Ένας μήνας (και κάτι) στο Μόναχο

Μια φορά ακόμα είχα έρθει στο Μόναχο, 4 μήνες νωρίτερα, αλλά μόνο για 3 μέρες και με αιτία τη συνέντευξη για το μεταπτυχιακό, οπότε δεν ήταν προτεραιότητά μου να γνωρίσω την πόλη. Τότε κυκλοφορούσα στους δρόμους χαζεύοντας από δω κι από κει χωρίς να ξέρω πού να εστιάσω. Δε μου είχε κάνει κάποια φοβερή εντύπωση η πόλη. Όμορφη και καθαρή, δε λέω, αλλά όχι κάτι το εξαιρετικό.

Όταν ήρθα λοιπόν στο Μόναχο στα μέσα του Σεπτέμβρη, ήμουν ομολογουμένως -και προφανώς- χαμένη. Έφτασα με τη μητέρα μου, για να με βοηθήσει να τακτοποιηθώ, οπότε δε βρέθηκα απευθείας μόνη σε μια άγνωστη πόλη. Τις πρώτες μέρες αγοράσαμε ο,τι ήταν απαραίτητο για το σπίτι μου, ανοίξαμε λογαριασμό τράπεζας, κάναμε τουρισμό, πήγαμε στο Oktoberfest. Ταρακουνήθηκα πραγματικά, όταν το απόγευμα της Κυριακής η μητέρα μου είχε πάρει το τρένο για το αεροδρόμιο κι εγώ έμεινα μόνη μου. Ολομόναχη. Σε μια πόλη όπου δεν ήξερα κανέναν.

Την επόμενη βδομάδα τριγυρνούσα μόνη στο Μόναχο. Έκανα μερικά ακόμα ψώνια για το σπίτι, επισκέφτηκα το Haus der Kunst (μεταφ. "Σπίτι της τέχνης"). Μια μέρα περπάτησα δίπλα στον ποταμό Isar ώσπου βρέθηκα χαμένη στον απέραντο Αγγλικό Κήπο. Αγόρασα ένα μεταχειρισμένο ποδήλατο, γιατί ένιωθα παρείσακτη σε μια πόλη όπου απ' ότι φαίνεται όλοι κυκλοφορούν με ένα τέτοιο, ακόμα και τα πεντάχρονα. Έτυχε να γνωρίσω μια κοπέλα από την εστία μου και φάγαμε μια φορά μαζί. Πήγα και μια φορά μόνη μου σινεμά, μετά σκέφτηκα να πάω να πιω κάπου ένα ποτό, αλλά καθώς στεκόμουν έξω από ένα μπαρ, μου φάνηκε αδιανόητο να μπω και να καθίσω μόνη μου για ποτό.

Την Κυριακή εκείνης της εβδομάδας γνώρισα από κοντά ένα συμφοιτητή μου από το μεταπτυχιακό, με τον οποίο μιλούσα ήδη ένα μήνα στο facebook. Μόνοι και οι δυο σ' αυτήν την πόλη, βρισκόμασταν κάθε μέρα επί δέκα μέρες περίπου. Πήγαμε 1-2 φορές σινεμά, δοκιμάσαμε ένα ταϊλανδέζικο εστιατόριο, πήγαμε παρέα με τη γνωστή μου από την εστία και κάποιους φίλους της στο Oktoberfest, όπου ήπιαμε μπύρα στο ποτήρι του λίτρου και ανεβήκαμε στο τρενάκι των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου (βλ. φωτο) και αράξαμε στον Αγγλικό κήπο μια ηλιόλουστη και ζεστή μέρα, αφού η παράλογη κατανάλωση αλκοόλ της προηγούμενης νύχτας δεν μας επέτρεπε να κάνουμε βόλτες. Τώρα που είχα παρέα, ευχαριστιόμουν σίγουρα πολή περισσότερο το Μόναχο, και άρχιζα να νιώθω πιο οικεία σ' αυτήν την καινούργια για μένα πόλη.

