποιον δρόμο μας άρεσε, χωρίς να μας καθοδηγεί κάποιος χάρτης. Βγάζαμε φωτογραφίες τους εαυτούς μας μπροστά στα πανύψηλα κτίρια, αλλά και τα κτίρια μόνα τους σκύβοντας όσο γίνεται περισσότερο για να χωρέσουν μέχρι την κορυφή τους στην οθόνη της μηχανής.

Το Chrysler Building στο βάθος

Φτάσαμε στο Bryant Park, ένα πάρκο πίσω από τη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης (ναι, αυτή όπου είχαν βρει καταφύγιο στην ταινία "The day after tommorow"). Κάπου στο βάθος φαινόταν το Empire State και το Chrysler Building. Γύρω μας βλέπαμε πολύ ιδιαίτερους ουρανοξύστες: ένας ήταν σαν να είχε κόψει κάποιος μια φέτα από τη γωνία του, ένας άλλος στους κατώτερους ορόφους καμπύλωνε προς τα μπροστά! Φυσικά σ' εκείνη την περιοχή τα φλας από τις φωτογραφικές έπαιρναν κι έδιναν!

Βλέπετε την καμπύλη??

Το κτίριο που το "κόψανε" στη γωνία! :-)

Όταν προχωρήσαμε προς την Time Square, τα φλας μας δεν ήταν τίποτε μπροστά στα φώτα που εξέπεμπαν οι γιγαντοοθόνες πάνω στα κτίρια! Τεράστιες διαφημίσεις προϊόντων, ταινιών, θεατρικών και άλλων, είτε σε οθόνες είτε σε πόστερ, μας περιτριγύριζαν. Σε μια γωνία το Hard Rock Cafe, που το φωτεινό όνομά του στην πρόσοψη του μαγαζιού έβγαζε μάτι! Όλα αυτά τα φώτα γίνονταν πιο έντονα καθώς σκοτείνιαζε ο ουρανός.

Η τελευταία στάση της ημέρας ήταν τα TGI Friday's. Θα μπορούσαμε να είχαμε καθίσει κάπου πιο...πρωτότυπα για φαγητό, αλλά λυσσοπεινούσαμε και ήταν από τα λίγα διαθέσιμα και φτηνά (νομίζαμε!) μαγαζιά της περιοχής. Τελικά πληρώσαμε ακριβά για το φαγητό μας, αν φανταστεί κανείς  ότι οι τιμές στον κατάλογο ήταν πιο ψηλές από της Ελλάδας και ότι σ'αυτές τις τιμές προστίθενται πάντα ο φόρος (8%) και το απαραίτητο μπουρμπουάρ (περίπου 18%)!! Τουλάχιστον ικανοποιήσαμε την πείνα μας και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, για να κοιμηθούμε επιτέλους...

New York stories coming soon...

Χθες στις 2 το βράδι τελείωσε το πολύωρο και κουραστικό ταξίδι της επιστροφής μου από τη Νέα Υόρκη! Σύντομα θα αρχίσω να ανεβάζω αναρτήσεις με φωτογραφίες (φυσικά!) για το ταξίδι μου. So stay in touch!