Αργότερα ήρθε κι ένας φίλος που από Θεσσαλονίκη, για να σπουδάσει κι αυτός εδώ. Ήδη είχα μάθει λίγο την πόλη, την Altstadt (Παλιά Πόλη) και την περιοχή του πανεπιστημίου, είχα πάει σε αρκετά καφέ και μπαρ, και το συνειδητοποίησα με χαρά, όταν τη μέρα που ήρθε περπατούσαμε από το ένα μέρος στο άλλο για να αξιοποιήσουμε τη μέρα μας. Μεγάλη ευτυχία ήταν επίσης ότι πλέον είχα ίντερνετ στο κινητό, το οποίο με βοηθούσε να προσανατολιστώ, να βρω τη στάση του μετρό ή ένα ωραίο καφέ για να καθίσουμε.

Μετά ήρθε η ώρα να ξεκινήσει το μεταπτυχιακό. Αλλά πρώτα είχαμε μια εκδρομή να κάνουμε. Οι φοιτητές του μεταπτυχιακού μαζί με κάποιους καθηγητές, είχαμε ραντεβού στο σταθμό των τρένων, για να κατευθυνθούμε προς κάποιο σαλέ λίγο έξω από το Μόναχο. Γνώρισα λοιπόν τους συμφοιτητές μου: 5 Έλληνες, μια Αιγύπτια, ένας Μεξικάνους, ένας Λιθουανός, ένας Τούρκος και καμιά εικοσαριά Γερμανοί. Με το τρένο φτάσαμε στο Lengriees. Μπροστά μας βλέπαμε ένα ψηλό βουνό. Κάποιοι από μας αστειεύτηκαν: λέτε να ανεβούμε με τα πόδια αυτό το βουνό? Χαχα!.... Μας κόπηκε το γέλιο, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον 2μιση ώρες πεζοπορία για να ανεβούμε σε ύψος 1540 μέτρων! Εν τω μεταξύ, μας έπιασε βροχή, ομίχλη, αυτούς που έμειναν πολύ πίσω ακόμα και χιόνι. Φτάσαμε μετά από 3 ώρες σε μια ξύλινη καλύβα, βγάλαμε τα βρεγμένα παλτό και παπούτσια και λουφάξαμε στα ξύλινα καθίσματα της τραπεζαρίας, ευγνωμονόντας το Θεό πού είχαμε επιτέλους φτάσει. Η μέρα συνεχίστηκε με μεσημεριανό φαγητό, λίγη ξεκούραση στα -ξύλινα, φυσικά- δωμάτια με τις -ξύλινες- κουκέτες, γνωριμία με τους συμφοιτητές σχετικά με τις προηγούμενες σπουδές μας και τις προσδοκίες μας για το μεταπτυχιακό, κάποια λόγια από τους καθηγητές και βραδινό φαγητό. Ο ύπνος μας ήταν ανήσυχος, αφού τα κρεβάτια τρίζανε και το να αλλάξει πλευρό κάποιος σήμαινε να ξυπνήσουν όλοι οι υπόλοιποι. Σηκωθήκαμε στις 8 και κοιτάξαμε έξω από το παράθυρο. Την προηγούμενη μέρα είχε αρχίσει να χιονίζει αρκετά, αλλά δεν ήμασταν προετοιμασμένοι γι' αυτό που αντικρύσαμε: όλα σκεπασμένα με χιόνι, το έδαφος δε με 60 εκατοστά ύψος! Φάγαμε πρωινό και φύγαμε από την καλύβα, περπατήσαμε μέσα στο χιόνι για 10-15 λεπτά, ώσπου φτάσαμε στο σταθμό του τελεφερίκ και κατεβήκαμε μέσα σε 10 λεπτά το βουνό. Η θέα φυσικά από το τελεφερίκ ήταν απίστευτη, περνούσαμε δίπλα από πανύψηλα χιονισμένα δέντρα. Η επιστροφή στο Μόναχο ήταν μεγαλύτερη ταλαιπωρία απ' ότι φανταζόμασταν, αφού το τρένο δε μπορούσε να προχωρήσει λόγω του χιονιού κι έπρεπε να περιμένουμε ένα λεωφορείο να μας μεταφέρει σε άλλη πόλη, όπου θα παίρναμε ένα άλλο τρένο. Έφτασα τελικά 3μιση το απόγευμα στο σπίτι, κατάκοπη μεν αλλά όχι διατεθιμένη για ύπνο. Προτιμούσα να βρεθώ με τον φίλο μου από τη Θεσσαλονίκη και να του διηγηθώ τις περιπέτειες του διήμερου.

Μετά από λίγες μέρες ξεκίνησε το μεταπτυχιακό. Την πρώτη βδομάδα κάναμε λίγα μαθήματα, αλλά κυρίως...το κάψαμε! Πάρτυ, μπαρ, πολύ αλκοόλ, πολύς χορός! Η εβδομάδα εκείνη με αρρώστησε αλλά πέρασα υπέροχα! Μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες, την Αιγύπτια και το Μεξικάνο φτιάξαμε ένα απίστευτο παρεάκι, έχουμε κοινή συζήτηση στο whatsapp και κανονίζουμε τα πάντα μαζί: να πάμε στις διαλέξεις, στη λέσχη, στη βιβλιοθήκη, στα μπαρ. Από τότε που τους γνώρισα δεν έχω νιώσει ούτε στιγμή μόνη. Δεν τους ξέρω βέβαια ακόμα πολύ καλά, αλλά ξέρω ότι θα με βοηθήσουν αν χρειαστώ κάτι και ότι είναι διατεθιμένοι να με γνωρίσουν καλύτερα όπως κι εγώ εκείνους.

Είμαι συνέχεια σε επαφή με τους γονείς μου και τους φίλους μου, δεν ξεχνάω κανέναν. Η Θεσσαλονίκη όλως περιέργως δε μου λείπει, το Μόναχο το έχω αγαπήσει και κάθε μέρα το ανακαλύπτω λίγο περισσότερο, έχω ήδη βρει αγαπημένα μέρα, κυκλοφορώ άνετα στην πόλη με τα μέσα συγκοινωνίας σα να έμενα από πάντα εδώ. Ήταν ωραία που έμενα στο πατρικό μου στη Θεσσαλονίκη με τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά το να μένω μόνη μου έχει κάτι το συναρπαστικό, έχω προσαρμοστεί και μ' αρέσει. Το ότι μένω μόνη μου πλέον και μακριά από τους γονείς μου, με έχει αλλάξει επίσης κάπως. Νιώθω πλέον απόλυτα υπεύθυνη για τον εαυτό μου -οπότε πρέπει να με προσέχω καλύτερα-, αλλά ταυτόχρονα νιώθω μια ελευθερία κι έναν αυθορμητισμό που δεν ένιωθα παλιότερα. Δεν ξέρω, αν φταίει και η ίδια η πόλη γι' αυτήν την -θετική, φυσικά- αλλαγή, πάντως αισθάνομαι ότι αυτή η πόλη μου ταιριάζει, μου κάνει καλό. Πέρασε μόλις ένας μήνας -και κάτι- αλλά μου φαίνεται πολύ περισσότερο...

Λίγος καιρός ακόμα στην πατρίδα

Μια νέα φάση της ζωής μου θα ξεκινήσει σύντομα. Σε δυο μήνες θα εγκαταλείψω τη Θεσσαλονίκη για τουλάχιστον 2 χρόνια και θα εγκατασταθώ στο Μόναχο. Η ανυπομονησία μου να ξεκινήσω τη ζωή μου εκεί -να ξεκινήσω το μεταπτυχιακό μου, να γνωρίσω άτομα και να κάνω φίλους, να γνωρίσω το Μόναχο με όλα του τα πρόσωπα-, είναι πιστεύω αυτονόητη. Αλλό τόσο σίγουρο είναι, ότι θα μου λείψιε η Θεσσαλονίκη, η οικογένειά μου και οι φίλοι μου. Πολλοί φίλοι βέβαια έχουν επιστρέψει στην πατρίδα τους μετά τις σπουδές, ή σπουδάζουν ή δουλεύουν αλλού, και η απουσία τους είναι αισθητή. Προς το παρόν, με όσους φίλους είναι (ακόμα) εδώ, ξεχύνομαι στους δρόμους, για να ρουφήξω ο,τι προλαβαίνω από τη Θεσσαλονίκη ώστε να το πάρω μαζί μου ως ανάμνηση στα "ξένα". 

Η πρακτική που ξεκίνησα πριν 5 μήνες, φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της. 31 Ιουλίου θα είναι η τελευταία μέρα στη δουλειά και η 1η Αυγούστου θα είναι η πρώτη μέρα ενός 12ήμερου διακοπών στην Κύπρο! Θα με φιλοξενήσουν φίλοι μου ντόπιοι και θα μου γνωρίσουν από πρώτο χέρι αυτό το νησί που για πρώτη φορά επισκέπτομαι. Τον υπόλοιπο Αύγουστο σκέφτομαι να εγκατασταθώ στη Χαλκιδική, αράζοντας στην παραλία, διαβάζοντας βιβλία, παίζοντας scrabble με τη μαμά - και όποιον άλλον τολμά να με προκαλέσει!-, μαθαίνοντας να μαγειρεύω κάτι παραπάνω από μακαρόνια και ομελέτα για να προετοιμαστώ για τη Μοναχική μου ζωή (λογοπαίγνιο με το Μόναχο, χεχε!)....

Το ταξίδι στο Μόναχο προορίζεται για τα μέσα του Σεπτέμβρη, οπότε ο μήνας εκείνος θα είναι καθαρά μήνας οργάνωσης και προετοιμασίας. Τι θα πάρω μαζί μου, τι θα αγοράσω από κει, τι έγγραφα θα χρειαστεί να πάρω μαζί μου... Δεν υπάρχει ίχνος φόβου στα συναισθήματά μου για αυτή τη νέα φάση που με περιμένει, μόνο ενθουσιασμός. Μια φίλη μου φοβάται στη σκέψη του να κάνει αυτό που πρόκειται να κάκω εγώ, δηλαδή να σηκωθώ και να πάω σε μια ξένη χώρα για να σπουδάσω, να ζήσω μόνη μου, μακριά από οικογένεια, φίλους και γνώριμο περιβάλλον. Κι όμως, υπάρχει τόσος πολύς κόσμος που από τη μια στιγμή στην άλλη φτιάχνει βαλίτσες και πήγαινει να ζήσει μακριά από την πόλη, τη χώρα ακόμα και την ήπειρό του, για σπουδές ή ακόμα και για να δουλέψει επ' αόριστον εκεί. Ποιος ξέρει τι θα μου φέρει η δική μου ζωή και για πόσο καιρό πραγματικά θα με κρατήσει μακριά από τη δική μου πατρίδα;

Αναζητώντας το δρόμο μετά το πτυχίο

Ομολογουμένως έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά στο blog μου. Ακόμα και τότε, έγραφα για ένα ταξίδι που έκανα μήνες πριν και για το οποίο δεν είχα ολοκληρώσει ακόμα τις διηγήσεις για τα όσα έζησα. Σ' αυτή τη φάση όμως φαίνεται ότι έχω πολλές ώρες απραξίας να γεμίσω και αυτό είναι ένα καλό έναυσμα για μένα προκειμένου να αρχίσω να γράφω πάλι.

Λιγότερο από 6 μήνες πριν τελείωσα τη σχολή μου. Περίπου ένα χρόνο νωρίτερα είχα αποφασίσει ότι ήθελα να αποφοιτήσω όσο γίνεται γρηγορότερα, να προχωρήσω στο επόμενο βήμα της ζωής μου. Φανταζόμουν την ορκωμοσία μου και αισθανόμουν ένα δέος, σκεπτόμενη ότι θα έχω στα χέρια μου το πτυχίο για το οποίο κόπιασα τα τελευταία 5 περίπου χρόνια της ζωής μου. Τελικά αποφοιτώντας, αν δεν έχεις καθορίσει ήδη το επόμενο στάδιο (π.χ. να μπεις σε κάποιο μεταπτυχιακό) ή αν δεν έχεις αποφασίσει ακόμα τι θέλεις να κάνεις παρακάτω, τα πράγματα μπορεί να γίνουν λίγο τρομακτικά...

Έτσι έγινε και με μένα. Είχα μεν ένα στόχο, να κάνω αιτήσεις για διδακτορικό στο εξωτερικό, αφού είχα τελειώσει το Πολυτεχνείο και θεωρητικά είχα ήδη κάτι σαν master στα χέρια μου. Όμως δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για την απόφαση ενός διδακτορικού. Αν μετά γυρνούσα στην Ελλάδα, η μόνη σχεδόν λύση θα ήταν η ακαδημαϊκή καριέρα, για την οποία είχα ισχυρές αμφιβολίες ως επαγγελματικό στόχο. Παρ' όλα αυτά δεν ήθελα ούτε να ξεκινήσω ήδη να δουλεύω ούτε να κάνω κάποιο μεταπτυχιακό, και έτσι άρχισα να ετοιμάζω τις αιτήσεις μου.

Διάβαζα στο internet ότι συνήθως είναι απαραίτητο να βρει κανείς μόνος του ένα θέμα για διδακτορικό και μετά να ψάξει υπεύθυνο καθηγητή. Έψαχνα μάταια για 3 μήνες να βρω και να διαμορφώσω ένα θέμα. Βέβαια, δε μιλάω για 3 μήνες συνεχούς αναζήτησης. Υπήρχαν διαστήματα που ήμουν σε άρνηση, απέφευγα να ασχοληθώ με οτιδήποτε θα με πήγαινε μπροστά, είχα σταθεί ακίνητη σε ένα σημείο. Συγκεκριμένα είχα στρογγυλοκαθίσει στον καναπέ του σαλονιού μου κι έβλεπα για ώρες επεισόδια σειρών.

Κάποια στιγμή αποφάσισα να ζητήσω τη συμβουλή ενός καθηγητή μου, ο οποίος μου πρότεινε να στείλω ένα γράμμα σε κάποιους καθηγητές στο εξωτερικό, εξηγώντας την επιθυμία μου να κάνω διδακτορικό καθώς και τα ακαδημαϊκά και προσωπικά προσόντα μου. Χωρίς θέμα διδακτορικού. Ξαφνικά μπορούσα να ανασάνω πάλι. Ετοίμασα το motivation letter και το βιογραφικό μου και τα έστειλα σε μερικούς καθηγητές της επιλογής μου. Από κει και πέρα έπρεπε απλά να περιμένω.

Κάποιες απαντήσεις ήρθαν σχεδόν αμέσως, άλλες με ένα μήνα καθυστέρηση κι άλλες καθόλου. Ο,τι απαντήσεις πήρα ήταν αρνητικές: με ενημέρωναν ότι δεν υπήρχε αυτή τη στιγμή κάποια ανοιχτή θέση για υποψήφιο διδάκτορα στο πανεπιστήμιό τους. Απογοητεύτηκα φυσικά, αλλά δεν ήταν ότι τσακιζόταν κάποιο μεγάλο μου όνειρο. Εξερεύνησα τις επιλογές μου και ακολούθησα τη συμβολή κάποιων φίλων και γνωστών: να κάνω ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό ώστε μετά να μπορέσω σχετικά πιο εύκολα να συνεχίσω με ένα διδακτορικό.

Μετά από αρκετό ψάξιμο κατέληξα σε 2 μεταπτυχιακά που μου κίνησαν πολύ το ενδιαφέρον και στα οποία έκανα αίτηση. Εν τω μεταξύ η ιδέα του διδακτορικού είχε μετακινηθεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου και ευχαριστούσα το μοίρα που τελικά πήγαν έτσι τα πράγματα και δε πήρα κάποια θετική απάντηση. Ταυτόχρονα βρήκα μια θέση πρακτικής σε μια εταιρία στην πόλη μου, ώστε να αποκτήσω κάποια επαγγελματική εμπειρία και να γεμίσω και το χρόνο μου, αφού τα μεταπτυχιακά ξεκινούν το φθινόπωρο.

Η πρακτική έχει τα πάνω και τα κάτω της. Πέρασα πολλές μέρες στο γραφείο, καθισμένη 8 ώρες στην καρέκλα, σε πλήρη απραξία -αυτή για την οποία μίλησα στην αρχή. Κάποιες άλλες φορές πάλι είμαι 8 ώρες απασχολημένη και είναι ωραία για αλλαγή. Για την πρακτική  η συμφωνία ήταν ότι δε θα πληρωνόμουν, αν και πρόσφατα αποφάσισαν να με ανταμείψουν με ένα ποσό για την ουσιαστική δουλειά που κάνω. Το αν θα ξαναπληρωθώ είναι αβέβαιο.

Σιγά σιγά άρχισε να διαμορφώνεται στο μυαλό μου και μια ιδέα για το πώς φαντάζομαι την επαγγελματική  μου πορεία: με τι θέματα θέλω να ασχοληθώ, αν θέλω να δουλέψω μόνη ή σε εταιρία κτλ. Ο στόχος παραμένει κάπως θολός και αόριστος, αλλά τουλάχιστον υπάρχει ένα φως εκεί στο βάθος που το ακολουθώ αργά, αντί για το απόλυτο σκοτάδι που είχα να αντιμετωπίσω πριν λίγο καιρό.

Το τι θα συμβεί για μένα το ερχόμενο φθινόπωρο είναι αβέβαιο. Περιμένω απαντήσεις από τα ξένα μεταπτυχιακά, ενώ ταυτόχρονα σκοπεύω να κάνω αίτηση και σε ένα του πανεπιστημίου μου ως εναλλακτική λύση. Σκέφτομαι ακόμα και την πιθανότητα να ψάξω για σταθερή δουλειά. Όλα θα εξαρτηθούν από τα αποτελέσματα των αιτήσεών μου. Κοιτάω κάθε μέρα επανειλημμένα τα mail μου και το site των μεταπτυχιακών, περιμένοντας την πολυπόθητη απάντηση.

Εν τω μεταξύ προσπαθώ να μη σκέφτομαι τόσο πολύ το μέλλον και απολαμβάνω το παρόν. Βγαίνω συχνά με φίλους, δοκιμάζω νέα στέκια, παίζω συχνά τένις και εκτονώνομαι, αναζητώ νέες ιδέες για να ζωντανέψω την καθημερινότητά μου, οργανώνω τις διακοπές του καλοκαιριού. 

New York (10η μέρα): η ώρα του αποχαιρετισμού και η επιστροφή

Ήδη στις 11 το πρωί έπρεπε να κάνουμε check out, οπότε αδειάσαμε τα δωμάτιά μας και αφήσαμε στη ρεσεψιόν τις βαλίτσες μας. Δεν είχαμε χρόνο για μακρινές βόλτες, οπότε περπατήσαμε μερικά τετράγωνα και καθίσαμε σ'ένα υπαίθριο περίπτερο, στο Bryant Park, πίσω από τη Δημόσια Βιβλιοθήκη. Ήπιαμε τα αναψυκτικά μας και τιμήσαμε εναλλάξ τη διθέσια κούνια-καναπέ του τραπεζιού μας!

Για το τελευταίο μας γεύμα στη Νέα Υόρκη διαλέξαμε το μέρος που μας έκανε πιο πολλή εντύπωση, το Bar 89 στο Soho. Ο καλλιτέχνης, που είχε ζωγραφίσει τους τοίχους, ήταν εκεί και ζωγράφιζε κάτι καινούργιο σε μια γωνιά του μαγαζιού. 

Bar 89!

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, παραλάβαμε τις βαλίτσες μας και τις φορτώσαμε στο λεωφορείο. Σε λιγότερο από μισή ώρα ήμασταν στο αεροδρόμιο. Στις 10 το βράδι πετάξαμε για Ζυρίχη, εγώ κοιμήθηκα λίγο στο αεροπλάνο και όσο ήμουν ξύπνια, είδα μια ταινία στην οθόνη μπροστά μου. Στις 11 το πρωί, ώρα Ζυρίχης προσγειωθήκαμε. Είχαμε 10 ώρες μέχρι την επόμενη πτήση μας, οπότε πήραμε το τρένο για να φτάσουμε στην πόλη. Ο καιρός ήταν τέλειος, ζεστή και ηλιόλουστη μέρα! Περπατήσαμε δίπλα στο ποτάμι, αγοράσαμε παγωτό σε ένα πάρκο καθίσαμε στο γρασίδι. Σε λιγότερο από μισή ώρα είχαμε ξαπλώσει και μας πήρε ο ύπνος! Μόνο μια φίλη μας έμεινε ξύπνια να προσέχει εμάς και τα υπάρχοντά μας! Όταν ξυπνήσαμε μετά από μια ώρα, προσπαθήσαμε να βρούμε μέρος να φάμε, αλλά δεν υπήρχε τίποτα γύρω μας. Όταν επιτέλους βρήκαμε ένα φαστφουντάδικο και μπήκαμε μέσα, δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ να παραγγείλουμε, γιατί δε μπορούσαμε να βρούμε καμιά γλώσσα για συνεννοηθούμε! Τελικά με λίγες λέξεις και λίγα νοήματα καταφέραμε να φάμε! Μετά ήταν ώρα να γυρίσουμε στο αεροδρόμιο. 

Ζυρίχη!

Στο πάρκο

Εκείνο το βράδι φτάσαμε πίσω στη Θεσσαλονίκη, το ταξίδι μας είχε φτάσει στο τέλος του. Σχεδόν 10 μήνες μετά, νοσταλγούμε το ταξίδι μας και ελπίζουμε να έχουμε κάποτε ξανά την ευκαιρία, να βρεθούμε στη Νέα Υόρκη, να δούμε πάλι από κοντά τους ουρανοξύστες, να περπατήσουμε στο Central Park, να βρεθούμε στο κέντρο της φωταγωγημένης Τimes Square...

New York (9η μέρα): Chinatown και Little Italy

Ήταν η τελευταία μας ολόκληρη μέρα στη Νέα Υόρκη. Εγώ είχα τελειώσει ήδη δυο μέρες πριν με τα ψώνια και ήθελα να περάσω αυτή τη μέρα, εξερευνώντας τα μέρη που δεν είχα δει ακόμα στο Manhattan. Έπρεπε όμως να κάνω υπομονή, γιατί κάποιοι φίλοι μου είχαν να τσεκάρουν μερικά ακόμα ψώνια στη λίστα τους! Ευτυχώς, μετά από 2 ώρες (!) αποφάσισα με δυο φίλες μου, ότι ήταν ώρα να φύγουμε από τα καταστήματα και κινηθούμε downtown....

Ευτυχώς ο καιρός, αν και συννεφιασμένος, δεν μας έβρεξε. Κάναμε λοιπόν άνετα τη βόλτα μας στις συνοικίες Chinatown και Little Italy! Στον οδηγό μου εντόπισα το μαγαζί με το καλύτερο cheese cake της Νέας Υόρκης: το Ferrara's! Παραγγείλαμε μόνο ένα και σταθήκαμε πρόχειρα μέσα στο μαγαζί για να το φάμε. Ήταν πεντανόστιμο! 

Στο Ferrara's!

Οι συνοικίες εκείνες ήταν πολύ διαφορετικές από τα μέρη που είχαμε επισκεφτεί μέχρι εκείνη τη στιγμή στο Manhattan. Στο χάρτη δεν έβλεπες δρόμους τέλεια κάθετα μεταξύ τους και οικοδομικά τετράγωνα ως τέλεια ορθογώνια  η ρυμοτομία εκεί είναι άναρχη. Παντού γύρω μας βλέπαμε κινέζικες πινακίδες και...Κινέζους! Παντού υπήρχαν μαγαζιά με πάγκους, που πουλούσαν φρούτα, λαχανικά ή άλλα προϊόντα, αρκετά από τα οποία δεν αναγνωρίζαμε. Υπήρχαν μαγαζιά με ψάρια και άλλα θαλασσινά. Σ' ένα από αυτά φωτογράφισα ένα κουβά με ζωντανά καβούρια, και μετά ένα Κινέζο που δούλευε εκεί και όταν με είδε να φωτογραφίζω τα καβούρια, έπιασε ένα στα χέρια του και χαμογέλασε στην κάμερα!

Μη με ρωτήσετε...δεν ξέρω τι είναι!

Περάσαμε από το Chelsea Hotel, το ξενοδοχείο απ' όπου πέρασαν επισκέπτες όπως ο Μαρκ Τουέιν και ο Τένεσι Γουίλιαμς, ενώ ο πανκ ρόκερ Σιντ Βίσιους κατηγορήθηκες ότι δολοφόνησε εκεί την αγαπημένη του Νάνσι Σπάγκεν το 1978! Δυστυχώς το ξενοδοχείο ανακαινιζόταν και δε μπορούσαμε να μπούμε μέσα. Προχωρήσαμε σε μια πλατεία στην Chinatown, όπου Κινέζοι ήταν μαζεμένοι γύρω από πέτρινα τραπεζάκια και έπαιζαν διάφορα παιχνίδια. Περάσαμε μπροστά από την οδό Doyers, όπου   βρίσκεται η Bloody Angle, η "αιματηρή στροφή", που πήρε το όνομά της από το γεγονός ότι εκεί στήνονταν πολλές ενέδρες από συμμορίες της δεκαετίας του 1920! Στην Chinatown έκανα αναπάντεχα μια τελευταία αγορά για τον εαυτό μου: έναμπορντό ξύλινο στρόγγυλο κουτάκι με κινέζικα σύμβολα πάνω! Το αγόρασα από ένα περίεργο μαγαζί γεμάτο αγαλματάκια (θρησκευτικά και μη). αρωματικά sticks, γυάλινες σφαίρες και πολλά άλλα!

Η "συμμορία" μου στην Αιματηρή Γωνία!

Για μεσημεριανό διαλέξαμε ένα μέρος που είχαν ήδη επισκεφτεί κάποιες φίλες μας και τους άρεσε πολύ, το "Empire Diner", που απ' ότι είδα στο Wikipedia έχει κάποια ιστορία και έχει εμφανιστεί σε μερικές ταινίες, όπως το Manhattan του Woody Allen! Έχει εξωτερικά κλασική όψη των diners που βλέπει κανείς στις αμερικάνικες ταινίες. Το περιβάλλον μέσα ήταν πολύ όμορφο και το φαγητό πολύ νόστιμο. 

Η διακόσμηση του Empire Diner

Επειδή το μαγαζί βρισκόταν πολύ κοντά στο Skyline, την παλιά εναέρια σιδηροδρομική γραμμή, κάναμε εκεί μια τελευταία βόλτα. Περπατήσαμε προς το ξενοδοχείο, περάσαμε μπροστά από το Empire State Building και μπήκαμε για λίγο μέσα για να χαζέψουμε το lobby. Δε χρειαζόταν να ανέβουμε πάνω, είχαμε ήδη θαυμάσει τη θέα από τον ουρανοξύστη του Rockefeller Center. Ξεκουραστήκαμε στο ξενοδοχείο και ετοιμαστήκαμε για έξοδο. Ψάχνοντας για κάποιο bar κοντά στο ξενοδοχείο, μπήκαμε τελικά στο "Mercury" στην 9η Λεωφόρο. Εκεί περάσαμε το τελευταίο μας βράδι στη Νέα Υόρκη, πίνοντας τις μπύρες μας και χορεύοντας... 

Σούρουπο. Η Δημόσια Βιβλιοθήκη και πίσω ανάβουν τα φώτα στους ουρανοξύστες.